ภวิกาพาสหทรรศเดินลัดเลาะมาตามถนนคอนกรีตแคบๆ แล้วตรงมาที่วัดที่ตั้งอยู่ภายในชุมชนแห่งนี้ ระหว่างทางเธอก็บอกถึงสาเหตุที่ไม่อยากให้เขาเข้าไปในบ้านของขจี
“คราวนี้พี่เท็นเข้าใจแล้วใช่ไหมคะ”
สหทรรศพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในทันทีโดยที่คนตัวเล็กไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม และภวิกาเองนั้นก็ไม่อยากพูดอะไรมากเพราะอย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ ถึงแม้ว่าขวัญจีราไม่อยากจะนับญาติกับเธอก็ตามและภวิกาก็ไม่ลืมอธิบายให้เขาเข้าใจด้วยว่าคนเข็นผักที่ขวัญจีรากล่าวอ้างเป็นเพียงเพื่อนของเธอเท่านั้น สหทรรศก็เลือกที่จะเชื่อเธออย่างไม่มีข้อสงสัย
อีกไม่กี่นาทีต่อมาภวิกาก็พาสหทรรศมาหยุดอยู่ตรงหน้าช่องบรรจุอัฐิที่อยู่ภายในวัดซึ่งไม่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของขจีมากนัก ซึ่งบริเวณโดยรอบวัดแห่งนี้มีแม่น้ำเจ้าพระยาไหลผ่าน
“พ่อกับแม่ของแยมเองค่ะ” ภวิกาบอกพร้อมๆ กับค่อยๆ ลดตัวนั่งลงบนส้นเท้า มือเล็กนำพวงมาลัยดอกไม้สด
