@21.00 น. 🕘
เสียงล้อรถบดไปตามทางเรียบของถนนสายยาว มุ่งหน้าสู่ปลายทางริมทะเลอย่างพัทยา…
คามินนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัย สีหน้าเคร่งเครียดไม่เปลี่ยนแปลงมาตลอดทาง ดวงตาเขาจับจ้องถนนเบื้องหน้าด้วยสมาธิ แต่แววตากลับหม่นมัว เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยุ่งเหยิงและเศร้าสร้อยในอก
ในใจเขามีเพียงชื่อของคนคนเดียวสะท้อนก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เมย…”
เสียงลมหายใจถูกพ่นออกมาเบา ๆ เขาขับรถฝ่าการจราจรอย่างไม่มีจุดหมายอื่นใดนอกจากจะได้เห็นหน้าหญิงสาวอีกครั้ง และบอกความในใจที่ค้างคา
เมื่อรถคันหรูจอดสนิทอยู่หน้าทางเข้าโรงแรมขนาดใหญ่ที่หรูหราติดชายหาด แสงไฟภายนอกสาดสะท้อนกับกระจกอย่างเงียบสงบ ท้องฟ้ายามค่ำคืนมีเพียงเสียงคลื่นเบา ๆ เป็นแบ็กกราวด์ระหว่างความนิ่งสงัดและความปั่นป่วนในใจ
"อยู่ที่นี่สินะ..."
เสียงทุ้มต่ำพึมพำกับตัวเอง ขณะสายตาแน่วนิ่งมองอาคารตรงหน้า
คามินผลักประตูรถออก เดินตรงไปยังล็อบบี้ของโ
