คามินนั่งอยู่หน้าประตูห้อง 507 ของโรงแรมหรูริมทะเล เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งดังแผ่วเบาเป็นจังหวะเดียวที่ยังคงอยู่กับเขาตลอดทั้งคืน
ชายหนุ่มนั่งชันเข่าโดยมีแผ่นหลังพิงผนังทางเดินยาวของชั้นพัก ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตขาวแขนพับกับกางเกงสแล็กยับย่นไปตามกาลเวลา ดวงตาแดงก่ำเพราะขาดการพักผ่อน และหัวใจที่หนักอึ้งยิ่งกว่าสิ่งใด เขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับตานอน... เพราะกลัวว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คนตัวเล็กที่อยู่หลังประตูบานนั้น...จะไม่อยู่ตรงนี้อีก
คามินก้มหน้าลงซบเข่าตัวเอง เงียบเชียบอย่างสำนึกผิด ทั้งไหล่ทั้งแผ่นหลังสั่นน้อย ๆ ในทุกจังหวะที่เขาหายใจเข้าออก มันเป็นการสั่นจากภายใน…จากความรู้สึกผิดที่เกาะกินหัวใจไม่ยอมปล่อย ความเงียบของทางเดินยิ่งตอกย้ำความรู้สึกโดดเดี่ยว บางช่วงเขาเงยหน้าขึ้นมองบานประตูเบอร์ 507 พร้อมสายตาเว้าวอน รอคอยอย่างมีหวังว่าเมยจะเปิดประตูออกมา แม้เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดี แต่ไม่
