@1 เดือนต่อมา
ตั้งแต่วันที่เมยตัดสินใจทิ้งเขาไว้ข้างหลัง เพื่อเดินตามความฝันไปเรียนต่อ คามินก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ได้กลายเป็นคนที่ประชดประชันด้วยเหล้าเหมือนที่ใครบางคนเคยกลัว...แต่กลับกลายเป็น “ความเงียบ” ที่น่ากลัวมากกว่า ชายหนุ่มผู้เคยเปี่ยมไปด้วยออร่า ความมั่นใจ และรอยยิ้มที่เคยทำให้ใครต่อใครต้องหันมามอง...บัดนี้กลับกลายเป็นเงาของตัวเอง เขาเงียบ...เย็นชา...เหมือนถูกดูดกลืนเข้าไปในห้วงเหวลึกของความว่างเปล่า ร่างสูงนั่งนิ่งเหม่อลอยในมุมเดิมของโต๊ะกลุ่มในโรงอาหารมหาวิทยาลัย ใบหน้าหล่อเหลาไร้แววชีวิต หนังตาหนักอึ้งเพราะการนอนหลับที่ไม่เคยเต็มตา เส้นเลือดรอบขมับและใต้ตาเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวันเพราะความอ่อนล้า
"ไปกินข้าวกัน มึงอยากกินอะไร..วันนี้กูเลี้ยง" : โรม
เพื่อนชายตัวโตพยายามส่งเสียงชวนด้วยน้ำเสียงร่าเริง ดวงตาหวังให้คามินสบตากลับมาบ้าง...แต่เปล่าเลย เขายังคงนั่งนิ่ง ราวกับเสีย
