@ 1 ชั่วโมงต่อมา
ในห้องที่เงียบสงัด ริมขอบหน้าต่างแสงเย็นจากพระอาทิตย์ที่เริ่มลับฟ้าซึมซับเข้ามาอย่างนุ่มนวล บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นปนความรู้สึกละเอียดอ่อนจนจับต้องได้ คามินยังคงกอดเมยไว้แน่น ราวกับว่าถ้าเผลอปล่อยมือเพียงนิดเดียว เธออาจจะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง มือของเขายังคงประคองเอวของเมยด้วยแรงที่ไม่อ่อนลงแม้แต่น้อย ใบหน้าของคามินเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนกังวล ดวงตาที่แดงก่ำจากน้ำตาแต่เต็มไปด้วยความหวัง ท่าทางของเขาเหมือนเด็กน้อยที่กลัวการสูญเสีย ริมฝีปากสั่นระริก ขณะที่เสียงคำพูดเต็มไปด้วยความอ้อนวอนและความยึดมั่น
"อามินคะ...ปล่อยเมยก่อนได้ไหม เมยหายใจไม่ออก"
เมยร้องออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่เปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย สายตาของเธอมองคามินอย่างอ่อนโยน และแสดงความอ่อนโยนผ่านท่าทางของมือที่พยายามค่อยๆ ปลดปล่อยแรงกอดเบาๆ
"ไม่เอา อาอยากกอดเมยไว้แบบนี้"
คำตอบของคามินหนักแน่น
