" ความเสียใจ "
3121 คำ
@คอนโด G 🕋
ผ่านมาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่เมยยังไม่ยอมคุยกับผม ผมไปดักรอเธอที่หน้าห้องอยู่หลายครั้ง พักหลังๆ ไม่ค่อยได้เจอ จนมารู้อีกทีว่าเธอย้ายห้องไปอยู่ชั้น 20 ผมจึงย้ายตามเธอไป เนื่องจากชั้น 20 มีห้องพักอยู่เพียง 4 ห้อง ทุกห้องมีผู้อยู่อาศัยเต็มทั้งหมด ผมจึงไปขอซื้อห้องตรงข้ามของเมย ในราคา 10 ล้านบาท ซึ่งมันสูงกว่าราคาห้องถึงสิบเท่า .. เจ้าของห้องจึงยอมขายและย้ายออกไป ผมจึงย้ายเข้ามาอยู่แทนโดยคนตัวเล็กยังไม่รู้ตัว ส่วนห้องเดิมของผมที่อยู่ชั้น 17 ผมยังคงเก็บเอาไว้ ไม่ได้ขายทิ้งแต่อย่างใด
"คิดจะหนีหน้ากันหรือไง ถึงขนาดย้ายมาอยู่อีกชั้น ..ผมได้แต่พึมพำกับตัวเอง
กว่าจะรู้ตัวว่าทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงก็ตอนที่ไม่มีเธอมากวนใจ ไม่มีเสียงใสๆ หน้าตาแป้นแล่นคอยตามให้รำคาญใจ ไม่มีเพื่อนบ้านห้องตรงข้ามที่เปิดประตูมาเจอกันทุกเช้า รอยยิ้มกว้างๆ จนตาหยี่ที่เคยเห็น ก็ไม่ได้พบเห็นมานาน บอกเลยว่าผมคิดถึง คิดถึงเธอมาก...ความรู้สึกตอนนี้มันชัดเจนขึ้นมากกว่าเดิม...ว่าผมหวั่นไหวกับหลานรหัสตัวเองเข้าแล้ว และดูท่าคงจะถอนตัวเองไม่ขึ้น ตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว แถมโดนโบกปูนทับไว้อย่างหนาแน่น เพียงเพราะแค่เธอไม่พูด ไม่คุยกับผมเพียงหนึ่งสัปดาห์ เดินผ่านกันทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักมันยิ่งทำให้ผมเจ็บ เจ็บลึกๆ ที่หัวใจ...จนแทบจะทนไม่ไหว
@มหาลัย 🏢
เสียงดนตรีเบาๆ ดังจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ในศูนย์กิจกรรมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ กลิ่นควันบุหรี่จางๆ ลอยคลุ้งอยู่ภายในมุมเล็กๆ ที่กลุ่มรุ่นพี่มักใช้เป็นที่นั่งพักผ่อน คามินนั่งพิงพนักเก้าอี้ไม้ โหนตัวเอนหลังอย่างขี้เกียจ ใบหน้าหล่อเข้มเต็มไปด้วยความครุ่นคิด
ในขณะที่อีกคน อานนท์ รุ่นพี่ปีสี่ พี่รหัสของเขา กำลังง่วนอยู่กับการดูรายชื่อสายรหัสบนโทรศัพท์ กำหนดการงานเลี้ยงคืนนี้ยังไม่ลงตัวดีนัก แต่ก็ต้องรีบเคลียร์ให้เรียบร้อย เพราะสายรหัสหลายคนยืนยันว่าจะมาแน่นอน
คามินหันหน้ามามองอานนท์ก่อนจะเปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยเจตนา
"ไอ้พี่นนท์ คืนนี้มึงเลี้ยงสายรหัสใช่ป่ะ"
อานนท์เหลือบตามองก่อนจะพยักหน้า มือยังไถหน้าจอโทรศัพท์ไม่หยุด
"เออ...ถามทำไม...มึงอย่าบอกนะว่าจะไม่ไป"
น้ำเสียงเขาเริ่มมีแววไม่เชื่อใจ เหมือนจะรู้ทันเพื่อนรักว่าอาจมีแผนซ่อนอยู่
คามินถอนหายใจในลำคอ ยักคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าแน่นอนว่าเขาต้องไป แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น
"ไปดิ..แต่กูมีอะไรให้มึงช่วย"
อานนท์วางโทรศัพท์ลงทันที ก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นจิบบางเบา พลางเบนสายตามามองหน้าคามินเต็มๆ
"มึงนิ...ให้เกียรติความเป็นพี่รหัสกับกูบ้าง..ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ..."
เขาพูดติดตลก กลั้วหัวเราะอย่างหมั่นไส้ พลางส่ายหัวช้า ๆ
"กูถนัดแบบนี้"
คามินไหวไหล่เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร สีหน้าท่าทางยังคงนิ่งเฉย แต่แววตาดูอ้อนวอนปนรำคาญนิดๆ
"เชี้ยมิน...มันน่าช่วยไหม"
อานนท์เบิกตาเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะหึๆ เหมือนเอือมระอาแต่ก็เริ่มสนใจในสิ่งที่คามินจะพูดต่อ
"เออน่า..ช่วยๆกูหน่อย..ถือว่าทำบุญทำทาน"
น้ำเสียงคามินฟังดูคล้ายประชดประชันตนเองมากกว่าขอความช่วยเหลือจริงๆ ริมฝีปากเม้มแน่นชั่วครู่ ก่อนคลายออกเป็นเส้นตรงเหมือนพยายามจะสงบนิ่ง
"ให้ช่วยอะไร...ว่ามา"
อานนท์ยกมือเกาหัวตัวเองพลางถอนหายใจ เตรียมใจรับความวุ่นวายที่น่าจะตามมา
คามินเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ท่อนแขนวางพาดบนเข่าพร้อมเสียงพูดเบาที่มีน้ำหนักเต็มไปด้วยความตั้งใจ
"ช่วยให้กูกับเมยได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพัง"
คำพูดนั้นทำเอาอานนท์เงียบไปครู่หนึ่ง สายตาเริ่มเปลี่ยนจากขี้เล่นเป็นจริงจัง ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"แล้วทำไมมึงไม่นัดเอง น้องเมยออกจะชอบมึง มึงนัดเองไม่ง่ายกว่าเหรอ"
เขาวางท่าทีสงบนิ่ง พยายามจับต้นชนปลายของเรื่องที่เพื่อนเขาพูดถึง
คามินหันหน้ามามองเพื่อนนิ่ง ๆ ดวงตาคมเข้มที่มักเยือกเย็นในยามปกติกำลังฉายแววหม่นเศร้าและรู้สึกผิดบางอย่างที่ปิดไม่มิด
"ถ้ากูทำเองได้ กูจะขอให้มึงช่วยไหม น้องไม่คุยกับกูมาเป็นเดือนแล้ว"
เสียงเขาเบาลงอย่างชัดเจน เหมือนยอมรับความผิดที่ก่อไว้อย่างตรงไปตรงมา
อานนท์เลิกคิ้วขึ้นอย่างตกใจ มองเพื่อนสนิทอย่างไม่เชื่อหู สีหน้าสงสัยมากขึ้นไปอีก
"ทำไมว่ะ...น้องเมยออกจะน่ารัก โกรธใครเป็นด้วยเหรอ กูเห็นน้องออกจะใจดีกับทุกคน"
คำพูดนั้นเหมือนจี้ใจดำเข้าเต็มๆ คามินเบือนสายตาหลบต่ำ มือกำแน่นบนหน้าขาตัวเอง ริมฝีปากขบกัดเบาๆ อย่างข่มความรู้สึกในใจ
"กูทำน้องโกรธ"
อานนท์หรี่ตามอง สีหน้าจริงจังเต็มร้อย ยกแขนกอดอกพิงพนักเก้าอี้อย่างอยากรู้ให้ชัดเจน
"เรื่องอะไรวะ"
ผมเล่าทุกอย่างให้อานนท์ฟัง พอฟังจบมันก็ก่นด่าผมยกใหญ่ เมยถือเป็นหลานรหัสที่มันค่อนข้างเอ็นดูมากกว่าทุกคน เพราะเธอเป็นคนน่ารัก จิตใจดี สดใสร่าเริง ยิ้มง่ายเสมอ
"สม..! : อานนท์
"ไอ้เชี้ยนนท์..ช่วยกูหน่อย..
"หึ..กูไม่อยากจะช่วยมึงเลยนะมิน สงสารน้องเมย : อานนท์
"มึงไม่อยากได้น้องสะใภ้เป็นเมยเหรอ
"อยาก...แต่ไม่อยากได้มึงเป็นหลานเขย : อานนท์
"ยังไงๆ กูก็ต้องได้เป็นหลานเขยมึงอยู่ดี
"กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ มารู้ตัวว่าชอบเขาก็ตอนเขาไม่ชอบมึง : อานนท์
"พูดมาก ตกลงจะช่วยไหม
"เออ...สองแสน โอนมาก่อน..เลขบัญชี 879-0987-xxx : อานนท์
"เออ..ขี้งก ผมหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะเข้าแอฟพลิเคชั่นของธนาคารแห่งหนึ่ง และกดโอนเงินตามหมายเลขบัญชีที่อานนท์บอก
"เรียบร้อย..รีดไถกูจัง
"สายเปย์นะมึง ปกติไม่เห็นเปย์ใครขนาดนี้ จริงจังเหรอว่ะ : อานนท์
"พูดมาก...
@น้องเมย
" Rrrrrrrrr
"📞📱📱📱📞
"Rrrrrrrrr
"📞📱📱📱📞
"📞 สวัสดีค่ะพี่นนท์ มีอะไรให้เมยรับใช้คะ
"📞 555 ใครจะกล้าใช้น้องเมยคนสวยของพี่
"📞 ว่าแต่พี่นนท์โทรหาเมย มีอะไรคะ
"📞 ถามแบบนี้ไม่ได้อ่านไลน์กลุ่มใช่ไหมเนี้ย..
"📞มีอะไรเกิดขึ้นเหรอคะ เมยยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้ดูค่ะ
"📞คืนนี้พี่เลี้ยงสายรหัสที่ผับ U เมยต้องมาให้ได้นะรู้ไหม
"📞ไปทุกคนเหรอคะ ?
"📞ครับ...
"📞เออเมย..เมยติดธุระค่ะ..คงจะไปไม่ได้
"📞โถ่..น้องเมย นานๆทีพี่จะนัด แล้วอีกอย่างนี่ก็เป็นการเลี้ยงอำลาพี่ด้วย อีกไม่กี่เดือนพี่ก็จะจบแล้ว ถ้าน้องเมยไม่มาพี่คงเสียใจแย่
"📞ก็ได้ค่ะ กี่โมงคะ
"📞20.00 น. โซน A ชั้นสอง ห้อง VIP แล้วเจอกันนะครับ
"📞ค่าาาา...
@คามิน
"โอเคน้องยอมมาแล้ว..." : อานนท์พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับเพิ่งเคลียร์ภารกิจใหญ่ได้สำเร็จ
คามินถอนหายใจแรงออกมาอย่างโล่งอก พ่นลมหายใจที่กักไว้นานด้วยความโล่งใจ ก่อนจะหันไปสบตาอานนท์ แววตาเต็มไปด้วยความดีใจที่เก็บไว้ไม่มิด
"เห็นไหม..กูบอกแล้ว ถ้ามึงไม่โทรย้ำเมยไม่มาแน่ๆ เมยหลบหน้ากูจะตาย"
เขาพูดพลางส่ายหัวเล็กน้อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขื่นขมและเหนื่อยใจ ทั้งรู้สึกผิดและยังแอบคาดหวัง
อานนท์ทำหน้านิ่งชั่วครู่ ก่อนจะยักคิ้วและยื่นฝ่ามือมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
"อืม..โอนมาห้าหมื่น ค่าโทร.." : อานนท์พูดเหมือนขอเล่นๆ แต่สีหน้าจริงจังชวนให้สงสัยว่าเอาจริงหรือเปล่า
คามินเบิกตาโพลงเล็กน้อย สีหน้าแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะหรี่ตาแล้วถอนหายใจแรงอีกครั้งอย่างหัวเสีย
"เชี้ยนนท์..หายใจเข้าหายใจออกมึงจะไถเงินกูอย่างเดียว"
เขาบ่นพลางส่ายหัว เหมือนจะชินกับความเจ้าเล่ห์ของเพื่อนรุ่นพี่คนนี้อยู่บ้าง แต่ก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้
อานนท์หัวเราะเบาๆ แบบคนรู้ทัน พร้อมทำท่าจะหันหลังเดินหนีแบบไม่ใส่ใจ
"งั้นกูไม่ช่วย" : อานนท์ตอบหน้าตาเฉย น้ำเสียงเรียบ แต่สายตายังเหลือบมองมาเหมือนแกล้งหยั่งเชิง
คามินยกมือขึ้นเสยผมแรงๆ อย่างขัดใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกแรงๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดโอนด้วยสีหน้าจำใจเต็มประดา
"เลขบัญชีเดิมใช่ไหม"
ทันทีที่สิ้นเสียงถาม อานนท์หันหน้ากลับมายิ้มกว้างเหมือนหมาป่าชนะศึก แล้วหัวเราะออกมาอย่างผู้มีชัย
"555 ก็แค่เนี้ย ลีลา" : อานนท์พูดพลางยักไหล่ ทำหน้าทำตากวนๆ ก่อนจะเดินนำไปทางเต็นท์ที่มีโต๊ะนั่งว่างอยู่ ทิ้งให้คามินได้แต่ยืนมองตามอย่างเหนื่อยใจแต่ก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้
@ ผับ U 🍻🍻
"โทรถามให้หน่อย เมยออกมายัง
"ไอ้มินตอนนี้พึ่งจะทุ่มสี่สิบ ยังไม่ถึงเวลานัด มึงจะเร่งอะไรนักหนาว่ะ : อานนท์
"กูกลัวน้องไม่มา
"น้องเมยรับปากแล้ว ยังไงก็ต้องมา : อานนท์
คามินนั่งไม่ติดโซฟาเลยสักนิด เฝ้าชะเง้อมองดูที่หน้าประตูตลอดเวลา จนสักพักมีบุคคลสองคนเปิดประตูเข้ามา จากท่าทีกระวนกระวายในตอนแรก กลับเผยรอยยิ้มเล็กออกมา เมื่อคนที่ต้องการพบหน้า ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะทำท่าทีเคร่งขรึมตามเดิม
"สวัสดีค่ะพี่มิน พี่นนท์ : นาโน พี่รหัสเมย น้องรหัสคามิน
"ครับ...ว่าแต่ทำไมได้มาพร้อมกันกับน้องเมยล่ะ : อานนท์
"พอดีเจอกันที่หน้าผับ เลยเข้ามาพร้อมกันค่ะ : นาโน
"สวัสดีครับน้องเมย : อานนท์
"สวัสดีค่ะพี่นนท์ นี่ของขวัญจากเมยค่ะ...ถือเป็นของที่ระลึกก่อนเรียนจบ
"ขอบคุณครับ...มีของขวัญให้พี่ด้วย น่ารักตลอดเลยเด็กคนนี้ : อานนท์เอามือขึ้นมาลูบหัวเมย พอหันมาอีกทีก็เจอกับสายตาพิฆาตของคามิน เล่นเอาเขาเสียวสันหลังอยู่ไม่น้อย
"เอ่อ... น้องเมยนั่งตรงนี้ดีกว่าครับ : อานนท์ขยับให้เมยนั่งข้างๆกับคามิน
"เอ่อ..คือเมยไม่.....
ก่อนที่เมยจะเอ่ยปฏิเสธ อานนท์ก็รีบจับไล่เมยให้นั่งลงเชิงบังคับ จนเมยไม่สามารถปฏิเสธได้ เลยจำใจนั่งลงข้างๆเขาคนที่เมยไม่อยากเจอมากที่สุด
"อยากกินอะไรสั่งให้เต็มที่เลยนะครับ วันนี้พี่เลี้ยง : อานนท์
"ว๊าว...พี่นนท์ใจดีจัง งั้นวันนี้นากับเมยไม่เกรงใจนะคะ : นาโน
"ครับ..กินให้ตัวแตกกันไปเลย : อานนท์
ผมกับเมยนั่งติดกัน แต่ไม่คุยกันเลยสักคำ เมยเอาแต่นั่งหันข้างให้ผม พอผมจะชวนคุย เมยก็ตัดบทไปคุยกับนาโนหรืออานนท์แทน ผมเลยไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอ ผมเห็นว่าเวลาล่วงเลยมานานแล้ว จึงส่งสัญญาณให้อานนท์ พานาโนออกไปข้างนอก เพื่อให้ผมกับเมยได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคน
"เอ่อ..นาโนไปดูเครื่องดื่มเพิ่มกัน : อานนท์
"อันนี้ก็เยอะแล้วนะคะพี่นนท์ : นาโน
"พี่อยากออกไปเต้นด้วย ไปเป็นเพื่อนหน่อย : อานนท์
"เมยไปด้วย...
"ไม่ต้อง เมยอยู่เป็นเพื่อนไอ้มินดีกว่า เดี๋ยวพี่มา : อานนท์
"แต่ว่า ... : นาโน
"ไปเถอะน่า... : อานนท์คว้าแขนของนาโนแล้วเดินออกไปข้างนอกทันที ทางด้านเมยได้แต่มองตามสองคนนั้น
ตอนนี้ก็เหลือผมกับเมยแค่สองคน..เมยหยิบมือถือขึ้นมาเล่น แล้วหันข้างให้ผมดังเดิม ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากผม ราวกับรังเกียจไม่อยากเฉียดตัวเข้าใกล้
"เมยสบายดีไหม..ไม่เจอกันตั้งนาน
".............." เมยยังคงทำท่าทีเฉยเมย อย่างกับไม่ได้ยินที่ผมพูด..
"คุยกับพี่หน่อยได้ไหม..
"สบายดีค่ะ... เมยตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย มือเล็กยังคงเล่นมือถืออยู่อย่างนั้น ทำเอาผมไปไม่ถูกเลยทีเดียว
"แล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง เรียนหนักไหม..ไม่ค่อยเจอกันเลย
"ปกติค่ะ..ไม่หนักมาก
"แผลที่หัวหายดีหรือยัง ยังเจ็บอยู่ไหม..
"ค่ะ..
ถามคำตอบคำจนผมไม่รู้จะถามอะไรต่อ เธอตอบผม แต่ไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง แถมยังหยิบหูฟังขึ้นมาแล้วเสียบเข้าไปที่ใบหูทั้งสองข้าง กะจะหนีผมทางอ้อมใช่ไหม ไม่อยากคุยด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ...ผมที่อึดอัดจนทนไม่ไหวกับความเฉยชานี้ จึงลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอก่อนจะย่อตัวลง แล้วใช่หัวเข่าทั้งสองข้างของผมหนีบเข่าทั้งสองข้างของเธอไว้แน่น จนเธอดิ้นไม่หลุด.. มือหน้าจับไล่ทั้งสองข้างของคนตัวเล็กก่อนจะล็อกตัวเล็กให้หันหน้ามาประชันกับผม
"นี่.. " พี่ " จะทำอะไร ปล่อยเมย..
" พี่ " ?
"หึ..เดี๋ยวนี้เรียกพี่เหรอเมย...ไม่เรียกอามินเหมือนเดิมแล้ว
"เรียกพี่ก็ถูกแล้วนิคะ..ใครๆก็เรียกแบบนี้
"ไหนบอกไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่น
"ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันค่ะ..
"ปล่อยเมย..เดี๋ยวพี่นนท์กับพี่นาโนมาเห็น..มันดูไม่ดี
"คุยกับพี่มันยากนักหรือไง..หลบหน้าทำไม
"...พี่มิน..ทำแบบนี้ทำไม.. เมยหันหน้ามามองผม สายตาเย็นชาจดจ้องมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ
"ทำอะไร
"ก็ที่ทำอยู่นี่ไง...พี่บอกว่าพี่รำคาญ... เมยก็เลิกตามตอแยพี่ พี่บอกพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงเมยก็เข้าไปแทนที่เขาไม่ได้...เมยก็ตัดใจจากพี่แล้วไง จะมาสนใจเมยทำไม
"เมย..พี่ขอโทษ ตอนนั้นพี่ไม่รู้ใจตัวเอง แต่ตอนนี้พี่รู้สึกชอบเมยแล้ว ชอบเมยมาก เราลองมาคบกันดูไหม คามินจับมือเมยไว้แน่น ก่อนที่เมยจะสะบัดมือออก
"อย่ามารู้สึก ในวันที่เมยไม่รู้สึกอะไรกับพี่แล้ว..อย่ามาให้ความหวังในตอนที่เมยไม่หวังอะไรจากพี่แล้ว
"เมย..
"และตอนนี้เมยก็กำลังคุยอยู่กับจาฟาร์ พี่มินอย่ามาล้อเล่นกับเมยอีกได้ไหม เมยไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับพี่อีก เราต่างคนต่างอยู่ เจอกันที่ไหนก็ไม่ต้องทัก
"เมยคบกับไอ้หมอนั้น.... คามินพูดด้วยน้ำเสียงเบาอย่างกับคนไร้เรี่ยวแรง สายตาจ้องมองอย่างไร้ความหวัง
"ค่ะ...เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับเมยอีก
สายตาและน้ำเสียงที่ดูจริงจัง ทำเอาหัวใจของเขาหล่นวูบลงทันที เมยคบกับคนอื่นแล้ว คำๆนี้ทำเอาคามินหยุดนิ่ง ในสมองมันยังประมวลผลอะไรไม่ทัน หัวใจมันเต้นช้าลงอย่างไม่น่าเชื่อ จนแทบจะหยุดหายใจไปด้วยซ้ำ
"เข้าใจแล้ว
คามินตอบออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง อยู่ๆน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า เขาพยายามบังคับมันไม่ให้ไหล ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่เดิม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากอย่างรัวๆ ... เขารินมันซ้ำๆ แล้วดื่มมันอย่างต่อเนื่อง..จนอานนท์กับนาโนเดินเข้ามา
"เห้ย..ไอมิน..กูไปแปปเดียว..กลับมาทำไมหน้าแดงขนาดนี้ มึงเมาเหรอ : อานนท์
คามินไม่ตอบอะไร..ยังคงกระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด อานนท์เห็นท่าไม่ดีจึงแย่งแก้วเหล้าออกจากมือของเขา
"พอแล้ว เป็นอะไรวะ : อานนท์
"พี่นนท์ พี่นาโน เมยขอกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้เมยมีสอบ อยู่ด้วยนานไม่ได้ ขอตัวนะคะ .... เมยพูดจบก็รีบเดินออกไปทันทีโดยไม่รอให้อานนท์ถามต่อ
"เออ..เมย..
"เดี๋ยวนาตามน้องไปเอง พี่นนท์อยู่ดูพี่มินเถอะค่ะ : นาโน รีบวิ่งตามเมยออกไป
"โถ่เว้ยยยยย....เพล้ง !!!!
คามินร้องตะโกนออกมาเสียงดัง ก่อนจะปาแก้วเหล้าใส่ผนังห้องจนแตกละเอียด เขาทรุดตัวลงนอนบนโซฟาหรู ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้าตัวเองไว้ ไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่กำลังไหลนอง เขาเจ็บปวดหัวใจจนไม่อยากจะหายใจต่อ มันเจ็บจนจุกไปหมด ต่างจากตอนที่ผิดหวังจากเบลล์ ตอนนั้นเขาเพียงรู้สึกเศร้า แต่ไม่เจ็บปวดหัวใจขนาดนี้ กับเมยเขาแทบจะเป็นบ้าเมื่อได้ยินว่าเธอคบกับคนอื่นแล้ว ดูเหมือนมันจะสายเกินไป สำหรับการรู้ใจตัวเองของเขา
"เป็นอะไรวะมิน...มึงร้องไห้ทำไม : อานนท์
" กูเจ็บ เจ็บตรงนี้ อึก อึก
เขาเอากำปั้นขึ้นมาทุบที่อกข้างซ้ายของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเจ็บปวด ความรู้สึกที่มันเก็บกลั้นไม่ไหว จนต้องปล่อยมันออกมา ก่อนที่เขาเองจะเจ็บเจียนตายไปมากกว่านี้
"เกิดอะไรขึ้นว่ะ : อานนท์
"อึก อึก ทำไมมันเจ็บขนาดนี้ว่ะ กูเจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
อานนท์ได้แต่ถอนหายใจ เมื่อเห็นว่าเพื่อนรุ่นน้องคนสนิท ร้องไห้เสียผู้เสียคนอยู่ตรงหน้า ไม่รู้จะหาคำไหนมาปลอบใจ เพราะเขาเองก็ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น จึงได้แต่นั่งรับฟังอยู่เงียบๆ ปล่อยให้คามินระบายความในใจออกมาจนหมด
- ผู้เขียน
