@ผับ U 🍻🍻
ตั้งแต่เมยกลับไป...ความเงียบก็เข้าครอบงำหัวใจของคามินจนหมดสิ้น เขานั่งอยู่ตรงโซฟากลางห้องรับแขกของอานนท์ ท่ามกลางแสงไฟสีส้มสลัวที่สาดลงมากระทบใบหน้าซีดเซียว มือหนากระดกเหล้าราคาแพงขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่สนใจเลยว่าเสียงห้ามของเพื่อนจะดังแค่ไหน
ขวดแล้วขวดเล่าถูกเปิดออกด้วยความไร้สติ ความขมในลำคอไม่เทียบเท่าความขมขื่นในใจที่กำลังกัดกินเขาจากข้างใน น้ำตาใสไหลรินอาบแก้มโดยไม่ต้องมีเสียงสะอื้น ทุกอย่างพรั่งพรูอย่างเงียบงันในขณะที่มือยังกำขวดไว้แน่น รินลงแก้วอย่างไร้จุดหมาย
หัวใจมันเจ็บจนชา สายตาพร่าเลือน แต่ในหัวกลับมีแต่ภาพรอยยิ้มของเมยที่ยังฝืนมอบให้เขาแม้ในวันที่เขาใจร้ายที่สุด... และเพิ่งรู้วันนี้ ว่าเด็กคนนั้นสำคัญกับชีวิตเขามากแค่ไหน
"ไอ้นนท์...กูมันเลวมากใช่ไหม กูมันโง่... หึ...และสุดท้ายเมยก็ไปจากกู.."
เสียงพูดของเขาสั่นเทา ทุ้มต่ำและแตกพร่าในลำคอ แววตาจับจ้องอยู่ที่แก้วเหล
