5 เธอคิดผิดแล้วอลิชา
1455 คำ
เทย์เลอร์เดินเขามาด้วยท่าทีสุขุม เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ มือสองข้างประสานกันไว้ด้านหน้า ก้มหัวลงเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“นายของผมอยากพบคุณคืนนี้ ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา คุณจะได้ค่าตอบแทนเป็นที่น่าพอใจ”
เทย์เลอร์บอกเธอ แล้วยืนเงียบรอฟังคำตอบ
พอร์ชถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มองชายตรงหน้าอย่างเต็มตา
“ถ้าจำไม่ผิด ฉันว่าฉันเคยบอกคุณไปแล้วนะคะ
ว่าฉันไม่ได้ขาย และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ฝากไปบอกเจ้านายคุณด้วย เลิกสนใจฉันสักที”
น้ำเสียงของเธอหนักแน่น แม้ใจจะเต้นแรงกว่าปกติ แล้วรีบเปิดประตูขึ้นรถไป ไม่สนใจว่าเทย์เลอร์จะทำหน้ายังไง
ปั้ง!!
“บ้าที่สุด ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”
อลิชาหยิบเบลท์มาคาดอก พร้อมเหยียบคันเร่งออกจากผับไป มาสนุกทั้งทีมีแต่เสือมีแต่จะเข้
ส่วนคนที่มาดีลเธอถึง2รอบ เป็นไอ้แก่บ้าตัณหากลับที่ไหนก็ไม่รู้ ขนาดหน้ายังไม่ยอมให้เธอเห็นเลย พูดแล้วขนลุกแก่หงำเหงือกรึเปล่าก็ไม่รู้
“ยึย!!ขนลุก”
เธอขับรถออกไปแล้ว เทย์เลอร์เดินกลับมาที่รถตู้ดำขลับของเจ้านาย
“นายครับ เธอให้ฝากมาบอกว่าเธอไม่ได้ขาย และให้นายเลิกสนใจเธอครับ”
เทย์เลอร์รายงานเจ้านายตามความจริง
“ฮึ!!”
โจเซฟแค่นเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ แทบไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยปฏิเสธเขาเลย ถ้าจำไม่ผิดเธอคือคนแรกด้วยซ้ำ
“ เอาไงครับนาย ให้คนไปอุ้มเธอมาเลยไหมครับ”
ปกติไม่มีใครกล้าปฏิเสธเจ้านายเขาแบบนี้
“ ไม่ต้อง!! ให้คนตามเธอไป สืบประวัติของเธอมา”
เขาสั่งลูกน้องเสียงเรียบ ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจดีไม่น้อย
“ ครับนาย”
เทย์เลอร์รับคำแล้วเดินขึ้นรถมานั่งข้างเฟย คนขับรถคนใหม่ของโจเซฟ แล้วสั่งเฟยขับรถกลับเพนท์เฮาส์ทันที
วันต่อมา คาสิโนตระกูลคาร์เนอร์
“นายครับ มีความเคลื่อนไหวของไอ้วินเซนต์”
ลูกน้องที่ส่งไปคอยดูความเคลื่อนไหวของมาเฟียอีกกลุ่มรีบเดินเข้ามารายงาน
“ว่ามา”
เขาสั่งลูกน้องเสียงเรียบ มือหนายังจรดปลายปากกาเซ็นเอกสารอยู่
“เมื่อวานไอ้วินเซนต์มันไปที่บริษัทคชากรุ๊ปครับ ”
คราวนี้เขาวางปากกาลง คิ้วขมวดเล็กน้อยพร้อมจ้องหน้าลูกน้อง คชากรุ๊ปคือบริษัทนำเขาอุปกณ์ตกแต่งบ้านขนาดใหญ่ รายได้บริษัทนี้เรียกได้ว่ามหาศาล
ก็ไม่แปลกถ้ามาเฟียวินเซนต์จะไปแสวงหาผลประโยชน์
“ไปสืบมาให้ละเอียด ว่ามันไปทำอะไรที่นั่น”
“ครับนาย”
ลูกน้องโค้งหัวให้เล็กน้อยแล้วเดินถอยออกไป
“ขออนุญาตครับนาย”
ลูกน้องคนหนึ่งพึ่งออกไป และอีกคนก็เดินสวนเข้ามา
“ไอ้วินเซนต์มันทำบัตรvvipให้ลูกค้าครับ สามารถเล่นได้จนเต็มวงเงินในบัตร ”
ลูกน้องรีบเข้ามารายงาน ถึงสาเหตุที่ทำลูกค้าหายไปเกือบ20%
“ฮึ!! ปล่อยมัน”
โจเซฟแค่นเสียงหัวเราะเบาๆเหยียดหยัน เดี๋ยวลูกค้าจะได้รู้ว่านรกมีจริง เขารู้ดีว่าไอ้แก่วินเซนต์กระหายเงิน กระหายอำนาจแค่ไหน
“ครับนาย ”
ลูกน้องออกไปแล้ว เขายังนั่งทำงานต่อ ลูกค้าหายไปแค่20%เขาไม่เดือดร้อนหรอก ต่อให้หายไปซัก50%คาซิโนก็อยู่ได้ ไม่ได้มีผลกระทบอะไรอยู่แล้ว
อีกด้าน
“เอาชุดนี้ค่ะ ชุดนี้ด้วย ”
ร่างบางผิวขาวหน้าตาสะสวย กำลังเลือกชุดทำงาน
แบรนด์ดังอย่างตั้งใจ
“โห!!ยัยพอร์ช ! ซื้อเยอะขนาดนี้ แกกะจะใส่ให้ครบเดือนเลยรึไง”
ซอลย่าเพื่อนสนิทได้แต่พูดแซว มองอลิชาเลือกชุดทำงานอย่างเอ็นดู
“จริงแก กะว่าจะทำงานทั้งเดือนไม่พักเลยมั้ง คิกคิก”
เซรีนเพื่อนสนิทอีกคนพูดอย่างเห็นด้วยแล้วหัวเราะคิกคักใหญ่
“เอ่อน่า เข้าใจป่ะว่าคนมันตื่นเต้น”
อลิชาไม่ใส่ใจเสียงเพื่อนแซว เลือกชุดทำงานเพิ่มอีกหลายตัว เสร็จสรรพก็ยื่นแบล็คการ์ดสีดำขอบทองให้พนักงานขาย ซื้อของแค่นี้ขนหน้าแข้งเธอไม่ล่วงหรอก
“รอซักครู่นะคะคุณลูกค้า ”
พนักงานบอกอย่างมีมารยาท และรีบรับแบล็คการ์ดสีดำนั้นไป ยืนรอเพียงไม่นานก็เสร็จสรรพ
“ เรียบร้อยแล้วค่ะ ตอนเย็นคุณลูกค้ารอรับของที่บ้านได้เลยนะคะ ขอบพระคุณที่มาอุดหนุนค่ะ”
อลิชายิ้มให้พนักงานบางๆ แล้วหันมาชวนเพื่อนไปหาอะไรกิน
“ พวกแกอยากกินอะไร วันนี้เจ๊พอร์ชเลี้ยงเอง”
เธอพูดเล่นกับเพื่อนอย่างอารมณ์ดี และเดินนำเพื่อนออกจากร้านขายเสื้อผ้าไป
“ ว้าว!! ถ้าเจ๊พอร์จะเลี้ยง ฉันขอที่แพงๆหน่อยแล้วกัน ค่อยสมฐานะคุณหนูอลิชาหน่อย ฮ่าๆๆ/ฮ่าๆๆๆ”
สามเพื่อนรักหัวเราะคิกคักมีความสุข ก่อนตัดสินใจตรงมายังร้านอาหารญี่ปุ่น
“อ้าวหลานพอร์ช กลับมาตั้งแต่วันไหนอาไม่เห็นรู้เลย”
เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนพูดทักทาย ในขณะที่เธอกับเพื่อนเดินเข้าร้านมา
“อาเล็กสวัสดีค่ะ พอร์ชมาได้2-3วันแล้วค่ะอีกวันสองวันจะเข้าบริษัท ก็เลยยังไม่ได้ไปหา แล้วนี่อาเล็กมาทานอาหารกับลูกค้าเหรอคะ”
อลิชาทักทายตอบ อาเล็กเป็นน้องเขยของพ่อ ชื่อจริงคือทินกรแต่เธอเรียกอาเล็กจนชินปาก
ส่วนอารินญาน้องสาวของพ่อเสียชีวิตแล้ว พ่อจึงสงสารแบ่งหุ้นบริษัทให้5%และยังให้ทำงานเป็นผู้จัดการทั่วไปอีกด้วย
“อามาทานข้าวกับลูกค้า นี่คุณวินเซนต์หุ้นส่วนคนใหม่ของเรา ทำความรู้จักไว้สิ ต่อไปก็ต้องเจอกันบ่อยๆ”
อาเล็กแนะทำให้เธอรู้จักหุ้นส่วนคนใหม่ ที่นั่งตรงข้ามกันกับเขา
“สวัสดีค่ะคุณวินเซนต์ ฉันอลิชาค่ะลูกสาวคุณคชา เจ้าของคชากรุ๊ป”
ไหนๆก็เจอหุ้นส่วนบริษัทแล้ว อลิชาเลยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการซะเลย
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ..คุณอลิชา”
วินเซนต์ทักทายกลับ มุมปากของเขาหยัดยิ้มเพียงเล็กน้อย แต่ทำไมมันกลับดูน่ากลัว เหมือนกำลังแฝงด้วยอะไรบางอย่าง ที่เธอเองก็นึกไม่ออก พร้อมแววตาที่นิ่งเฉยนั้น มันไม่ได้ยิ้มไปกับปากเขาแม้แต่น้อย ในความคิดของเธอ มันเหมือนเสือร้ายที่กำลังพิจารณาเหยื่อซะมากกว่า สรุปแล้วผู้ชายตรงหน้าเขาดูน่ากลัวแบบที่เธอเองก็อธิบายไม่ถูก
“เอ่อ!!อาเล็กคะ ถ้าอย่างนั้นพอร์ชขอตัวนะคะ เพื่อนรออยู่ ขอตัวนะคะคุณวินเซนต์”
อลิชาอยูในภวังค์ของเขาพักใหญ่ ก่อนจะได้สติแล้วรีบบอกลา สองคนพยักหน้าเบาๆให้เธอ ไม่นานก็เช็คบิลแล้วออกจากร้านไป อลิชาพยาพยายามไม่สนใจอะไรมาก แค่เห็นหน้าเขาแล้วรู้สึกไม่สบายใจ
“ กินให้เต็มที่เลยนะพวกแก หลังจากทำงานไปแล้ว
ไม่รู้ว่าจะมีเวลามากินแบบนี้หรือเปล่า อาจจะยุ่งจนกองเอกสารทับหัวก็ได้”
พอเห็นของกินตรงหน้า เธอก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
กินอาหารไปพูดคุยกับเพื่อนไปสนุกสนาน ก่อนแยกกับเพื่อนแล้วกลับมาที่บ้าน
“กรี๊ด!!!นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ”
อลิชากรีดร้องอย่างดีใจ เพียงแค่เธอขับรถเข้ามาในรั้วบ้าน ก็เห็นรถสปอร์ตหรูป้ายแดง ผูกคาดด้วยโบว์สีเดียวกันจอดรออยู่หน้าบ้าน
“ของขวัญต้อนรับลูกสาวพ่อกลับบ้านไง ชอบรึเปล่าหละ”
คชายิ้มกว้าง ถามลูกสาวอย่างอารมณ์ดี
“ชอบมากค่ะ ขอบคุณนะคะ ฟ้อด ฟ้อด ”
อลิชารีบเข้าไปกอดและหอมแก้มผู้เป็นพ่ออย่างดีใจ มองของขวัญราคาแพงไม่วางตา
“นายครับ ได้ข้อมูลผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว”
ในช่วงเย็น สายตาคมเฉี่ยวจับจ้องไปในส่วนของคาซิโน เพื่อตรวจตราความเรียบร้อยของบ่อนการพนัน ลูกน้องเดินเข้ามาด้านหลัง แล้วส่งอะไรบางอย่างมาให้
“ลูกสาวนายคชา บริษัทคชากรุ๊ปเหรอ”
พอได้ดูประวัติที่ไม่ธรรมาของเธอแล้ว คิ้วหนาถึงกับขมวดมุ่น ถ้าไม่ใช่เรื่องที่บังเอิญจนเกินไป หรือเธอจะร่วมมือกับไอ้วินเซนต์ เพื่อเข้ามาล้วงความลับของเขากันแน่
“หึ!!น่าสนใจ”
โจเซฟยิ้มร้ายมุมปาก คิดจะล้วงคองูเห่าแล้วไม่ถูกฉก เธอคิดผิดแล้ว‘อลิชา’
- ผู้เขียน
