5. วุ่นวายฉิบหาย
803 คำ
5
เช้าวันต่อมาหลังจากเมื่อวานพี่โฮปทำฉันร้องไห้ตาบวม ฉันเดินวนไปมาหน้าห้องนอนเขา ไม่กล้าเคาะประตูเรียก แต่ถ้ามัวแต่ไม่กล้าแบบนี้ฉันจะไปสายเอา วันนี้ฉันต้องไปรับน้อง แต่ฉันไม่รู้ว่าจะไปยังไง ทุกอย่างที่นี่ใหม่สำหรับฉัน ฉันไม่กล้าแม้แต่ลงลิฟต์ไปชั้นล่าง เรียกว่าลงไปไม่เป็นก็ได้ เพราะเมื่อวานฉันเห็นพี่โฮปเอาอะไรแตะๆ ลิฟต์ก็ไม่รู้ ฉันทำไม่เป็น
ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมด ก่อนตัดสินใจเคาะประตู
ก๊อกๆ
"พี่โฮป"
"...." ไร้เสียงตอบรับ
ก๊อกๆ
"พี่โฮปคะ" ฉันเคาะประตูเรียกอีกครั้ง ครั้งนี้ประตูเปิดออกมาทันที
พลั่ก!!
"อะไร!!" น้ำเสียงสีหน้าไม่สบอารมณ์ พร้อมจะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ
"ไปส่งที่มหาลัยหน่อย" ฉันบอกเสียงเบา ไม่กล้าสบตาแม้แต่น้อย
"ไปเองดิ!"
"ไปไม่เป็น"
"จิ๊! วุ่นวายฉิบหาย!"
"...." ฉันเม้มปากก้มหน้าเงียบ
ปัง!
เขาปิดประตูเสียงดังปล่อยให้ฉันยืนอยู่ที่เดิม
ฉันกำมือแน่พยายามห้ามน้ำตาตัวเอง ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งลงโซฟา วันนี้คงไม่ได้ไปแล้วแหละ เพราะกว่าจะหาวิธีเดินทางไปเอง ก็คงไม่ทันแล้ว แต่ฉันนั่งเศร้าได้ไม่นาน ประตูห้องพี่โฮปก็เปิดออกมาอีกครั้ง
"ไป!" น้ำเสียงดุดัน พร้อมกับใบหน้ายุ่งๆ แต่ก็เดินตรงไปที่ประตูห้อง
"^^" ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นอย่างดีใจ แล้ววิ่งตามพี่โฮปออกไป
"แท็กซี่ก็มีวุ่นวาย!" เขาชักสีหน้าใส่ฉันในลิฟต์
"ไม่เคยนั่งนี่" ฉันบอกปากยื่น
"ก็ลองนั่งดูสิ"
"อือ"
เขาบ่นอะไรอีกไม่รู้แล้วเดินดุ่มๆ ไปขึ้นรถ ด้วยขาของเขาที่มันยาวกว่าฉันมาก ทำให้ฉันต้องวิ่งตามก้นเขา พอฉันขึ้นรถยังไม่คาดเบลท์ดีเลย เขาก็ออกรถอย่างรวดเร็ว หลังฉันติดเบาะแกะไม่ออกเลย ฉันรีบคาดเบลล์ แล้วจดจำเส้นทาง อย่างแรกต้องจำชื่อที่นี่ให้ได้ก่อนว่าที่ไหน จะได้กลับถูก
ไม่นานพี่โฮปก็เลี้ยวรถเข้ามหาลัยอันนี้ฉันจำได้ เพราะเคยมาที่นี่แล้วสองครั้ง คนรถคุณย่าพามา พี่โฮปขับเข้าไปอีกสักพักก็จอดหน้าคณะ
"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณ แล้วลงจากรถหรูของพี่เขา
ฉันเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับทุกคนที่ดูเหมือนจะมองมาที่ฉัน นี่เป็นวันแรกที่จะได้รู้จักเพื่อน แต่ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าไปรู้จักใคร กลุ่มผู้หญิงก็เดินเข้ามาหาฉัน รู้สึกว่าจะเป็นกลุ่มรุ่นพี่ที่รับน้อง
"ชื่ออะไร" น้ำเสียงห้วน
"ยิ้มหวานค่ะ" ฉันตอบอย่างเป็นมิตรที่สุด ไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่วันแรก
"ทำไมถึงลงมาจากรถคันนั้น" ผู้หญิงอีกคนถาม
"พี่เขามาส่ง" จะให้ฉันตอบว่าไงล่ะ
"ฉันหมายถึงเธอเป็นอะไรกับพี่โฮป!"
"เอ่อ...."
เอี๊ยด!!!
ฉันยังไม่ทันได้ตอบรถของพี่โฮปก็ขับกลับมาหน้าคณะอีกครั้ง ดึงความสนใจให้ทุกคนหันไปมอง
ร่างสูงสมส่วนก้าวลงจากรถเดินตรงเข้ามาหาฉัน
"เอ้า" เขายื่นโทรศัพท์ให้ฉัน นี่ฉันลืมโทรศัพท์อีกแล้วเหรอเนี่ย
"ขอบคุณค่ะ ตอนเย็นมารับน้องด้วยนะ" ฉันรับโทรศัพท์มาถือไว้ แล้วบอกพี่เขา เพราะฉันกลับไม่เป็น
"อือ" เขาตอบในลำคอแล้วเดินกลับขึ้นรถไป
"ที่แท้น้องพี่โฮปเองเหรอเนี่ย พี่ชื่อมายด์นะ " เธอแนะนำตัวเองด้วยท่าทางที่เปลี่ยนไป ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ ทั้งน้ำเสียงและท่าทางแตกต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
"ส่วนพี่ชื่อฟิล์มนะ ไปนั่งกับเพื่อนๆ เลยจ้ะ"
"ค่ะ" ฉันรับคำอย่างงงๆ แล้วเดินไปหาที่นั่ง
"ฉันไจ๋" ผู้หญิงที่ขยับที่ให้ฉันนั่งแนะนำตัว หน้าตาเธอน่ารักมาก ผิวก็ดีใสอย่างกับแก้ว
"ยิ้มหวานจ้ะ" ฉันแนะนำตัวเองกลับ
"ชื่อน่ารักจัง ฉันกะทิ" เธออีกคนที่นั่งถัดไปชะโงกหน้ามาแนะนำตัว เธอคนนี้ก็สวย ทำไมมีแต่คนสวยๆ ล่ะ
"ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ" ฉันยิ้มหวานให้พวกเธอ
"เงียบๆ หน่อย เดี๋ยวพวกนั้นก็ว่าอีก" คนที่อยู่ด้านหลังฉันบอก ฉันหันไปมองเล็กน้อย เธอหน้าเชี่ยวมาก สวยสุดๆ
ฉันตั้งใจฟังรุ่นพี่พูดและอธิบายสิ่งต่างๆ ก่อนจะให้พวกเราแบ่งกลุ่ม โชคดีที่ฉันได้อยู่กลุ่มเดียวกันไจ๋และกะทิ รวมทั้งผู้หญิงหน้าเชี่ยวด้านหลังด้วย เธอชื่อญาริน
- ผู้เขียน
