6. แม่อยากเจอ
1280 คำ
6
หลังจากทำกิจกรรมทั้งวัน รุ่นพี่ก็ให้แยกย้ายกันกลับได้ ฉันโทรบอกให้พี่โฮปมารับ และนั่งรออยู่หน้าคณะตรงนั้นที่เขามาส่ง
"อ้าว ยังไม่กลับเหมือนกันเหรอ" กะทิเดินมาถาม
"รอพี่โฮปมารับ"
"เดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อน" เธอนั่งลงข้างๆ ฉัน
"ขอบใจนะ"
"ไม่เป็นไร เราพักอยู่ใกล้ๆ กลับแป๊บเดียวก็ถึง"
"ดีจังไม่ต้องมาเช้า"
"ยิ้มหวานพักอยู่ไกลเหรอ"
"นั่งรถสามสิบนาทีได้มั้ง"
"อ๋อ อยู่แถว×××มั้ย"
"ไม่รู้สิ เราไม่ใช่คนที่นี่"
"มาจากต่างจังหวัดเหรอ"
"อือ"
พวกเรานั่งคุยกันอยู่สักพัก ก็เห็นรถหรูแล่นเข้ามา มองเห็นไกลๆ ก็รู้ว่ารถพี่โฮป เพราะไม่ใช่รถที่ใครๆ จะมีขับ
"พี่โฮปมาแล้ว เราไปก่อนนะ"
"จ้ะแล้วเจอกัน"
พวกเราโบกมือล่ำลากัน ฉันวิ่งไปขึ้นรถพี่โฮป ที่มาจอดรอรับ
"ขอบคุณที่มารับค่ะ" ฉันบอกคนตัวโตอย่างซึ้งใจ คิดว่าเขาจะไม่มารับแล้ว ถึงเมื่อเช้าจะรับปากแล้วก็เถอะ ก็เขาบอกให้ลองนั่งรถแท็กซี่นี่
"...." ไร้เสียงตอบรับ
ฉันนั่งเงียบๆ มองดูตึกนอกรถไป จดจำเส้นทางไว้ แต่มันกลับไม่ใช่ทางกลับคอนโด พี่โฮปเลี้ยวรถเข้าบ้านหลังใหญ่ เรียกว่าคฤหาสน์ดีกว่า เพราะมันใหญ่มาก!! แค่ทางเข้าบ้านก็กินขาดแล้ว แต่ที่นี่มันคือที่ไหนละ บ้านใคร?
"แม่อยากเจอ" คำพูดของพี่โฮปทำให้ความคิดในหัวของฉันที่ตีกันหยุดลงทันที
บ้านเขาจริงๆ ด้วย ให้ตายเถอะจะรวยไปไหน บ้านคุณย่าว่าใหญ่แล้วนะ เจอบ้านพี่โฮปเข้าไป เทียบไม่ติดเลย ยิ่งเข้าไปใกล้ยิ่งรู้ว่ามันอลังการแค่ไหน
"คุณผู้หญิงผู้ชายรออยู่ด้านในค่ะ" แม่บ้านที่ยืนเรียงแถวต้อนรับกล่าว
"..." พี่โฮปพยักหน้าเล็กน้อย เดินนำฉันเข้าบ้าน
"^^" ฉันยิ้มหวานให้พี่แม่บ้าน แล้วเดินตามก้นพี่โฮปเข้าไป
"มาแล้วเหรอ ยิ้มหวาน!" แม่พี่โฮปเห็นฉันก็รีบลุกจากโซฟาเดินมาหาฉัน
"สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า" ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
"ยังเรียกว่าลุงกับป้าอีกเหรอ?" ท่านมองดุฉัน
"คุณพ่อคุณแม่^^" ฉันเรียกพวกท่านใหม่ โชคดีที่พวกท่านเอ็นดูฉันไม่ได้เกลียดฉันเหมือนพี่โฮป
"ไม่ได้เจอกันนาน โตเป็นสาวแล้ว" ท่านมองสำรวจฉัน
"^^" ฉันได้แต่ยิ้มหวานให้ รู้สึกผิดที่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาฝากพวกท่าน พี่โฮปก็น่าจะบอกฉันก่อน
"ยังไม่ถึงเวลามื้อเย็น แม่พาหนูไปกินอะไรอร่อยๆ ก่อนดีกว่า" ท่านหันไปมองนาฬิกา ก่อนจะจูงมือฉันออกจากห้องโถง ปล่อยสองพ่อลูกนั่งคุยกัน
คุณป้าพาฉันเดินเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง แล้วขนขนมออกมาวางบนโต๊ะ
"แม่ครรดสรรมาแล้วอร่อยทุกอย่าง" ท่านบอกอย่างภูมิใจ ฉันมองถุงขนมภาษาต่างๆ ก็รู้ทันทีว่าเป็นของต่างประเทศ
"ขอบคุณค่ะ^^" ฉันยกมือไหวขอบคุณท่าน ท่านรู้ว่าฉันชอบขนมมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว จึงคัดสรรหามาให้ ซึ้งใจจริงๆ ทำไมท่านถึงได้ใจดีขนาดนี้ ผิดกับลูกชายลิบลับเลย
ฉันนั่งกินขนม พูดคุยกับท่าน อย่างมีความสุข จนถึงเวลาอาหารเย็น ท่านก็สั่งให้แม่บ้านเก็บขนมใส่ถุงไปไว้ที่รถให้ฉัน แล้วพาเดินไปห้องรับประทานอาหาร ที่สองพ่อลูกนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
ระหว่างมื้ออาหารพวกท่านพูดคุยกับฉัน ทำให้ฉันไม่รู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย เหมือนนั่งทานข้าวกับพ่อแม่ที่บ้านเลย จะมีก็แต่ไอ้คนตัวโตที่นั่งทานข้าวเงียบๆ ข้างฉันนี่แหละ ที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา
หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ พี่โฮปก็พาฉันกลับ รู้สึกว่าบ้านกับคอนโดห่างกันเป็นชั่วโมงเลย พอถึงคอนโดฉันก็ไม่ลืมถุงขนมที่คุณป้าให้
"มันใช้ยังไง" ฉันมองพี่โฮปกดลิฟต์
"อย่างที่เห็น เอาไป" เขาโยนคีการ์ดให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ^^" ฉันรีบเก็บใส่กระเป๋า จดจำว่าเขาทำยังไง พรุ่งนี้จะได้ไปมหาลัยเอง
พอถึงห้องฉันก็รีบไปอาบน้ำนอน เพราะเหนื่อยมาก ส่วนพี่โฮปฉันไม่ได้สนใจ
รุ่งเช้าฉันอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยเอง โดยการนั่งแท็กซี่ ฉันตื่นเต้นมากๆ และก็กลัวมากด้วยเพราะดูข่าวเยอะ แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเลย คิกๆ
"วันนี้พี่โฮปไม่มาส่งเหรอ" กะทิถามฉัน ที่ลงจากแท็กซี่เดินไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ
"นอนยังไม่ตื่นเลยมั้ง" ฉันตอบเธอแล้วนั่งลงข้างๆ ญาริน
"ดีที่ยังมาส่งวันแรก ไม่เหมือนพี่ชายฉัน ไม่มาส่งน้องสักวัน" ไจ๋บ่นหน้ายุ่ง
"เธอก็มีพี่ชายเหรอเนี่ย หล่อมั้ย" กะทิถามท่าทางตื่นเต้น ฉันว่าเธอบ้าผู้ชายพอตัวเลยนะ เห็นคนไหนหล่อๆ นี่มองตามตาไม่กะพริบเลย
"นี่ไง" ไจ๋เปิดรูปพี่ชายให้พวกฉันดู
"อู่ววว แซ่บ" กะทิตาโต มองรูปเปลือยท่อนบนของพี่ชายไจ๋ ยัยนี่ก็เลือกรูปซะ ทำเอาพวกฉันน้ำลายหกเลย
"ก็ไม่เท่าไหร่หรอก" ญารินชายตามองเล็กน้อย เธอเป็นคนปากแข็งรึเปล่าเนี่ย เห็นๆ อยู่ว่าหล่อขนาดไหน แถมซิกแพคนี่ อือหือ
"พี่โฮปเธอมีซิกแพคแบบนี้มั้ย" กะทิถามด้วยความอยากรู้ ทำให้ฉันนึกไปถึงคืนนั้น
">///////<
"เขินอะไรของแก" ไจ๋ถามน่าสงสัย พี่น้องกันเขาไม่เขินกันงั้นสินะ
"เข้าแถวกันครับน้องๆ" รุ่นพี่ตะโกนบอก ทำให้ฉันรอดตัวจากการจ้องมองของเพื่อนๆ
พวกเราเดินไปเข้าแถวแล้วทำกิจกรรมกับรุ่นพี่ ทำให้พวกเราได้รู้จักกับเพื่อนอีกหลายคน มากกว่านั้นคือพวกเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นอีก
หลายวันผ่านไป
หลังจากรับน้องเสร็จ ก็ถึงเวลาใช้สมอง เริ่มเรียนอย่างจริงจัง ฉัน ไจ๋ และญารินเรียนห้องเดียวกัน มีแต่กะทิที่ไม่ได้อยู่กับเพื่อน มันโอดครวญอย่างหนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องมานั่งดูตารางเรียน ว่าวางตรงกันวันไหนบ้าง จะได้นัดเจอกัน
ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เยอะเลย ทั้งจากเพื่อนและคนรอบข้าง
"เลิกเรียนแล้วเราจะไปกินอะไรกันดี" ไจ๋ถามพลางเก็บของหลังเลิกคลาส
"เรื่องกินไม่รู้ แต่ฉันอยากไปช้อปปิ้ง" ญารินบอก รู้สึกมันจะแตกต่างจากวันแรกที่เจอกันมาก พอละลายพฤติกรรมแล้ว ก็ได้รู้ว่ามันเป็นคนโก๊ะ! แถมช้อปปิ้งเก่งมาก
"ช้อปปิ้งอีกแล้ว" ฉันละอิจฉาพวกคนรวยจริงๆ
"ก็คลอใหม่ออกนี่น่า"
"ฉันว่าเหมาทั้งคลอเถอะจะได้จบๆ" ยัยไจ๋ประชด
"ถ้าทำแบบนั้นได้ก็ดีนะสิ" ไม่สะทกสะท้าน มันจะเหมาจริงๆ เหรอเนี่ย ยอมใจเลย
"ไปๆ กะทิรอแล้วมั้ง" ฉันบอกแล้วเดินนำออกจากห้อง กลัวกะทิจะรอ วันนี้มันเรียนเสร็จก่อนพวกฉัน บอกว่าจะรอไปทานข้าวด้วยกัน
- ผู้เขียน
