"โอเคยิ้มหวานดื้อก็ได้" ฉันยอมรับไม่เต็มใจนัก
"ยอบรับแบบนี้หน่อย" พี่โฮปยิ้มมุมปากพอใจ
"ชิ" ฉันนั่งตัวตรงกอดอกเชิดหน้า ไม่อยากยอมรับก็ตรงเขามายิ้มเยาะนี่แหละ
"ไม่ต้องมาชิ ตกต้นมะม่วงมันไม่ดื้อหรือไง"
"ก็น้องอยากกินมะม่วง"
"ไม่ต้องเถียง"
"ไม่ได้เถียงแค่อธิบาย"
"นี่ไงเริ่มดื้อแล้ว"
"ดื้อตรงไหน"
"ทุกตรง"
"...." ทำปากยื่นใส่ สะบัดหน้าหนีเชิดๆ ดื้อก็ดื้อสิ แล้วทำไมเล่า
"มื้อเที่ยงกินข้าวอะไร" เขาเปลี่ยนเรื่องคุย คิดว่าฉันจะหายงอนหรอ ชิ!
"อะไรก็ได้" ฉันตอบหน้างอ
"พูดดีๆ ยิ้มหวาน" น้ำเสียงจริงจัง นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีรึเปล่านะที่เขาเรียกชื่อฉันเนี่ย
"อะไรก็ได้ ยิ้มหวานกินได้หมดค่ะ"
"ถั่วเหลืองแล้วกัน"
"!!!" ฉันนิ่งไป มองคนตัวโตว่าพูดจริงมั้ย
"ก็บอกว่ากินได้หมด" เขาไหวไหลท่าทางกวนๆ
"สั่งมาเลยน้องจะได้ตายๆ" ฉันเม้มปากแน่น กอดอกเชิดหน้าขึ้น เสียใจที่เขาจะเอาถั่วเหลือให้กิน ทั้งที
