ฉันพยายามดิ้นสู้ แบบนี้มันไม่ดีแน่ๆ สายตาของคาแลนนั้นน่ากลัว มันมีความแค้นอยู่ข้างในนั้น
“พาฉันเข้าไปในห้อง”
“………”
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำตรงนี้นะมิลา”
“อึก”
ฉันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะยอมพาเขาเข้ามาในห้องอย่างจำใจ เพราะรู้ดีกว่านั่นไม่ใช่คำขู่คาแลนทำจริงๆ แน่
“ไม่ต้องสั่น ฉันไม่ทำร้ายเธอ” ประโยคที่ฟังเหมือนกำลังปลอบโยนแต่การกระทำสวนทางกันสิ่นเชิง คาแลนเอามือมาลูบวนบนสะโพกจากนั้นก็เลื่อนลงบีบขยำก้นงอนเบาๆ
“ยะ อย่าทำแบบนี้” ไม่รู้ว่าร้องไปแล้วกี่ครั้งแต่ไม่มีท่าทีว่าอีกคนจะยอม
“ทำอะไร คิดว่าฉันจะทำอะไรหืม~”
“……..” ตัวของฉันสั่นเทาเพราะความกลัว พยายามผลักตัวเองออกแต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย
“ตั้งใจจะมาเล่นสนุกด้วยแท้ๆ ทำไมถึงเอาแต่กลัวแบบนี้ล่ะหืม~ ทั้งที่เรามันก็คนเคยๆ”
“หยุดพูดสักที ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าฉันลืมไปหมดแล้ว”
“ก็ดีที่เธอเตือนแบบนั้น ฉันจะได้ไม่ต้องมารู้สึกผิดอะไร”
