ชามิลหัวเราะลงลูกคอ แต่จริงๆ เขาลวนลามเธอไปบ้างเหมือนกันตอนปลดเสื้อผ้าและเช็ดตัวให้ ใครจะอดใจไหว ทั้งขาวผุดผ่อง อวบอัดยั่วใจเสียขนาดนี้
“พระองค์ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลย ไหนเสื้อผ้าของหม่อมฉัน” อญู่ร่าไม่ขำกับเขาด้วย ดวงตาเขียวปั้ดมองอีกฝ่ายอย่างโมโห
“เจ้านี่ยังไงกัน ถ้าเราไม่ถอดเสื้อผ้าของเจ้า เจ้าจะได้เป็นปอดบวมตายน่ะสิ นี่รอดชีวิตจากทะเลมาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว” เขาปัดมือเธอออก ยังเช็ดลำคอให้อย่างไม่ใส่ใจอารมณ์ของเจ้าหล่อน
“อย่านะเพคะ หม่อมฉันอาย” อญู่ร่าบอกตรงๆ แต่เขาไม่เห็นสน ชามิลยังเช็ดตัวให้เธอต่อเนื่อง
“พระองค์ไม่ได้ยินหรือไง” อญู่ร่าหันหลังหนี เขาจึงได้มองแผ่นหลังเนียนเต็มๆ ตา มือหนาค่อย บรรจงเช็ดแผ่นหลังเนียนของเจ้าหล่อนต่อ เพราะด้านหลังเขายังไม่ได้เช็ดเลยเมื่อครู่
“อยู่นิ่งๆ น่า หรือจะให้เราเปลี่ยนจากการเช็ดตัวทำอย่างอื่นแทน” เขาข่มขู่คนช่างดื้อด้วยสายตาแพรวพราว เธอหน้าแดงแล้วห
