“เพราะว่า...” ชามิลเชยคางมนให้ขึ้นสบตา “เราเป็นห่วงเจ้า หากเจ้าเป็นอะไรไป เราคงไม่ให้อภัยตัวเอง และนาดาก็คงไม่ให้อภัยเราด้วย”
“ฝ่าบาท” อญู่ร่ารู้สึกหัวใจพองโตเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเขา รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด ดวงตาที่ทอดมองเธอทำให้หัวใจสาวสั่นไหว
“มาเถิด จับมือเราไว้ เราจะจับมือเจ้าเอาไว้แบบนี้ และจะพาเจ้ากลับบ้าน” เขากุมมือเธอแน่นขึ้น อญู่ร่าเผลอกุมมือเขาแน่นขึ้นเป็นการตอบรับไออุ่นนั้นเช่นกัน สัญญาแสนอบอุ่นทำให้หญิงสาวพยักหน้าตอบรับอย่างไว้ใจเขา
บริเวณเกาะไม่ได้มีอะไรมากนอกจากผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์ เกาะแห่งนี้ดูจะเป็นเกาะที่ไม่มีนักท่องเที่ยวหรือผู้คนอาศัยอยู่
“ที่นี่เงียบจังนะเพคะ” อญู่ร่าแสดงความคิดเห็นหลังจากเดินตามชีคหนุ่มเพื่อสำรวจเกาะ
“หิวหรือยัง” เขาถามอย่างใส่ใจ อญู่ร่าพยักหน้า เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทะเลาะกัน เธอกับเขาควรช่วยกันคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี
“ลองเดินเข้าป่าดู เผื
