“อยากสิครับถามได้ ผมอยากมีเมียจนตัวสั่นแล้วเนี่ย” เด็กสวนกลับมาด้วยวาจาซื่อๆ ทำเอาคนฟังแทบจะอายม้วนด้วยความปลาบปลื้มอย่างหาที่สุดไม่ได้
“ถ้าอยากก็ต้องอดทนนะคะ” คนท้องเอ่ยเป็นเชิงปลอบ
“โธ่…เมียจ๋าทำไมใจร้ายจัง” พ่อเจ้าประคุณโอดครวญแกมตัดพ้อเสียงละห้อย ห่างจากเธอไม่กี่วันเขาก็แทบจะทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจเสียให้ได้
“ไม่ต้องมาทำสำออยเลยเด็กจอมมารยา”
“ผมคิดถึงคุณกับลูกจัง ไอ้หนูมันรังแกคุณหรือเปล่า” เขาออดอ้อนออเซาะมาตามสาย ก่อนจะเอ่ยถามไปถึงเจ้าตัวน้อยด้วยท่าทางมันเขี้ยว
“นี่พ่อคุณ พูดถึงลูกให้มันดีๆ หน่อยสิ” หญิงสาวแสร้งทำเป็นเอ็ด ทว่าจริงๆ แล้วกลับแสนจะสุขซ่านไปทั้งสรรพางค์กายเพียงแค่ได้ยินน้ำคำที่แสดงถึงความห่วงใย
“ขอผมคุยกับลูกหน่อยได้ไหมทูนหัว” แบรนดอนเอ่ยเว้าวอน เพราะแสนจะคิดถึงเจ้าตัวน้อยในท้องของเมียรักที่เขาเคยเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังทุกคืน
“เอาเลยค่ะ อยากคุณอะไรกับตัวเล
