อาชาหลงเหยื่อ

ตอนที่ 7 เจ็บก็ต้องทน

@เวลาต่อมา

หลังจากภาพตรงหน้าเผาใจแทบมอดไหม้ ฉันเดินหนีออกมาอย่างไร้จุดหมาย ร่างกายเบาหวิวราวกับลอยอยู่ในอากาศ ทุกก้าวที่เดินห่างจากเขา เหมือนกำลังทิ้งเศษเสี้ยวสุดท้ายของศักดิ์ศรีไว้ตามทาง

‘มองอะไร รู้จักกันเหรอ’

คำพูดของผู้หญิงคนนั้น... คนที่เกาะแขนเขาแน่นเหมือนเจ้าของ แววตาที่หยันใส่ฉันเหมือนขยะ และเขา...คนที่เคยเป็นโลกทั้งใบของฉัน กลับหันมามองฉันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเมินหน้าอย่างไม่ใยดี ราวกับฉันไม่เคยมีตัวตนอยู่ในบนโลกของเขาเลยสักครั้ง ไม่มีคำปฏิเสธ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบ กับสายตาที่เย็นชาเกินกว่าจะจำได้ว่า... ครั้งหนึ่งเขาเคยยิ้มให้ฉัน

“ฮึก…”

ฉันหลบมาที่ห้องเก็บของด้านหลังโรงอาหารเก่า ห้องเล็ก ๆ ที่เงียบพอจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองแตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ เสียงสะอื้นหลุดออกมาพร้อมกับแรงสั่นของร่างกาย หนึ่งปี...หนึ่งปีที่ฉันติดอยู่ในคุกด้วยข้อหาที่ฉันไม่ได้ก่อ หนึ่งปีที่เขาสาปส่งฉัน โดยไม่เคยฟังความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงฉันที่โหยหาความรักที่เคยมี และเป็นฉันที่ยังหวังว่าสักวันเขาจะกลับมารักกันใหม่

ในขณะที่ฉันร้องไห้ออกมาอย่างคนที่กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เสียงฝีเท้าหนักแน่นหยุดลงตรงหน้าประตู ก่อนที่มันจะถูกเปิดออกอย่างแรง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง และเป็นเขาคนใจร้ายคนนั้น

“อยู่นี่เอง นึกว่าไปกระโดดน้ำตายที่ไหนแล้ว”

เสียงของเขามันนิ่งจนฉันไม่อยากหันไปมองอีกครั้ง ฉันกัดริมฝีปากแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ต่อหน้าคนที่ไม่มีแม้แต่เศษความรู้สึกให้กัน

“เมื่อกี้...คุณกับผู้หญิงคนนั้น….” ฉันพยายามพูด เสียงสั่นน้อย ๆ อยากจะถามเขาให้มันชัดเจน ว่าเขาทำแบบที่ฉันคิดจริงๆหรือเปล่า ฉันไม่อยากคิดเองเออเอง แต่เขากลับแค่นหัวเราะเบา ๆ คล้ายกับว่ากำลังสมเพชฉัน

“ต้องรายงานเธอด้วยเหรอ? ฉันจะทำอะไรกับใครมันเกี่ยวอะไรกับเธอ หรือเธอคิดว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น”

“เฟย์แค่คิดว่า เฟย์อาจจะเข้าใจผิด บางทีคุณอาจจะ…..”

“หยุดคิดซะ เพราะมันไม่มีอะไรให้เข้าใจผิดตั้งแต่แรก” เขาพูดตัด น้ำเสียงเย็นเยียบเหมือนมีดเฉือนตรงใจ

“และอย่าทำหน้าซื่อเหมือนเสียใจแบบนี้อีก มันน่ารำคาญ”

ฉันนิ่ง...เหมือนร่างโดนฟ้าผ่า เงียบเกินกว่าจะตอบโต้ หรือแม้แต่ขยับหนี

“ถ้าจะอยู่ ก็อยู่ในฐานะที่ฉันให้ ถ้าไม่ไหว...ก็ไสหัวไป”

เขาพูดจบก็หมุนตัวจะเดินออกไป แต่ฉันยังนั่งนิ่ง น้ำตาร่วงทั้งที่ไม่ได้ร้องไห้ คำที่เขาพูด คำว่า "ไสหัวไป" ทั้งสายตาที่มองฉันเหมือนตัวถ่วงชีวิตเขา เขาไม่ใช่เหรอที่พาฉันกลับมา กลับมาอยู่กับเขาที่นี่ เขาไม่ใช่เหรอที่บังคับให้ฉันมาเรียน เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา ก่อนเคยคิดว่าเขาอาจจะหลงเหลือความรู้สึกเก่าๆให้ฉันบาง แต่วันนี้ทุกอย่างมันชัดเจน สิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันเจ็บ แต่เขาไม่มีคำอธิบาย ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ไม่มีแม้แต่ความลังเลว่าเขาทำร้ายฉัน มีแค่...ความเย็นชากับความเกลียดที่ฝังลึกจนไม่เหลือช่องว่างให้ความรู้สึกใด ๆ แทรกเข้าไป ฉันได้แต่พึมพำเบา ๆ ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยิน

“ขอโทษนะ...ที่เคยรักคุณมากขนาดนี้”

@ด้านของอาชา

ผมเดินออกมาจากห้องเก็บของ โดยไม่หันกลับไปแม้แต่นิดเดียว เสียงสะอื้นของเฟย์ที่ดังลอดออกมาเหมือนมีดกรีดหัวใจผมให้แตกออกเป็นชิ้น ๆ ทุกก้าวที่ผมก้าวไปเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมพยายามจะรักษามันเอาไว้ มันกำลังพังทลายลงไปจนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เธอจะโกรธผมไหม เธอจะเกลียดผมหรือเปล่า คำถามที่แทรกเข้ามากลางใจ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะนิ่งและปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป

ผมรู้ดีว่าผมทำอะไรลงไป และรู้ว่าทำให้เธอเจ็บปวด เป็นความเสียใจ ผิดหวังที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้ผมจะกล้าทำร้ายเธอได้ลงคอ แต่อีกความคิดมันก็สมควรแล้ว เพราะเธอเป็นคนทำให้เรื่องระหว่างเรามันกลายเป็นแบบนี้ จะให้ผมรักคนที่ฆ่าน้องสาวผม มันจะเป็นไปได้ยังไง

ปากก็บอกว่าไม่สนใจ แต่ภาพของเธอมันปรากฎชัด น้ำตาของเธอ สายตาของเธอที่มองผมในตอนนั้น ภาพในหัวของผมมันชัดเจน ไอ้เรื่องที่เฟย์เห็นผมออกจากห้องน้ำพร้อมกับมาย...คนที่ผมพูดกับเธอว่าเป็นแฟนใหม่ แต่ความจริงผมไม่เคยตกลงที่จะคบกับมายเลย ไม่เคยมีอะไรเกินเลยนอกจากดึงเธอเข้ามาเป็นเครื่องมือที่เอาไว้ใช้ทำร้ายความรู้สึกของเฟย์ ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง และไม่รู้ว่าจะอธิบายทำไม เธอเจ็บมันก็สมควรแล้ว เธอคิดว่าผมไปเอากับคนอื่นทั้งที่ความจริงคือมายตามเข้ามาหาผมในห้องน้ำ เธอจู่โจมผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่ใช่ความผิดของผม ผมผลักมายออกจากห้องน้ำแต่ก็นั่นแหละ จังหวะนรกชัดๆ เมื่อทันทีที่ประตูเปิดออก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากับเป็นเฟย์ สายตาที่เธอมองผมในตอนนั้น มันโคตรตกใจ โคตรเจ็บปวด จนเธอเองตัวแข็งทื่อไปหมด อันที่จริงผมไม่ได้คิดจะทำร้ายเฟย์ขนาดนั้น แต่ทำไมมันถึงออกมาเป็นแบบนี้ไปได้?

“อย่าทำหน้าแบบนั้นอีก” ผมพูดออกไป ไม่รู้ว่ามันเป็นคำพูดที่ออกมาจากไหน รู้แค่เพียงว่าอยากให้มันจบ... อยากให้ทุกอย่างมันจบลงเสียที ทนเห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าไม่ไหวแล้ว

ผมยังรักเธอไหม? คำถามนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวแต่ผมไม่เคยมีคำตอบที่ชัดเจนให้ตัวเองได้เลย คำว่ารักที่มาพร้อมกับคำว่าเกลียด ผมไม่สามารถรักคนที่ฆ่าน้องสาวของผมได้ ไม่มีทาง...ไม่มีทางที่ผมจะมองข้ามเรื่องนี้ไปได้

“ถ้าจะอยู่...ก็อยู่ในฐานะที่ผมให้”

ผมพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก หนักสุดคือไล่ให้เธอไป แม่ง! พูดแบบนั้นออกไปได้ไงวะ เป็นคนดึงเธอเข้ามาเองแท้ๆ ตอนที่ผมหันหลังเดินออกจากห้อง แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ สองเท้าของผมก็หยุดลง ความรู้สึกบางอย่างที่ยังค้างอยู่ในอกมันรั้งให้ผมหยุดยืนนิ่ง แค่คำพูดสุดท้ายของเธอ...ที่ลอดเข้ามาในหู...

"ขอโทษนะ...ที่เคยรักคุณมากขนาดนี้"

คำพูดที่เบาเหมือนนุ่น แต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน ผมพยายามจะบังคับตัวเองไม่ให้หันกลับไป แต่ในที่สุดก็ทำไม่ได้...ผมหันกลับไปมองที่ประตูที่ผมเพิ่งเดินออกมา มันเหมือนผมได้ยินเสียงสะอื้นของเธออีกครั้ง แม้จะมองไม่เห็น แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเธอเจ็บ...เธอเจ็บมากพอๆ กับที่ผมรู้สึกในตอนนี้ ทั้งที่ผมพยายามจะก้าวต่อไป...เดินไปข้างหน้า...แต่ไม่รู้ทำไม ผมกลับรู้สึกว่าผมกำลังเดินในวงกลมที่ไม่มีทางออก..วนเวียนอยู่กับเธอคนนั้น คนที่เคยรักอย่างสุดหัวใจ