ตอนที่ 8 ใครอนุญาตให้ไป
1206 คำ
@คอนโด
ระหว่างทางกลับคอนโด ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของทั้งผมและเธอ ภายในรถเงียบราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ผมเหลือบมองเธอเป็นบางครั้ง เธอนั่งตัวตรง สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มือสองข้างกุมกันแน่นบนตัก สีหน้าของเธอว่างเปล่า...แต่ผมรู้ว่าภายใต้ความนิ่งนั้นเต็มไปด้วยคำถาม ความเจ็บ และความผิดหวังที่กำลังปะทะกันอยู่ในใจเธอ ผมอยากพูดอะไรสักอย่าง…แต่พูดไม่ออก ไม่มีคำไหนที่ผมคิดว่าจะดีพอสำหรับเธอในตอนนี้ ไม่มีคำขอโทษไหนที่พอจะกลบความเจ็บของเธอได้เลย
จนกระทั่งเรามาถึงคอนโด...ผมดับเครื่องยนต์ เธอเปิดประตูลงจากรถทันทีโดยไม่หันมามองผมแม้แต่นิดเดียว เหมือนผมเป็นเพียงเงา เป็นเพียงลมที่ไม่มีตัวตน ผมเดินตามเธอขึ้นไปเงียบ ๆ พอถึงห้อง เธอเปิดประตูเข้าไปก่อน แล้วปิดประตูโดยไม่รอผม ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วแตะคีย์การ์ดเข้าไปในห้อง
บรรยากาศในห้องเงียบเชียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง เธอหายเข้าไปในห้องนอนเล็กๆของตัวเอง ส่วนผมนั่งลงบนโซฟา ทิ้งตัวอย่างหมดแรง มือกุมหัวตัวเองแน่น ความรู้สึกทุกอย่างที่อัดแน่นตลอดทั้งวันถาโถมใส่ผมอย่างไร้ปรานี ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา เสียงล้อกระเป๋าเดินทางลากครืดออกมาจากห้องนอน ผมเงยหน้าขึ้น เห็นเธอเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ
“จะไปไหน!!”
ผมถามเสียงเรียบ แต่ข้างในใจเหมือนถูกบีบรัด เธอไม่ตอบ ไม่มองผมด้วยซ้ำ เธอแค่หยิบเสื้อคลุม สะพายกระเป๋าเป้อีกใบแล้วเดินตรงไปที่ประตู ผมลุกพรวดขึ้น เดินไปขวางหน้าประตูเอาไว้
“ฉันถามว่า...จะไปไหน?”
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาผม ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำเหมือนร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลอีก
“ที่ไหนก็ได้...ที่ไม่มีคุณ”
ประโยคนั้นเหมือนมีใครเอาเหล็กแหลมมาทิ่มกลางอกผม ผมนิ่งงัน ไม่รู้ว่าควรจะฉุดเธอไว้ หรือปล่อยเธอไปตามที่เธอต้องการ แต่ก่อนที่ผมจะได้ตัดสินใจ เธอก็พูดออกมาอีกประโยค น้ำเสียงเรียบแต่สั่นไหว
“อยู่ที่นี่ต่อไป...เฟย์คงตายทั้งเป็น”
เธอจ้องหน้าผมด้วยแววตาที่แม้จะสั่นไหว แต่เด็ดขาดกว่าครั้งไหน ๆ เสียงของเธอเบา แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ
“คิดว่าเดินออกไปง่ายๆแบบนี้ ทุกอย่างมันจะจบเหรอ เธออย่าลืมว่าเธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เคยทำไว้กับนาเดีย”
“แต่คุณเป็นคนไล่เฟย์เอง..คุณบอกเองว่า ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไสหัวไป”
ผมนิ่งไปกับคำพูดนั้น ไม่ใช่เพราะผมลืม แต่เพราะมันย้อนกลับมาฟาดใส่ผมรุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหน ความโกรธในใจเธอกลั่นออกมาเป็นน้ำเสียงปนความเจ็บ
“เฟย์กำลังทำตามที่คุณพูด...” เธอเบี่ยงตัวจะเดินผ่าน ผมยื่นมือออกไปคว้าแขนเธอไว้โดยไม่รู้ตัว
“อย่าเพิ่งไป...” เสียงของผมเบา...เกือบจะเป็นการขอร้อง เธอชะงักหยุดนิ่งไปชั่วครู่ แต่ไม่หันกลับมา ดวงตาคู่นั้นหลุบต่ำ ก่อนจะพูดทั้งที่เสียงสั่น
“ตอนเฟย์ร้องไห้...คุณยืนนิ่ง ตอนเฟย์เจ็บ...คุณเงียบ ตอนเฟย์ถาม...คุณพูดเหมือนเฟย์มันน่ารำคาญ”
เธอสูดลมหายใจลึก แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาผมอีกครั้ง
“แล้วจะรั้งเฟย์ไว้ทำไม หรือแค่ต้องการเอาคืน ต้องการให้เฟย์เจ็บแบบนี้ เจ็บจนตายเลยไหม”
ผมชะงักไปพักหนึ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรให้เธออยู่ ในเมื่อผมเป็นคนเอ่ยปากไล่เธออกไปจริงๆ แต่ตอนนั้นพูดไปเพราะอารมณ์ล้วนๆ ไม่คิดว่าเฟย์จะเก็บเสื้อผ้าจะไปจริงๆ ในขณะที่ผมกำลังรั้งมือเธอไว้ เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น มือถือเครื่องใหม่ที่ผมซื้อให้แทนเครื่องเดิมที่พังไป ผมหันขวับไปมองหน้าจอโดยอัตโนมัติ
📲 สายเรียกเข้า >>> พี่สายฟ้า
ผมแย้งมือถือมาจากเธอมองดูชื่อบนหน้าจอแล้วกำโทรศัพท์แน่น เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ หัวใจพลันเต้นแรง ไม่ใช่เพราะตกใจ...แต่เป็นความโกรธที่แผดเผาไปทั้งอก
ไอ้บ้านั่นโทรมาทำไมตอนนี้...หรือว่ามันคือเหตุผลจริง ๆ ที่เธออยากไป? ผมหันกลับมาจ้องหน้าเธออีกครั้ง เธอกำลังจะก้าวเท้าออกจากห้อง
“ใครอนุญาตให้เธอไป!”
เสียงของผมกระแทกจนเธอชะงัก เธอหันมามอง ผมเห็นสีหน้าตกใจปนโกรธปะทะเข้ามาทันที
“คุณต่างหากที่บอกว่าให้ออกไป!”
“ที่ยืนยันจะไปนักหนา...เพราะอยากไปหามันใช่ไหม?”
ผมถามเสียงต่ำ กดคำถามผ่านไรฟัน ใจเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิด
“เฟย์จะไปกับใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
คำพูดนั้นทำผมคลั่ง ผมเตะกระเป๋าเดินทางของเธอจนมันล้มกระแทกพื้น เสื้อผ้ากระจายหลุดออกมาเล็กน้อย
“ทุกอย่างที่เธอมีตอนนี้ มันมาจากฉัน! เธอได้เรียนเธอได้ชีวิตใหม่ แล้วคิดจะเดินออกไปง่าย ๆ เพราะไอ้เวรนั่นน่ะเหรอ?”
“คุณไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณส่งเฟย์เข้าไปอยู่ในนั้น ให้เฟย์รับผิดในสิ่งที่เฟย์ไม่ได้ทำ ชีวิตเฟย์คงไม่ตกต่ำขนาดนี้!!”
เธอตะโกนใส่หน้าผม น้ำเสียงสั่นด้วยความโกรธ น้ำตารนไหล แต่ผมกลับไม่หยุด เพราะความโกรธ ความโมโหในตอนนี้มันมากเกินกว่าจะฟังอะไรแล้ว
“ตกต่ำงั้นเหรอ อยู่กับฉันเธอบอกว่าตกต่ำ คงต้องไปอยู่กับมันสินะ ถึงจะสูงส่ง"
"ใช่!!! อยู่กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ!!"
"แต่เธอเป็นของฉัน ถ้าฉันไม่ให้ไป ใครก็เอาเธอไปไม่ได้!!"
"เฟย์ไม่ได้เป็นของคุณ"
"งั้นฉัคงต้องรำลึกความหลังให้เธอใหม่ เผื่อจะจำได้ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ!!”
”อื้อออ~
ผมคว้าแขนเธอดึงเข้ามาแรง เธอสะดุดล้มเข้ามาปะทะอกผม ผมก้มลงประกบปากจูบเธออย่างรุนแรง รุนแรงจนเหมือนต้องการจะย้ำสิทธิ์ ย้ำความเป็นเจ้าของ
“ปล่อยนะอาชา คุณมีแฟนอยู่แล้วนะ!!”
“แล้วไง !!! ถ้าฉันจะเอาเธอ ใครมันจะทำไม!!!”
“หยุดนะอาชา อย่าทำแบบนี้!”
“อยู่ในคุกนาน มันคันมากใช่ไหมเฟย์ อยากมากทำไมไม่บอกฉัน ไม่เห็นต้องวิ่งไปหาใครเลย!!”
“อาชา!!! อื้ออออ~~~
เธอดิ้นผลัก แต่ผมไม่ยอมปล่อย มือของผมตรึงเอวเธอไว้แน่น ริมฝีปากบดเบียดด้วยความโกรธ ความเสียใจ และความสับสนทั้งหมดที่สะสมมานาน เธอเป็นของผม และจะเป็นของผมแค่คนเดียว ผมไม่มีทางปล่อยให้เธอไปหาคนอื่น
- ผู้เขียน
