@1 หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ฉันตื่นขึ้นมาในความรู้สึกที่เหมือนจะว่างเปล่า ตั้งแต่วันนั้นฉันกับเขาก็แทบจะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว เจ็ดวันแล้ว เจ็ดวันที่ดูเหมือนชีวิตไม่ขยับไปไหนเลยสักก้าว แม้โลกภายนอกจะยังคงหมุนตามเวลา แต่ในใจของใครบางคน มันกลับเหมือนถูกแช่แข็งไว้ในวินาทีที่คำพูดสุดท้ายจบลง ฉันยังคงยิ้ม ยังคงหัวเราะเมื่ออยู่กับเพื่อน ได้ทำอาหาร ทำกิจกรรมต่างๆในมหาวิทยาลัย แต่ทุกครั้งที่ต้องอยู่คนเดียว น้ำตามันก็ไหลเงียบๆ โดยไม่ต้องมีเหตุผล... หรืออาจจะมีเหตุผลมากมายจนไม่รู้จะเลือกเจ็บเพราะเรื่องไหนก่อนดี ในขณะที่ อาชา ยังคงทำตัวเหมือนเดิม เย็นชา พูดน้อย แต่ช่วงนี้เขาดื่มหนัก กลับบ้านดึกทุกวันราวกับต้องการหนีจากอะไรบางอย่าง หรือเขาจะหนีฉัน หนีคนที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต
@มหาวิทยาลัย
ในระหว่างที่ฉันนั่งทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆ เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยเปิดประเด็นขึ้น จนฉันเองสะอึก หยุดชะงักเหมือนโลกมันหยุดหมุน ลม
