มันสายไปแล้ว
“เขา...ไม่ยอมให้เอยเจอลูก”
สุนีย์เห็นแบบนั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ลูกเผชิญมาในวันนี้คงหนักหนาพอสมควร หล่อนรีบดึงตัวลูกสาวขึ้นมากอดปลอบ ทำให้ไหล่เล็กสั่นสะท้าน ปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลูก อารมณ์ของสุพรรณวดีมักอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ
“...เอยบอกเขา...ว่าอยากเจอลูก แต่เขา...” หญิงสาวพูดเสียงสะอื้นแทบไม่ได้ศัพท์ เธอเสียใจมากเมื่อได้ยินคำตอบที่เยือกเย็นจากปากผู้ชายที่เธอเคยรัก สุดโปรดที่เธอเคยรู้จักไม่ใช่คนใจร้ายแบบนี้ เขาอ่อนโยนกับเธอและมีเหตุผลเสมอ ทว่าตอนนี้... “เขาใจร้าย...ฮึก...เขาใจร้ายมาก ๆ เลยแม่ ฮือ...”
ร่างบางในอ้อมกอดของมารดาปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง เป็นการกลับมาเจอกันในรอบหลายปี ทว่าก็เป็นการเจอกันที่ทำให้ความหวังเดียวที่เหลืออยู่ของเธอพังทลาย แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี
เพราะเธอคาดหวังกับเขาเอาไว้มาก เธอจึงรู้สึกผิดหวังมาก
เห็นอาการ
