บทที่ 11
ไม่ใช่ความฝัน
ระหว่างที่คุณหมอกำลังสอบถามอาการ สายตาของผู้ป่วยสาวไม่ได้ละไปจากใบหน้าของหนุ่มน้อย ซึ่งเดินมาเกาะขาและยืนหลบอยู่ข้างหลังของผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่วินาทีเดียว แกโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย ลอบมองคนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นครั้งเป็นคราว ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายยังจ้องตนอยู่ก็รีบหลุบตาลงอย่างไม่กล้าสบตา
กระทั่งคุณหมอตรวจเสร็จและเดินออกไป
“เข้ามายืนใกล้ ๆ สิ” สุดโปรดบอกลูกที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง เดาว่าแกยังกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเข้าไปใกล้ แม้เด็กชายจะรู้ว่าสุพรรณวดีเป็นแม่แท้ ๆ ของตน แต่ด้วยความที่ทั้งสองไม่ได้อยู่ด้วยกันและไม่ได้พูดคุย จึงทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกเบาบางยิ่งนัก ต่างจากแม่ชา ที่ถึงจะไม่ใช่แม่แท้ ๆ แต่เด็กชายได้พูดคุยและคลุกคลีอยู่ด้วยเกือบทุกวัน จึงทำให้มีความผูกพันกันมากกว่า
ปุณยวีร์ยอมออกมาจากหลังพ่อ แล้วก้าวเข้าไปยืนข้าง ๆ เตียงผู้ป่วย สุพรรณวดีน้ำตาไหลพรากด้วยความ
