ไม่ใช่ความฝัน
“ตายจริง” สุนีย์ยกมือทาบอกเมื่อนึกภาพเหตุการณ์นั้นตามที่หลานชายเล่า จับใจความได้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีสมาชิกเยอะกว่า “แล้วปลื้มเป็นไรมากไหมลูก ถูกตีที่ไหนบ้าง”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ครูเล่าให้ฟังว่าวิ่งไปถึงก็ซัดเอา ๆ ฝั่งนั้นยังไม่มีใครได้ทำอะไรเลย โดนจับแยกก่อน” สุดโปรดเล่าบทสรุป ก่อนจะส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ลูกชายที่ยิ้มหน้าระรื่น ไม่ได้สำนึกรู้เลยว่าตนผิดที่ใช้กำลัง
“ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก” คุณยายสุนีย์ลูบศีรษะปลอบหลาน “เอาขนมอีกไหม”
เด็กชายส่ายหน้า “ไม่แล้วฮะ อยากกินน้ำ”
“เดี๋ยวยาย...” คนเห่อหลานกำลังจะอาสาลุกไปหยิบให้ ทว่าพ่อของแกกลับห้ามเอาไว้ก่อน
“แม่ไม่ต้องครับ” จากนั้นก็หันไปพูดกับลูกของตนเอง “ปลื้มลุกไปหยิบเอง น้ำอยู่ในตู้เย็น เอามาเผื่อคุณยายด้วย”
แล้วปุณยวีร์ก็วิ่งไปเปิดตู้เย็นทันที คนเป็นยายมองตามพลางยิ้มเอ็นดู ครู่ต่อมาหล่อนก็รับน้ำที่หลานหยิบมาเผื
