ข้าวฟ่าง....
"เธอ..ห่วงฉันใช่ไหม" เตอร์ถามฉันแต่ฉันไม่ได้ตอบเพราะฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันห่วงเขาจริงๆ เพราะดูอาการเมื่อครู่เขาน่าจะปวดหัวมากจริงๆ
"นายมียาแก้ปวดหรือเปล่า"
"มีอยู่บนโต๊ะ" เขาบอกพร้อมกับมองไปที่โต๊ะทำงานตรงมุมห้องฉันมองตามก็เห็นกระปุกยาแก้ปวดวางอยู่จริงๆ นั่นก็แสดงว่าเขาปวดหัวบ่อยถึงต้องเอายามาวางไว้ในห้องแบบนี้ ฉันไม่พูดอะไรต่อแต่เดินไปที่โต๊ะเพื่อหยิบยาแก้ปวดออกมาจากกระปุกสองเม็ดพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วแล้วเดินกลับมาหาเตอร์ที่นอนหลับตาอยู่
"นายกินยาก่อนฉันถึงจะกลับ" ฉันพูดพร้อมกับยื่นยากับน้ำให้เขาเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเขามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วยื่นมือมาหยิบยาในมือของฉันใส่ปากตามด้วยน้ำจนหมดแก้วก่อนจะนอนลงไปตามเดิม
"นายกินยาเก่งแล้วนะไม่ดื้อเหมือนเมื่อก่อน" ที่ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะว่าเมื่อก่อนเวลาเขาไม่สบายเขาจะไม่ยอมกินยาเขาบอกยามันขมเขาไม่ชอบเป็นฉันที่ต้องคอยบ
