ลินลดาให้เวลาตัวเองดีใจได้ไม่นาน เธอก็หันมาตัดเชือกที่ข้อเท้าต่อ โดยไม่สนว่าตอนนี้รอยแผลที่โดนกระเบื้องบาดมีเลือดไหลอาบออกมามากเพียงใด
ใช้เวลาอยู่พอสมควรในที่สุดข้อเท้าของเธอก็เป็นอิสระจากเชือก หญิงสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะใช้สายตามองหาทางหนีอย่างสุดความสามารถ เธอค่อยๆ เดินเข้าไปตรงบริเวณที่คลาดว่าน่าจะเป็นหน้าต่างบานใหญ่ เธอใช้มือที่อาบไปด้วยเลือดของตัวเองคลำหาที่เปิดอย่างรีบร้อนเมื่อแน่ใจว่าใช่หน้าต่างแน่นอน
“เจอแล้ว.....” เธอกระซิบบอกกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ เปิดมันออกมา โดยพยายามทำให้มันเงียบมากที่สุดเท่าที่จะเงียบได้ เมื่อเปิดหน้าต่างได้แล้วหญิงสาวก็พบว่าตัวเองอยู่ในโกดังกลางป่า เพราะตอนนี้ที่เธอเห็นบริเวณรอบๆ นั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ ซึ่งไม่รู้ว่าในกรุงเทพฯ จะมีสถานที่แบบนี้อยู่รึเปล่า
ลินลดาไม่อยากจะคิดว่าเธออยู่ที่ไหนแล้ว จึงใช้มือทั้งสองที่บาดเจ็บพยุงตัวเองยามกระโดดขึ้นนั่
