บทที่ 7
1230 คำ
“ลินลดาเอ๊ย! ทำไมแกไม่หักห้ามใจตัวเองฟะ”
“อืม…” ลินลดารีบเอามือปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงกลัวว่าเด็กหนุ่มจะตื่นขึ้นมา เธอยังไม่สามารถรับมือกับเหตุการณ์ในตอนนี้ได้ หญิงสาวจึงเลือกที่จะไม่ปลุกเขา ก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองลงมาจากเตียง ไล่เก็บเสื้อผ้าที่กระจายไปตามห้อง และหากระดาษมาเพื่อเขียนโน๊ตบอกอะไรเขาบ้างก็ดี พร้อมทั้งวางบัตรประจำตัวโรงพยาบาลคืนให้เขาไป แล้วจึงค่อยๆย่องออกจากห้องของเด็กหนุ่มไป โดยไม่ลืมลงกลอนล็อคประตูให้เขาอย่างเรียบร้อย
หญิงสาวขับรถออกมาจากหอของมาร์ติน โดยมุ่งหน้ากลับคอนโดของเธอเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะแต่งตัวแล้วขับรถไปยังโรงพยาบาล ถึงจะรู้สึกเหนื่อยล้าแค่ไหน แต่งานก็สำคัญจนเธอไม่สามารถลาหยุดไปดื้อๆได้ หญิงสาวแวะซื้อกาแฟเพื่อเพิ่มความตื่นตัวให้ตนเอง ก่อนจะเข้าห้องตรวจเพื่อเข้าไปเยี่ยมคนไข้ของเธอ เหมือนที่ทำในทุกๆ เช้าด้วยความใส่ใจ
“อืมมม” มาร์ตินพลิกตัวไปมาเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้น เขาเอื้อมมือไปควานหาความอบอุ่นจากร่างบางของลินลดา ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับต้องลืมตาขึ้นมา แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า หญิงสาวผู้พรากพรหมจรรย์ของเขาไปเมื่อวานได้หายออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว
“นี่มันอะไรกัน…นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย แต่ภายในใจกลับรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าถ้าตื่นมาเจอเธอนอนอยู่ข้างๆ จะต้องแสดงออกอย่างไร จะต่อว่าเธอแล้วไล่เธอออกไปจากห้อง หรือจะรีบลุกไปล้างเนื้อล้างตัวด้วยความรู้สึกรังเกียจ หรือจะส่งยิ้มให้เธออย่างงงๆ ซึ่งก็ไม่รู้จะยิ้มไปเพื่ออะไร
“โอ๊ย คิดมากปวดหัว อาบน้ำดีกว่า” มาร์ตินว่าก่อนที่จะลงมาจากเตียงแล้วบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าออกไป แต่หางตากลับไปเห็นกระดาษโพสอิทสีเหลืองแปะอยู่บนโต๊ะวางของข้างเตียง พร้อมกับบัตรประจำตัวโรงพยาบาลที่เขาทำหายไปและไม่คิดว่าจะได้คืน
‘ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวาน ถ้าเธอไม่คิดอะไรมากก็ขอให้ลืมๆ มันไป
By ลินลดา’
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วจนเป็นปมหลังจากอ่านข้อความที่หญิงสาวทิ้งไว้ให้
“ถ้ามันลืมครั้งแรกได้อย่างที่คุณว่ามันก็ดีสิ ลดา…” มาร์ตินจัดการขยำกระดาษโพสอิทแผ่นนั้นแล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำทันทีเมื่อรู้สึกถึงความเหนียวเหน๊อะหนะจากร่างกายตัวเอง
ให้ตายเถอะ! เมื่อวานเขาไม่ได้อาบน้ำ แถมยังร่วมรักกับผู้หญิงที่ไม่ได้อาบน้ำเช่นเดียวกัน แค่คิดถึงจำนวนแบคทีเรียที่อาจแพร่กระจายในห้องและบนร่างของเขา ชายหนุ่มถึงกับขนลุก รีบฟอกสบู่และขัดตัวอย่างรวดเร็ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จ มาร์ตินตัดสินใจใช้เวลาว่างทั้งวันไปกับการจัดการทำความสะอาดห้องให้สะอาดเอี่ยม แต่ไม่ว่าจะทำความสะอาดส่วนไหนในห้อง ก็ดูเหมือนจะเป็นจุดที่เขากับหญิงสาวคนนั้นทำอะไรต่อมิอะไรกัน เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดง ก่อนจะพยายามทำความสะอาดอย่างตั้งใจเหมือนต้องการลบทุกอย่างออกไปจากความทรงจำ
“ก็ดีเหมือนกัน เธอบอกให้ลืมเรื่องราวทั้งหมด ฉันก็จะทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เพราะยังไงเราคงไม่ได้เจอกันอีกแน่นอน!”
ครืด ครืด ครืด
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ช่วยเรียกสติของลินลดา ที่กำลังเหม่อลอยไปหาเด็กหนุ่มมาร์ตินให้กลับมา เมื่อเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นเป็นชื่อของเพื่อนสาว ก็กดรับทันที
“ว่าไงซาร่า” ลินลดาถามทั้งๆ ที่รู้ว่าเพื่อนโทรมาเพราะเรื่องอะไร
“แก! เป็นไงบ้าง เมื่อวานกับพี่กรโอเคมั้ย” เสียงของซาร่ายังคงร่าเริงอยู่ ลินลดาเดาได้ว่าอีตาพี่กรอะไรนั่นคงไม่ได้มาฟ้องอะไรเพื่อนของเธอ
“ดีกับผีสิแก อีพี่กรแสนดีของแกทำฉันไว้แสบมาก!” ลินลดารู้สึกโกรธเมื่อนึกถึงตัวต้นเหตุ
“อะไร เขาทำอะไรแกลินลดา แกบอกฉันมา!!” ซาร่าเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“มันวางยาปลุกเซ็กส์ฉัน หวังจะอึบฉันโดยเฉพาะ”
“ห๊า อีพี่กรมันเลวขนาดนั้นเลยเหรอแก แล้วแกโดนเขาอึบปะวะ แกอาบน้ำไปยัง? เก็บอสุจิมันไว้ไปแจ้งความจับเลย” ซาร่าถึงกับเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนเล่า ถึงเธออยากจะให้ลินลดามีแฟนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมาทำอะไรชั่วๆ กับเพื่อนของเธอได้
“ไม่แก ฉันหนีออกมาได้ก่อน เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน” ลินลดารีบบอก
“โอ๊ย โชคดีจังที่แกหนีออกมาได้ แล้วพอยาออกฤทธิ์แล้วแกทำยังไงวะ…ลดา” ด้วยความขี้สงสัยของซาร่าเลยถามเพื่อนอย่างต่อเนื่อง
“เอ่อ...ฉันก็ช่วยตัวเองไงแก” ลินลดาเลือกที่จะโกหก เพราะไม่เห็นถึงประโยชน์ที่จะบอกซาร่าว่าเธอไปขโมยพรหมจรรย์ของคนไข้ตัวเองถึงหอพักของเขา!
“โอ๊ย ยัยลินลดา ทำไมแกไม่ไปซื้อผู้ชายหล่อๆ หุ่นล้ำๆ กินซะเลยล่ะ มาเสียเวลาช่วยตัวเองทำไมอีบ้า!” ซาร่าโล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อน แต่ก็มิวายอดด่าไม่ได้ ลินลดาก็ไม่ใช่เด็กอายุน้อยๆ ที่จะมานั่งหวงเยื่อบางๆ เธอค่อนข้างจะสนับสนุนให้เพื่อนหาความสุขให้ตัวเองด้วยซ้ำ
“เออ…เอาเถอะน่า แกนี่ถามมากจริง ฉันปลอดภัยแกก็ควรจะดีใจมั้ยว่ะ”
“ไอ้ดีใจน่ะมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ฉันก็อยากให้แกหาความสุขให้ตัวเองบ้างปะวะ” ลินลดาอยากจะตะโกนบอกเพื่อนแทบตายว่า หาสิวะ!! เมื่อวานหาความสุขถึงเช้าเลยด้วย! แต่ก็ทำเพียงเก็บมันเอาไว้ก่อนจะบอกลาเพื่อนเพื่อทำงานของตนเองต่อ
ลินลดาเลือกที่จะไม่ถือสาอะไรภากร ทั้งๆ ที่ซาร่าเสนอหนทางและเชียร์ให้เธอแจ้งความจับเขา ที่เธอเลือกที่จะไม่ทำอะไรเพราะสุดท้ายแล้วเธอไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้โดนชายหนุ่มแตะต้องเนื้อตัวด้วยซ้ำไป ลินลดาจึงเลือกจะเก็บมันไว้เป็นบทเรียนครั้งสำคัญมากกว่า
“เฮ้อ ไม่รู้ป่านนี้เจ้าเด็กมาร์ตินจะตื่นขึ้นมาอ่านข้อความหรือยังนะ…” จริงๆ ตอนแรกเธอไม่ตั้งใจจะเขียนข้อความทิ้งไว้ให้เขาด้วยซ้ำไป แต่ถ้าเขาตื่นมาโดยไม่เห็นว่าเธอหายไปแล้วมันคงจะไม่ดีสักเท่าไร เธอหวังว่าเขาจะลืม เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนที่เราเจอกันอีกครั้ง ในวันที่นัดดูอาการในเดือนหน้า มันคงจะดีและเธอคงจะทำตัวถูก ถ้าเขาลืมๆ มันไป
- ผู้เขียน
