บทที่ 2
1083 คำ
“ฝนมาตกอะไรตอนนี้เนี่ย เปียกหมดเลย…” หญิงสาวบ่นเล็กน้อย ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาซับน้ำที่เกาะอยู่ตามใบหน้า ด้วยเพราะเมื่อเช้าเธอมาทำงานสายที่จอดรถบนตึกจึงเต็ม ทำให้เธอต้องมาจอดรถอยู่ที่ลานจอดรถกลางแจ้งที่มีที่หลังคากันแดดกันรถไว้ได้บ้าง ใครจะไปคิดกันว่าฝนจะเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้ ลินลดามองน้องฟ้าใสหรือรถเต่าคันสีฟ้าของเธออย่างอาลัยอาวรณ์ เธอเพิ่งจะไปล้างมาเมื่อวานแท้ๆ น้องฟ้าใสก็ต้องมอมแมมอีกแล้ว เธออยากจะหัวเราะทั้งน้ำตา
ในขณะที่ลินลดายืนมองน้องฟ้าใสอย่างซึมเศร้า หางตาก็เธอก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังถือร่มเพื่อเดินไปยังลานจอดรถ เหมือนสวรรค์เป็นใจให้เธอเจอเจ้าชายขี่ม้าขาวอย่างไรอย่างนั้น ลินลดาตะโกนสุดเสียง หวังแค่จะขอติดร่มไปยังลานจอดรถด้วยเท่านั้น
“เออ…คุณคะ! เฮ้! คุณคนใส่หมวกนั่นแหละค่ะ คุณนั่นแหละ!” เธอโบกไม้โบกมือให้กับชายที่สวมฮู้ดแขนยาวสีดำสนิทกับกางเกงยีนสีซีด แถมยังสวมหมวกแก๊ปและสวมผ้าปิดปาก นี่ถ้าเธอไม่เห็นว่าเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวที่จะพาเธอไปหาน้องฟ้าใส เธอคงจะคิดว่าเขาเป็นโจรจะเข้ามาปล้นโรงพยาบาลจริงๆ นะเนี่ย
“ครับ?” ชายคนนั้นขานรับ
“เออ…ฉันขอติดร่มของคุณไปหาน้อง...เออ…ไปขึ้นรถที่ลานจอดได้มั้ยคะ พอดีฉันไม่ได้เอาร่มมาด้วยอะค่ะ” ลินลดาบอกจุดประสงค์พลางยกมือขึ้นพนมขอเขาอีกแรง
แม้ชายหนุ่มคนนี้จะสวมผ้าปิดปากแถมยังสวมหมวก ปิดบังหน้าตามิดชิด ทว่าลินลดากลับยังเห็นถึงประกายความหล่อเหลาพุ่งออกมาจนแทบจะตาบอดเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้และห่างกับเธอเพียงแค่ครึ่งเมตรเห็นจะได้
“เอ่อ...คงจะไม่ได้ ร่มผมมันคันเล็กเกินไป คุณน่าจะรอคนอื่นที่มีร่มคันใหญ่กว่าผมเดินมา…” ชายหนุ่มปฏิเสธแทบจะทันควัน แถมยังเตรียมตัวจะเดินไปยังลานจอดรถโดยที่ไม่สนใจลินลดาเลยแม้แต่น้อย
“คุณคะ ขอเถอะค่ะ ฉันยอมเปียกครึ่งตัวก็ได้ แต่ช่วยพาฉันไปที่รถทีนะคะ คันสีฟ้านั่นเองค่ะ ไม่ไกลเลยนะคะคุณ” ลินลดายังตะโกนขอต่อไป ชายหนุ่มหยุดเดินพลางมองไปยังรถยนต์คันเล็กสีฟ้าที่จอดอยู่ข้างๆ รถยนต์ของเขา
“ก็ได้ รถของคุณจอดอยู่ข้างรถผมพอดี แต่ผมขอทำความสะอาดคุณก่อน…” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหลบในร่มข้างๆ กับลินลดา เขาเอามือข้างที่ว่างคว้านหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า
“ทำความสะอาดฉัน? หมายความว่าไงคะ?” ลินลดาที่ยังงงกับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าแสดงท่าทางออกมาอย่างชัดเจนกับคำว่าทำความสะอาด ทำเอาหญิงสาวคิดไปถึงการอาบน้ำ....พอคิดแล้วขนแขนก็ลุกชัน แก้มขาวๆ อยู่ๆ ก็ขึ้นสีขึ้นมาซะอย่างนั้น โอ้ย…คิดทะลึ่งอะไรของแก ยัยลินลดา!
“ช่วยแบมือออกมาหน่อย” ลินลดาทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็ยังงุนงงกับการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ดี ทันทีที่เธอยื่นมือทั้งสองข้างออกไป ชายหนุ่มก็ทำการฉีดสเปรย์ใส่มือของเธอไม่ยั่ง กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยขึ้นมาจนฉุนรูจมูกไปหมด แค่นั้นยังไม่พอเขายังสั่งให้เธอเอามือลงและตามมาพ่นสเปรย์ใส่เธอทั้งหน้าและหลัง ละอองแอลกอฮอล์ลอยอยู่ในอากาศเต็มไปหมด
“รบกวนถือร่มให้ผมแปป…” ชายหนุ่มว่าพลางยื่นถุงมือยางให้เธอใส่ เมื่อลินลดาใส่เรียบร้อยแล้วเขาจึงยื่นร่มให้เธอถือ หญิงสาวมองการกระทำของเขาตั้งแต่เปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบผ้าคลุมสีขาวขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยปากสั่งเธอต่อ “คุณถือร่มเอาไว้แล้วพาผมไปส่งที่รถของผมก่อน รถของผมคันสีดำ จอดอยู่ข้างๆ รถคุณ เมื่อคุณส่งผมขึ้นรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณเอาร่มนี้ไปเลยผมให้”
หืม…นี่มันอาการของคนที่เป็นโรค OCD (Obsessive- Compulsive Disorder) หรือโรคย้ำคิดย้ำทำชัดๆ และดูจะเป็นมากกว่าคนปกติเขาซะด้วย ลินลดาวิเคราะห์อาการของชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ในใจ เธอไม่พูดอะไรเพียงยิ้มรับและทำตามคำพูดของเขาเพียงเท่านั้น เธอเดินถือร่ม โดยที่เขารักษาระยะห่างจากเธอพอสมควร มาส่งเขาถึงรถบีเอ็มคันสีดำที่จอดอยู่ข้างๆ น้องฟ้าใสของเธอ ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงกดรีโมทรถเพื่อปลดล็อค และรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว จนลินลดามองตามแทบไม่ทัน ชายหนุ่มสตาร์ทรถและเริ่มเคลื่อนตัวออกช้าๆ โดยมีลินลดายืนส่งเขาจนลับสายตาอย่างงงๆ ก่อนที่เธอจะสังเกตถึงอะไรบางอย่างที่ปลายเท้า หญิงสาวก้มลงไปมองและพบกับบัตรประจำตัวโรงพยาบาลของเขาคนนั้น เธอก้มลงเก็บขึ้นมาพินิจพิจารณารูปของชายหนุ่ม พร้อมกับทั้งอ่านชื่อของเขาออกมาเบาๆ
“มาร์ติน เซียร์ อายุ 19 ปี……”
บทที่ 3
“หมวย แกรู้จักเด็กคนนี้หรือเปล่า? ฉันว่าเขาน่าจะเป็นคนไข้ของแก” ลินลดายื่นบัตรประจำตัวโรงพยาบาลของเด็กหนุ่มที่ชื่อมาร์ตินให้หมวย ซึ่งเป็นหมอในโรงพยาบาลเดียวกันดู
“อ๋อ ใช่ มาร์ติน ทำไมบัตรของเขาถึงไปอยู่ที่แกได้อะ?” หมวยถามอย่างงงๆ เพราะคนไข้รายนี้เป็นโรครักความสะอาดมากจนไม่กล้าให้ใครจับสิ่งของที่เป็นของตัวเองเลย เอาแค่ทุกครั้งที่เธอนัดมาดูอาการ เขาจะต้องเตรียมผ้าสีขาวขนาดประมาณหนึ่งเมตรมาปูบนเก้าอี้ หลังจากฉีดแอลกอฮอล์ทำความสะอาดไปหนึ่งรอบ ด้วยความกลัวว่าเก้าอี้โรงพยาบาลจะสกปรก
- ผู้เขียน
