บทที่ 3
1120 คำ
“พอดีเมื่อวานฝนตก ฉันเลยขอเขาติดร่มไปที่รถด้วยน่ะ” ลินลดาบอก แต่สายตายังไม่ละจากใบหน้าละมุนของเด็กหนุ่มที่ชื่อมาร์ติน
“ห๊า! มาร์ตินยอมให้แกติดร่มไปด้วยเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว!” หมวยร้องออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเจอมาร์ตินมากกว่าลินลดาหลายครั้ง แต่เขายังรักษาระยะห่างเสมอ แล้วทำไมถึงยอมให้ลินลดาใช้ร่มร่วมกับเขาได้ล่ะ?
“แต่กว่าจะยอมแกเอ๊ย! เขาเอาแอลกอฮอล์ฉีดใส่ฉันจนกลิ่นฟุ้ง แถมยังให้สวมถุงมือยางถือร่มอีก เด็กคนนี้เป็นโรครักสะอาดขั้นหนักเลยนะแก” ลินลดาส่ายหัวเล็กน้อย เธอเคยรักษาคนไข้ที่เป็นโรค OCD มาบ้าง แต่ดูท่ามาร์ตินจะอาการหนักหนายิ่งกว่า การเป็นโรคชนิดนี้ทำให้ผู้ป่วยต้องระวังตัวตลอดเวลา ส่งผลเสียต่อสุขภาพจิตและการเข้าสังคมอย่างมาก เด็กวัยอย่างมาร์ตินควรจะได้เข้ามหาวิทยาลัยและมีเพื่อนเยอะแยะ ถ้าไม่ได้ป่วยเป็นโรคนี้
“แก แต่นี่ถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับฉันมากเลยนะ” หมวยยังคงตื่นเต้นกับสิ่งที่เพื่อนเล่าให้ฟัง
“ยังไงวะแก?” ลินลดายังไม่เข้าใจ
“มาร์ตินเป็นเด็กที่รักษาความสะอาดมาก และเขาค่อนข้างหลีกเลี่ยงผู้คน ฉันที่เจอเขาบ่อยกว่าแก เขายังรักษาระยะห่างเลย แล้วนี่อะไร เจอแกแค่วันเดียว ยอมให้ติดร่มเดินไปด้วย?!” หมวยถลาเข้ามาจับมือลินลดาไว้ทั้งสองข้าง
“แกดูแลเด็กคนนี้ต่อจากฉันทีนะ พลีสสสส!” หมวยรู้ดีว่ามาร์ตินยังไม่แสดงพัฒนาการที่ดีขึ้นหลังเธอรักษามาเดือนกว่า แต่ลินลดาอาจช่วยได้ และท่าทางเพื่อนก็ดูจะสนใจเด็กหนุ่มคนนี้มากทีเดียว
“เอ่อ...ก็ได้” ลินลดาเบิกตาโตกับคำตอบของตัวเอง เธอไม่ได้ตั้งใจจะตอบตกลง แต่ปากกลับยอมรับง่ายดายจนน่าแปลกใจ
“ขอบคุณมากนะแก ฉันเชื่อว่าแกต้องทำได้! เดี๋ยวฉันจะไปหาแฟ้มประวัติของมาร์ตินมาให้ ฉันนัดกับเขาอีกทีเดือนหน้า แกจะได้มีเวลาเตรียมตัวเต็มที่” หมวยยิ้มหน้าบาน ก่อนรีบเดินจากไปเพื่อเตรียมเอกสารให้เพื่อน
“คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยฉัน...” ลินลดาถอนหายใจยาว พลางรู้สึกกังวลกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งตอบรับไป
ครืด ครืด ครืด
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้ลินลดาที่กำลังนั่งอ่านประวัติของมาร์ติน คนไข้รายใหม่ของเธอต้องละจากประวัติตรงหน้า มารับโทรศัพท์ที่มีผู้เรียกสายคือเพื่อนของเธอ
“ว่าไงซาร่า โทรมามีอะไรมิทราบย่ะ” ลินลดาเอ่ยถามทีเล่นทีจริง หวังว่าเพื่อนของเธอจะไม่มาชักชวนให้เธอไปศาลเจ้าแม่ให้รักอีกนะ ตั้งแต่ไปครั้งที่แล้วเธอยังไม่ได้บอกเพื่อนเลย กลัวยัยซาร่าจะล้อว่าทำเป็นไม่เชื่อ สุดท้ายก็ต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์!
“ลดา วันนี้แกว่างมั้ย” เสียงสดใสปนตื่นเต้นของซาร่าดังขึ้น
“ว่างตอนสามโมงอะ มีไรย่ะ”
“แก...ฉันมีข่าวดีจะบอกแกล่ะ แกจำพี่กรได้มั้ย เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนพี่นพอะ” ความทรงจำของลินลดาที่มีต่อผู้ชายชื่อกรมีน้อยมาก แล้วยิ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนพี่นพ สามีของยัยซาร่ายิ่งเข้าไปใหญ่ เธอยิ่งจำไม่ได้
“จำไม่ได้อะ มีไรเหรอ” ลินลดาพยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
“พี่กรที่เคยมาปาร์ตี้สละโสดของฉันกับพี่นพไงแก ที่หล่อๆ อะ ขาวๆ ตี๋ๆ เกาหลีโคตรๆ” พอเพื่อนเริ่มอธิบายลักษณะท่าทาง ลินลดาก็เริ่มจะจำผู้ชายที่ชื่อกรขึ้นมาได้เล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเท่าไร เธอจำได้ว่าภายในงานปาร์ตี้ อีตาพี่กรอะไรนี่มืออย่างกับปลาหมึก ชอบอ้อมแขนมาโอบหลังเธอ แต่เธอก็มักจะสะบัดออกไปตลอด แถมยังมาขอชนแก้วกับเธอตั้งหลายรอบ เหมือนอยากจะมอมเหล้าเธอจนตัวสั่น โชคดีที่เธอคอแข็งพอ อีตาพี่กรอะไรนี่เลยน็อคไปก่อน
“อ่อ พอจำได้ละ แล้วมันยังไงอะ” ซาร่าทำเสียงจิ๊ปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ ในเมื่อเพื่อนจำได้ แต่กลับทำเสียงปกติกึ่งราบเรียบไม่ตื่นเต้นอะไร เสียเวลาที่เธอบิ้วอารมณ์ตั้งนาน
“คือพี่เขาอยากชวนแกกินข้าวเย็นอะ วันนี้แกว่างพอดี ฉันเลยจัดการไลน์ไปนัดพี่เขาให้เสร็จเรียบร้อยละ” ซาร่าบอกอย่างค่อนข้างเผด็จการ ก็เธออยากให้เพื่อนของเธอมีแฟนสักที จะได้สละจากคานทองลงมาเป็นเพื่อนกัน
“เห้ย! แกไปนัดเขาแล้วไม่ถามฉันสักคำเลยว่าอยากไปหรือเปล่าเนี่ยนะ!” ลินลดานึกอยากจะเขย่าตัวเพื่อนถาม แต่ทำได้แค่เบิกตาโตและเอามือทุบโต๊ะอย่างขัดใจเล็กน้อยกับการกระทำของเพื่อน
“แก พี่กรเขาดีจะตาย มาถามฉันว่าแกชอบอะไร แกไม่ชอบอะไร นี่เขาพยายามเลือกร้านอาหารที่แกชอบให้ด้วยนะ ฉันว่าแกจะได้ลงจากคานก็เร็วๆ นี้ล่ะ อีกอย่างพี่กรเขาเพียบพร้อมจะตาย แก...เขาโอเค ฉันให้ผ่าน! ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องไปกินข้าวกับพี่เขา ฉันให้พี่เขาแอดไลน์แกไปแล้ว ขอให้กินข้าวให้สนุกนะเพื่อนรัก รักแกนะ บ๊าย ตู๊ดๆๆ” ซาร่าจัดการรวบหัวรวบหางเพื่อนและกดตัดสายไปในทันที ไม่ปล่อยให้ลินลดาได้พูดอะไรต่อแม้แต่น้อย
“เฮ้อออ เอาไงดีวะเนี่ย อีเพื่อนจอมจุ้น!” ลินลดามองหน้าจอโทรศัพท์ที่บัดนี้ดับเป็นสีดำไปแล้วอย่างปลงๆ แต่ไม่นานก็มีไลน์เด้งเข้ามา เป็นคำขอเพิ่มเพื่อน ซึ่งเธอไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร
“เอาวะ! เขาอาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้” เมื่อคิดได้ดังนั้น ลินลดาก็จัดการตอบรับคำขอเป็นเพื่อนกับภากรอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มได้ส่งข้อความมาชวนเธอทานข้าวอีกรอบ ซึ่งลินลดาก็ตอบรับคำชวนไปเรียบร้อยและนัดเจอกันตอนสี่โมงตรง ที่ร้านอาหารอิตาเลียนในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเทพฯ
- ผู้เขียน
