เมื่อทั้งสองเดินถึงรถจักรยานนะโมก็หันไปมองพลอย ที่เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“อีหล่าเป็นอะไร?” (พลอยเป็นอะไร?)
“เด็กพวกนั่นสิเห็นตอนเฮา…” (เด็กพวกนั้นจะเห็นตอนเรา…)
พลอยไม่กล้าพูดประโยคถัดมา จึงเม้มปากแน่น ขณะภายในใจนั้นกังวล เพราะกลัวว่าถ้าเด็กพวกนั้น เห็นตอนที่เธอกับนะโมจูบกัน แล้วจะเอาไปพูดบอกคนอื่นได้
ถ้าหากเป็นเช่นนั้น แล้วเรื่องทั้งหมดถึงหูพ่อกับแม่ของเธอ แล้วจะทำยังไง
“บ่เห็นดอก” (ไม่เห็นหรอก)
“อีหลีแม่นบ่?” (จริง ๆ ใช่ไหม?)
“แม่น” (ใช่)
“...” พลอยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะยังคิดไม่ตกกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ นะโมจึงเลื่อนมือไปลูบศีรษะของเธอเบา ๆ คล้ายกับปลอบใจ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ
“พลอยบ่ต้องคิดหลายดอก ถ้าเกิดหยังขึ้นเดี๋ยวอ้ายรับผิดชอบเอง” (พลอยไม่ต้องคิดมากหรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวพี่รับผิดชอบเอง)
“อ้ายสิรับผิดชอบหนูในฐานะอีหยัง?” (พี่จะร
