เสน่หาใต้เงาแค้น

ไม่เหลือศักดิ์ศรี

เพียงฟ้าก้มหน้ากราบลงกับเท้าของภีม น้ำตารินไหลไม่หยุด เธอพยายามบอกตัวเองว่านี่คือการเสียสละเพื่อรักษาบ้านของพ่อ แต่ความเจ็บปวดในใจกลับกัดกินแทบไม่เหลือลมหายใจ นี่เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองมากที่สุด เท่าที่เธอเคยทำมา

เสียงหัวเราะต่ำในลำคอของเขาดังขึ้น ริมฝีปากยกยิ้มเหยียดเต็มไปด้วยความสะใจ

“ฮึ…ในที่สุด คนอย่างเพียงฟ้า ก็คุกเข่าอยู่แทบเท้าฉันได้” ภีมกดเสียงเข้ม เหมือนประกาศชัยชนะ “นี่แหละคือสิ่งที่ฉันรอมานาน ผู้หญิงที่เคยเชิดหน้า เป็นคุณหนูผู้สูงส่ง วันนี้ไม่มีเหลือแล้วศักดิ์ศรีที่เธอรักนักรักหนา มันก็ไร้ค่าสิ้นดี”

คุณเพ็ญพรที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด เธอไม่คิดว่าบุตรสาวของตนจะยอมทำถึงเพียงนี้เพื่อปกป้องบ้าน ดวงตาของมารดาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นหลุดออกมาเบาๆ ขณะที่หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ฟ้า…ลูกไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” คุณเพ็ญพรพูดทั้งน้ำตา แต่ก็รู้ดีว่ามันสายไปแล้ว

เพียงฟ้าเม้มปากแน่น ไม่เงยหน้าขึ้นมองใคร เธอไม่อาจให้ใครเห็นแววตาที่เปื้อนน้ำตาและความเจ็บปวดได้ แค่นี้ก็เจ็บปวดมากเพียงพอแล้ว การเห็นหน้าทุกคนที่มองมาที่เธอตอนนี้ มันอาจจะทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่านี้

ภีมยืนมองภาพตรงหน้าอย่างผู้มีชัย สายตาเต็มไปด้วยความสะใจ รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้า

“จำไว้ เพียงฟ้า…นี่คือผลลัพธ์ของการที่บ้านเธอเคยทำกับฉันไว้ และวันนี้เธอก็ได้ชดใช้แทนแม่ของเธอแล้ว”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดซ้ำลงบนบาดแผลในใจหญิงสาวที่ยังไม่ทันปิดสนิท น้ำตาของเพียงฟ้าร่วงลงพื้นอย่างไร้เสียง ในขณะที่เธอยังคงก้มกราบอยู่ตรงเท้าของเขา ภาพที่เธอไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิต

เพียงฟ้าลุกขึ้นช้าๆ มือยังสั่น น้ำตายังคงไหลพราก แต่ความหวังที่เธอคิดว่าจะเกิดหลังจากกราบลงไป…กลับพังทลายทันที

"บ้านฉันทำอะไรให้คุณไม่ทราบ ทำไมคุณถึงโกรธเกลียดพวกเรานักหนา" เพียงฟ้าเอ่ยถามด้วยความสงสัยคำพูดของเขา มันแฝงด้วยความรู้สึกเกลียดชัง เหมือนว่าครอบครัวเธอไปทำอะไรให้เขาซึ่งเธอนึกไม่ออกจริงๆ

"เธอยังไม่ต้องรู้หรอก" เขาเอ่ยเสียงเย็น