เสน่หาใต้เงาแค้น

ของที่จะแลก...1

ภีมยกสายตาขึ้นจากกองเอกสารทันทีที่เธอปรากฏตัว รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนริมฝีปาก รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่าและความสะใจ

“หืม…นี่มันยังไม่ครบกำหนดเจ็ดวันเลยนะเพียงฟ้า” เสียงเขาเรียบเย็น “หรือว่าเธอรู้ตัวแล้วว่าไม่มีทางหาเงินได้ทัน?” คำพูดของชายหนุ่มเสียดสีลึกเข้าไปในจิตใจเธอ แต่เธอก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรอีกต่อไป เพราะเธอรู้แล้วว่าเธอไม่สามารถหาเงินห้าล้านได้

เพียงฟ้ากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา แต่เธอก็พยายามพูดออกมาให้มั่นคงที่สุด

“ใช่…ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางหาเงินห้าล้านมาได้ในเวลาแค่นี้…แต่ฉันไม่อยากเสียบ้านหลังนั้นไป” เพียงฟ้าเอ่ยออกมาเสียงเบา

ภีมเอนกายพิงเก้าอี้ สองมือประสานกันอย่างคนกำชัย สายตาคมกริบไล่มองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนกำลังประเมินมูลค่า

“แล้วเธอคิดว่า…เธอมีอะไรที่จะทำให้ฉันยอมประนีประนอมให้ได้บ้างล่ะ?”

คำถามนั้นเหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงกลางใจเพียงฟ้า ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นความแพรวพราว ในดวงตาของเขา แววตาที่ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าหมายถึงสิ่งใด

สายตาของภีมเลื่อนลงมาที่เรือนร่างบอบบางของเธอช้าๆ รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างจงใจ แววตาเยาะหยันคมชัด

เพียงฟ้าถอยหลังไปครึ่งก้าว หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาข้างนอก เธอส่ายหน้าทันที น้ำตาเอ่อคลอ

“ไม่…ฉันไม่มีทาง…ไม่มีทางเอาตัวเองเข้าแลกกับบ้านหลังนั้นเด็ดขาด!”

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ แต่หนักแน่นพอที่จะสะท้อนออกมาได้ชัดเจน สายตาของเขามันชัดเจนทุกอย่าง ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

ภีมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“ศักดิ์ศรีอีกแล้วงั้นสิ…ก็น่าสนใจดีนะเพียงฟ้า ว่าศักดิ์ศรีที่เธอหวงนักหวงหนา…มันจะมีค่ามากกว่าบ้านที่พ่อเธอสร้างไว้รึเปล่า”

คำพูดนั้นเหมือนกรีดซ้ำบาดแผลในใจเธอ เพียงฟ้ายืนตัวสั่น น้ำตาไหลเงียบๆ มือกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังส่ายหน้า ยืนยันจุดยืนของตัวเอง แม้จะรู้ว่าอาจต้องสูญเสียทุกอย่าง

“กลับไปเถอะเพียงฟ้า” เสียงภีมดังเรียบ หากแต่ก้องกังวานในห้องทำงานเงียบสงัด เขายกมือปิดแฟ้มเอกสารดัง ปึง!ก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยสายตาที่ไร้แววอ่อนโยนแม้แต่น้อย

“ถ้าเธอไม่มีอะไรน่าสนใจที่จะเอามาแลกกับหนี้ก้อนนั้น…ฉันก็ไม่จำเป็นต้องฟังเธออีก” ริมฝีปากเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยคล้ายรอยยิ้ม แต่กลับแฝงความเย็นชา “ฉันรอได้ อีกสองวันครบกำหนด ฉันก็จะไปยึดบ้านหลังนั้นตามที่ตกลงกันไว้”

คำว่า ยึดบ้านกระแทกใจเพียงฟ้าจนตัวสั่น หญิงสาวกำแฟ้มเปล่าแน่น น้ำตารื้นขึ้นมาทันที หัวใจเธอเต้นแรงจนหายใจไม่ออก ขาสองข้างเหมือนถูกตรึงอยู่ตรงนั้น แม้เขาจะบอกให้กลับ…แต่เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวถอยหลังออกไป

บ้านหลังนั้น…บ้านที่พ่อสร้าง บ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันอบอุ่นของครอบครัว มันคือสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ หากเสียมันไป เธอก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

“ทำไมไม่ไปล่ะ?” ภีมถามเสียงเย็น สายตาคมกริบกดทับลงมาเหมือนกำลังรอให้เธอทรุดลงตรงหน้า

เพียงฟ้าสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เธอกัดริมฝีปากแน่น สองเท้าเหมือนถูกยึดติดกับพื้น ความกลัวกัดกินหัวใจ แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุด

ภายในห้องยังคงเงียบงัน มีเพียงเสียงนาฬิกาบนผนังเดินไปทีละวินาที เหมือนคอยตอกย้ำเวลา

เพียงฟ้ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ร่างบางสั่นสะท้าน น้ำตาที่กลั้นไว้ค่อยๆ ไหลรินลงข้างแก้ม เธอกัดริมฝีปากจนแทบเลือดซิบ แต่ก็ยังไม่อาจเปล่งคำพูดใดออกมา

เธอไม่อาจหันหลังกลับได้ เพราะมันหมายถึงการสูญเสียทุกอย่างที่พ่อเคยทิ้งไว้ แต่ในขณะเดียวกัน…เธอก็ไม่กล้าพูดคำขอร้องที่อาจทำลายศักดิ์ศรีสุดท้ายของตนเอง

ภีมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สองแขนกอดอก ดวงตาคมกริบทอดมองเธอจากบนเก้าอี้สูงด้วยสายตาเหยียดหยาม ปากกระตุกยิ้มเย็นอย่างผู้ชนะ

“เป็นอะไรไป ทำไมไม่พูด?” น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยการท้าทาย “หรือว่าในที่สุด…ศักดิ์ศรีที่เธอหวงนักก็ไม่เหลือแล้ว?”

เพียงฟ้าสะอึก ดวงตาแดงก่ำ เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา

ภีมก้มมองเธอด้วยแววตาสะใจ แววตานั้นชัดเจนว่าเขารอ…รอให้เธอพูดออกมาเอง รอให้เธอทำลายกำแพงศักดิ์ศรีด้วยปากของตัวเอง

เขาอยากเห็นว่า ผู้หญิงอย่างเพียงฟ้า ที่เคยเชิดหน้าอย่างมั่นใจ วันนี้จะตกต่ำลงมาคลานขอความเมตตาจากเขาเองหรือไม่

ภายในห้องยังคงมีเพียงเงียบที่กดทับบรรยากาศหนักอึ้ง ภีมลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ ฝีเท้าหนักแน่นก้าวตรงเข้ามาหาเพียงฟ้าที่กำลังยืนนิ่งเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เพียงระยะคืบ สายตาคมกริบก้มมองเธอจากที่สูง ริมฝีปากกระตุกขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ก็ไม่ต้องเสียเวลามายืนอยู่ตรงนี้” เขาเอ่ยเสียงต่ำ ทุ้ม แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่บีบคั้น “ฉันไม่ชอบคนทำให้ฉันเสียเวลา… ออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ยึดบ้านวันนี้เลย”

เพียงฟ้าสะดุ้ง น้ำตาคลอจนแทบจะพรั่งพรูออกมา หัวใจเธอเต้นแรงอย่างไร้ทิศทาง มือน้อยๆ กำแน่นอยู่ข้างลำตัวจนสั่น

นี่คือโอกาสสุดท้าย ถ้าเธอยังไม่พูดออกไป โอกาสจะหลุดลอยไปจริงๆ และบ้าน…บ้านที่พ่อสร้างด้วยมือตัวเอง จะกลายเป็นเพียงอดีตที่ไม่มีวันได้กลับคืน

เธอสูดลมหายใจลึก กลั้นสะอื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างยากลำบาก เสียงที่สั่นพร่าหลุดออกมาในที่สุด

“สิ่งที่ฉันจะแลก…เพื่อให้คุณคืนบ้านให้…”

ภีมเลิกคิ้วขึ้นรอคอย ริมฝีปากกระตุกยิ้มเย็น

เพียงฟ้าหลับตาแน่นก่อนจะพูดสิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะหลุดออกมาจากปากตัวเอง

“คือตัวฉัน…”

คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจเธอเอง ศักดิ์ศรีที่หวงแหนพังทลายลงอย่างหมดสิ้น แต่เพียงฟ้ารู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว