เสน่หาใต้เงาแค้น

ตัวเธอมีค่าไม่ถึงห้าล้านหรอก

ภีมชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววประหลาดใจวูบหนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมจะฉายชัดบนใบหน้า ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยช้าๆ

“ในที่สุด…ก็พูดออกมาได้สินะ”

ภีมยืนกอดอก มองเพียงฟ้าที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวอย่างสะใจ

“เธอบอกว่าจะเอาตัวมาแลกบ้านงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยช้าๆ คล้ายกำลังชั่งใจ แต่สายตากลับวาววับด้วยความสะใจ “คิดเหรอว่า…ตัวเธอมีค่าถึงห้าล้าน?”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดลงกลางใจ เพียงฟ้าหน้าชาทันที เหมือนโลหิตในกายไหลย้อนกลับ ดวงตาสั่นระริก เธอเม้มปากแน่นจนแทบข่มกลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว

หัวใจของเธอถูกบดขยี้ด้วยถ้อยคำเหยียดหยาม แต่เท้าไม่กล้าขยับหนี เพราะรู้ดีว่าถ้าเธอถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว บ้านหลังนั้น…บ้านที่พ่อออกแบบด้วยมือ จะหลุดลอยไปตลอดกาล

ภีมก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด เสียงหัวเราะต่ำดังขึ้นในลำคอ “อย่าเอาตัวเธอมาตีราคาเกินจริงสิ… ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันหรอก เพียงฟ้า”

น้ำตาเม็ดใสหล่นจากหางตาของเธอในทันที แต่เพียงฟ้าก็ยืนนิ่ง ไม่ยอมทรุดลงต่อหน้าเขา

เธอรู้ดีว่า แม้เขาจะเหยียดหยามเธออย่างไร เธอก็ยังต้องยืนอยู่ตรงนี้ เพื่อปกป้องสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ในชีวิต สิ่งที่เป็นความทรงจำเกี่ยวกับบิดาของเธอ

ภีมยืนกอดอก มองเพียงฟ้าที่ใบหน้าซีดเผือดด้วยน้ำเสียงหัวเราะเย้ย “ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีค่าถึงห้าล้านหรอก” เขาเอ่ยซ้ำอย่างจงใจ เน้นให้ทุกคำเหมือนคมมีดกรีด

เพียงฟ้าก้มหน้าลงต่ำ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าเขา หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบขาด เธอกลืนน้ำลายขมๆ ลงคออย่างยากลำบาก ความเจ็บปวดตีขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก

แต่เธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ถอย ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย เธอกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ ก่อนเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาภีมด้วยสายตาอ่อนแรงแต่หนักแน่น

“ฉัน…” เสียงเธอสั่นจนแทบเป็นกระซิบ “…ฉันไม่สนหรอกว่าตัวเองจะมีค่าเท่าไหร่”

ภีมเลิกคิ้วเล็กน้อย รอให้เธอพูดต่อ