เพียงฟ้าสูดหายใจลึกอีกครั้งแล้วพูดต่อ ทั้งที่คอแทบจะแห้งผาก “นอกจากตัวฉันแล้ว…มันยังมีอะไรอีกไหม ที่พอจะทำให้คุณ…ไม่ยึดบ้านหลังนี้ได้”
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความอ้อนวอนปนสิ้นหวัง แต่ยังมีความเด็ดเดี่ยวอยู่ในนั้น มันไม่ใช่เสียงของคนยอมแพ้ แต่เป็นเสียงของคนที่กำลังต่อสู้กับเงื่อนไขที่กดขี่ตัวเธอเองอยู่
ภีมมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความเจ็บปวด แต่ยังมีแววของความกล้าท้าทายอยู่ รอยยิ้มเย็นค่อยๆ คลี่ขึ้นที่มุมปาก ดวงตาของเขาวาวโรจน์เหมือนนักล่า ทุกอย่างมันเข้าทางเขาหมด
“อยากรู้จริงๆ เหรอ…” เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อย เสียงต่ำทุ้มกระซิบใกล้หูเธอ “…ว่าเธอจะต้องทำอะไร ถึงจะได้บ้านหลังนั้นคืน”
ภีมยืนนิ่ง สายตาคมกริบทอดมองเพียงฟ้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขายกยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนเอ่ยช้าๆ เหมือนต้องการให้ทุกคำชัดเจนแทงลึกเข้าไปในหัวใจเธอ
“ถ้าเธออยากรักษาบ้านหลังนั้นไว้จริงๆ ก็มีอยู่ทางเด
