เรื่องเล่าเกี่ยวกับป่าอาถรรพ์
685 คำ
“ถ้ามันมาเยี่ยมแค่ 2-3 วันพี่ก็ไม่ห่วงหรอก แต่ดูกระเป๋ากับข้าวของที่มันขนมาเต็มหลังรถสิ มันทำเหมือนจะไม่ไปไหนแล้วงั้นแหละ”
“เฮ่อ...ใครจะรู้ ลูกอาจมีแฟนแล้วก็ได้”
“อะไรนะ?”
“ฉันไม่พูดกับพี่แล้ว ไปทำอาหารอร่อยๆให้ลูกกินดีกว่า ฉันเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ยัยวดีกับยัยอรุณตั้งแต่แต่งงานมีเย้ามีเรือนไป ก็แทบไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเลย ทำเหมือนจำทางกลับบ้านไม่ได้ ตอนนี้ฉันเหลือยัยลดาคนเดียวแล้ว ต้องเอาใจหน่อย”
สาทินีบ่นงึมงำก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อจะทำอาหารสำหรับมื้อเย็นในวันนี้
ส่วนผู้ใหญ่บุญแสนก็ไม่รอให้เสียเวลา จำต้องไปคุยกับลูกสาวที่ห้องส่วนตัวของเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง
“พ่อบอกแล้วไง ว่าถ้ายังไม่แต่งงานมีผัวก็ไม่ต้องกลับมาที่บ้าน” ผู้ใหญ่บุญแสนหน้าหงิกหน้างอ หายใจฟึดฟัดขัดเคืองในอารมณ์
“พ่อยังกลัวเรื่องนั้นอยู่เหรอ?”
สีหน้าของผู้ใหญ่บุญแสนบอกว่าใช่ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับว่ากลัวจนขี้ขึ้นสมอง
“ไม่ได้กลัวโว๊ย แต่ก็...ไม่ได้ลบหลู่ป่าเขา ถ้าเราจะป้องกันไว้สักหน่อย ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร”
“แต่หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่มากๆเลย”
“ไม่ต้องมาอ้อน ถ้าแกอยากกลับมาอยู่บ้าน งั้นแกก็แต่งงานสิ เอามั้ยล่ะ ลูกชายกำนันเผด็จน่ะ มันชอบแกมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไอ้ผาภูมิ ตอนนี้มันก็ยังรอแกอยู่”
“พอเถอะพ่อ นี่มันสมัยไหนแล้ว หยุดคิดเรื่องจับคู่ให้หนูเลย ไม่เอาเด็ดขาด”
“แต่ถ้าแกยัง...ไม่มีผัว...มันจะ...อันตราย!”
“งั้นถ้าหนูเสียความบริสุทธิ์” พูดพร้อมทำตาเจ้าเล่ห์ “หนูก็จะปลอดภัยใช่มั้ย”
“ยัยลดา! แกนี่ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะเสียกับใครก็ได้ซะเมื่อไหร่”
“งั้นจะเอาไง อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงหนูจะยอมแต่งงานกับผาภูมิ ก็คงไม่ทันหรอก หรือพ่อจะให้หนูแต่งพรุ่งนี้เลย เอามั้ย”
เธอแค่ประชดพ่อ...
“วิธีที่ง่ายที่สุด...คือแกไปซะ กลับกรุงเทพฯไปเดี๋ยวนี้เลย!!!”
"มันก็แค่เรื่องเล่า มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย"
ลดาละมัยพยายามจะทำให้พ่อเชื่อว่าสิ่งที่เขากลัวมันไม่มีอยู่จริง ทั้งที่ตัวเองก็เคยเห็นมาแล้ว...แน่นอน แม้จะเลือนรางดั่งภาพฝัน แต่เธอก็เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าคนพวกนั้นมีอยู่จริง
"แกไม่กลัวรึไง มันครบสิบปีแล้วนะ เดี๋ยวพวกนั้นก็ออกมา...ในคืนพระจันทร์เต็มดวง"
ใครบอกว่าเธอไม่กลัวล่ะ...เธอกลัวใจแทบขาด แต่ในความกลัวนั้น กลับซ่อนความลุ่มร้อนโหยหา ซึ่งหล่อเลี้ยงลมหายใจและวิญญาณของเธออยู่
"10ปีก่อน ก็ไม่เห็นจะมีใครหายไปเลยนี่"
"ก็นังชะเอม ลูกสาวยัยผกาไง"
"โอ๊ยพ่อ พี่เอมเค้าไปเป็นผีน้อยอยู่ที่เกาหลีโน่น เค้าแค่ไม่ติดต่อทางบ้าน"
"ไหนล่ะหลักฐาน เอามาซิ"
"ก็บอกแล้วไง เค้าไปแอบทำงาน ก็เลย..."
"พอ ๆ รีบหาผัวซะ หรือไม่ก็...กลับกรุงเทพฯไปเลย"
"ไร้สาระน่ะพ่อ หนูจะฝึกงานที่โรงพยาบาลที่นี่ เรื่องอะไรจะไป ผอ.โรงพยาบาลตอบรับแล้วด้วย"
“อะไรนะ! นี่แกจะจมปรักอยู่ที่ป่าที่เขาจริงรึ พ่ออุตส่าห์ส่งแกไปเรียนถึงกรุงเทพฯ แทนที่จะใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายที่โน่น แต่กลับพาตัวมาอยู่บ้านป่า”
“เพราะหนูรู้ไงคะ ว่าอยู่ที่ไหน แล้วมีความสุข หนูโตแล้วนะคะพ่อ ขอหนูเลือกชีวิตของหนูเองเหอะ”
และขอเลือกผู้ชายที่เธอจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ด้วยตัวเธอเองด้วย...
- ผู้เขียน
