รู้สึกเหมือนมีสายตาของใครสักคนจับจ้องมองอยู่
369 คำ
“ลดาแค่เป็นห่วงพี่ผาค่ะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก เป็นห่วงความสาวของลดาดีกว่า เพราะวันนี้พี่จะกลืนกินมันให้หมด”
ผาภูมิเอ่ยพลางย่างเท้าขวาลงน้ำแล้วสะดุ้งสุดตัว ร้องลั่นพร้อมชักเท้ากลับ แต่ดันลื่นพรวดลงไปทั้งสองขาแล้วเต้นเหมือนเจ้าเข้า
“โอ๊ยย! ร้อนฉิบหาย!!”
ลดาละมัยถึงกับนิ่วหน้า มองชายหนุ่มขยับสองเท้าหนีห่างจากริมตลิ่งด้วยความแปลกใจ
“โอ๊ย!!” เขาร้องไม่หยุด “ตีนพองหมดแล้ว ลดาลงไปอาบได้ไง น้ำร้อนอย่างกับหม้อต้ม!”
เธอถึงกับงง “แค่อุ่น ๆเองค่ะ ไม่เห็นจะร้อนเลย”
ผาภูมิจ้องมองสายน้ำด้วยความหวาดหวั่นเกรงกลัว รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะก้าวลงไปในกระทะทองแดงของนรกภูมิ
“ร้อนนะ ร้อนจริง ๆ อูย เจ็บตีนเหมือนจะร้าวเลย พี่ว่าลดาขึ้นมาดีกว่า เดี๋ยวก็ไหม้หรอก”
ลดาละมัยแอบคิด...ดูเหมือนความโชคร้ายจะมาเยือนผาภูมิแล้วสินะ
“เฮ่อ...เห็นมั้ยคะ ลดาเตือนพี่ผาแล้ว”
“ลดาทนร้อนได้ไง” ผาภูมิตัวแดงก่ำเหมือนโดนไฟเผา สองเท้าสั่นรัวเหมือนจะยืนไม่อยู่ “โอยไม่ไหวแล้ว แสบร้อนไปทั้งตัวเลย พี่กลับไปทายาดีกว่า”
ผาภูมิร้องโอดโอย เดินลากขากลับออกไปอย่างทุลักทุเล โดยไม่คิดจะหันกลับมามองหญิงสาวเลยสักนิดเดียว เพราะตอนนี้เขาต้องเอาชีวิตให้รอดก่อน
“ทำไมนะ...ทำไมเป็นแบบนี้...สงสัยชาตินี้จะหาผัวไม่ได้แน่...เนื้อคู่ 3 คนอะไรกัน ชิ!”
ลดาละมัยโล่งใจที่ไม่โดนผาภูมิจัดการ แต่ก็อดเอือมระอากับชะตาสวาทของตัวเองไม่ได้
“เอ๊ะ!” เธออุทานกับตัวเอง เพราะอยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีสายตาของใครสักคนจับจ้องมองอยู่ แต่กวาดสายตามองรอบทิศก็ไม่เห็นใครเลยสักคน
“ใครน่ะ??” เธอลองตะโกนถาม แต่เงียบกริบ มีเพียงเสียงสายลมและเสียงเสียดสีของกิ่งไม้
“หรือว่า...พวกสัตว์...สงสัยเราคิดมากไปเอง แต่ทำไมรู้สึกเหมือน...ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ!”
- ผู้เขียน
