บำเรอรักชนเผ่าลับ

ฉันอยู่ที่ไหน

“อ่า...อ่า...”

เธอหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เมื่อลืมตาขึ้นอีกที ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนกองดอกไม้แห้ง ภายในกรงไม้ขนาดใหญ่กว่าตัวเธอสักสามเท่า ซึ่งวางอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านอลังการ

“อือ...” สายตาของเธอกวาดมองรอบกายด้วยความตกใจและประหลาดใจ เพราะบริเวรรอบกายนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่มีคราบไคลเขียวขจี เถาวัลย์ใหญ่ยักษ์ระโยงรยางค์ไปทั่ว

“โอววว...” และเมื่อเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่ยักษ์เบื้องบนศีรษะของเธอ ก็พบว่าดอกไม้สีเหลืองทองกำลังบานสะพรั่งเต็มต้น กลีบอ่อนนุ่มปลิดปลิว ลอยลิ่วไปตามลม ล่วงหล่นลงสู่พื้นดิน เกลือกกลิ้งเต็มเกลื่อนบนพื้นดินใต้อาณาจักรของต้นไม้ใหญ่ยักษ์

“นี่มัน..” มันคือกลิ่นหอมที่ลอยล่องไปทั่ว ลอยไปไกลลิบจนถึงหมู่บ้านของเธอ

“ที่นี่เองสินะ?” หัวใจเธอกระหน่ำเต้นด้วยความตื่นเต้นและตระหนกระคนกัน เมื่อพบต้นสายปลายเหตุของกลิ่นหอมที่คนทั้งหมู่บ้านหวาดกลัว

“แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ก่อนหน้านี้...ใช่แล้ว...อุบัติเหตุนี่นา!!!”

เมื่อได้สติก็รีบตรวจดูว่าร่างกายได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ แต่ทุกอย่างกลับเป็นปกติดี ไม่มีอะไรบุบสลายให้เห็น ยกเว้นก็แต่เสื้อผ้าเท่านั้น ที่หายไปจากร่างกายของเธอจนหมดไม่เหลือ ส่วนกระเป๋าสะพายกลิ้งตกอยู่ไม่ไกลจากตัว

“อะ...เสื้อผ้าฉัน!” เธอตกใจกว่าเดิมและอยากจะร้องไห้ให้กับฝันร้ายที่กำลังเผชิญอยู่ แต่ทำได้เพียงโกยกลีบดอกไม้มาปกปิดตามร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ แม้มันจะไม่ได้ช่วยอะไรได้มากมายนักก็เถอะ

“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย...ที่นี่มัน ที่ไหนกันแน่ มีใครอยู่บ้าง...มีใครอยู่มั้ย!!”

ลดาละมัยคว้าจับกรงไม้แล้วตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ตอบรับคำขอของเธอกลับไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเหล่าสรรพสัตว์ที่โผล่หน้ากันออกมาตามสุมทุมพุ่มไม้ ซึ่งทำให้เธอแทบช็อค

“โอ้วส์...ตายแล้ว!” ดวงตากลมโตลุกวาวเมื่อได้เห็นงูเหลือมขนาดใหญ่ยักษ์เลื้อยออกมาพันอยู่บนกิ่นต้นไม้ใหญ่ในทิศทางเบื้องหน้า

เห็นเสือโคร่งตัวเขื่องเดินเยื้องย่างออกมาจากพุ่มไม้ทางทิศใต้แล้วยืนจ้องมองเธอเขม็งราวกับแค้นจัด ส่วนทิศตรงข้ามกับเสือโคร่ง หมีดำตัวมหึมาเดินนวยนาดมาดคุณนายออกมาพร้อมคำรามขู่...

“อ้ะ...โอ้วส์” เธอกลืนน้ำลายเอื้อก หัวใจแทบหยุดเต้น สมองอื้ออึงไปหมด

เพราะไม่ได้มีเพียงแค่นั้นน่ะสิ...ยังมีสัตว์ป่าอีกมากมายหลายชนิดที่โผล่หัวออกมาตามสุมทุมพุ่มไม้ แล้วพากันจับจ้องมองเธอ ราวกับกำลังมองอาหารอันโอชะด้วยความหิวกระหาย สายตาเย็นชานับร้อยกำลังกระหืดกระเหี้ยนต่อมนุษย์ในกรงไม้อย่างนั้นรึ