“อะ...ฉัน...ฉันกำลังฝัน ฉันฝัน มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันควรจะตื่นได้แล้ว...” วินาทีนี้...นึกอยากให้มันเป็นแค่ความฝัน เหมือนอย่างหลายครั้งที่ผ่านมา
แต่กลิ่นของสรรพสัตว์นั้นรุนแรงเกินกว่าจะเป็นแค่จินตนาการหรือเรื่องโกหก
“โอย...หัวใจฉัน” เธอยกฝ่ามือขึ้นจับตรงอกข้างซ้ายไว้ เพื่อปลุกปลอบหัวใจตัวเองให้สงบลง แม้มันจะยากเย็นก็ตาม
“ฮือ...ทำไงดี ทำไงดี...ใครเป็นคนจับฉันมา หรือว่า ฉันตายไปแล้ว” กลิ่นความตายลอยมาแตะจมูกของเธอจนหนาแน่นไปหมด กลิ่นลมหายใจของเหล่าสรรพสัตว์ และเสียงครางคำรามอันตราย
“ที่นี่คือ...สวรรค์ใช่มั้ย แต่ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ล่ะ ทำไมมีแต่...สัตว์ป่า”
เพี๊ยะ! ลดาละมัยตัดสินใจตบแก้มตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่ายังมีชีวิตอยู่
“โอ๊ย! เจ็บชะมัด ฮือ เราไม่ได้ฝันไป ฉันยังไม่ตาย แต่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง ฉันทำผิดอะไร ฉันทำผิดอะไรนักหนา ฮืออออ”
หญิงสาวกลัวจนตัวสั่น น้ำตา
