สุดท้ายที่คนทนความเจ็บไม่ไหวจำต้องขอร้องคนข้างบ้านให้พาตัวเองไปหาหมอที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ ฝีมือของปณิตาก็ใช่ย่อยเธอเขวี้ยงจานใบนั้นใส่หน้าจนหางคิ้วแตกเป็นแผลลึกต้องเย็บถึง 18 เข็มและตอนนี้มันก็ระบมจนปวดหนัก ดวงตาถูกปิดเอาไว้ข้างหนึ่ง ต้องรอดูอาการเพราะรู้สึกเจ็บไปถึงข้างในและพร่ามัวแทบจะมองไม่เห็น สุ่มเสี่ยงตาบอดไปข้าง แต่คงไม่เจ็บเท่าความรู้สึกที่ปณิตาสูญเสียไปได้เลย
“กินยาแก้ปวดหรือยังตาภู ยายโรสก็นะทำรุนแรงเกินไปหรือเปล่า ถึงกับเลือดตกยางออก ถ้าตาบอดขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย”
นางสุรีพรพูดกับลูกเขย สงสารทุกคนเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่เห็นจะมีผลดีกับใครเลย ภูวินเองก็ไม่ได้มีความสุขเพราะสีหน้าอมทุกข์ของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ย่อมมองออกว่าเขาไม่ได้เสแสร้งแกล้งเสียใจ
“มันไม่ได้เจ็บเท่าที่ผมทำกับโรสหรอกครับแม่ แค่นี้ผมยังพอทนได้อยู่ ตามันยังไม่บอดหรอกมั้งครับ”
“เฮ้อ...ขอให้มันเป็นแบบนั้นก็แ
