1 ปีสำหรับภูวินเป็นความรู้สึกที่นานเป็นชาติ นี่เพิ่งจะผ่านมาได้เพียงแค่ครึ่งทางเท่านั้น เหลืออีกตั้ง 6 เดือนถึงจะครบ 1 ปีตามข้อเสนอที่ปณิตากำหนดไว้เพื่อทำโทษเขา ห้ามไปหาจนกว่าจะถึงกำหนด
"โอ๊ย!! นาฬิกามันจะเดินช้าไปไหนวะ กว่าจะหมดได้แต่ละวัน ไม่รู้จักเดินให้มันเร็วกว่านี้หน่อย"
ถึงกับต้องทะเลาะกับนาฬิกาที่ติดบนฝาผนังห้องทำงานทุกวันเหมือนคนบ้า ชีวิตมีแต่ที่ทำงานและบ้าน เพราะว่าอยากทำตัวดี อยากเป็นคนดี เผื่อว่าเมียจะยกโทษให้ได้เร็วขึ้น แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย เพราะนอกจากปณิตาจะไม่ให้ไปพบเจอแล้ว แถมเวลาโทรไปหาลูกยังไม่เคยเห็นแม่ของลูกโผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักครั้ง แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่ออีกคนไม่อยากพูดคุยด้วย
"หรือว่าจะแอบไปหา แอบไปดูไม่ให้รู้ตัวดีวะ?"
ถึงกับสองจิตสองใจครุ่นคิดหนัก เพราะถ้าหากว่าปณิตาจับได้ขึ้นมา แล้ว 1 ปีที่ว่าจะเป็นโมฆะหรือเปล่า
"ช่างสิวะก็คนมันคิดถึงนี่หว่
