ภายในห้องพักของโรงพยาบาล
ปณิตาลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับพยายามดึงสายน้ำเกลือที่แขนออก เมื่อจ้องมองนาฬิกาที่กำลังหมุนเดินจวนจะถึงตอนฌาปนกิจบิดาแล้ว
"โรส ทำอะไรน่ะ น้ำเกลือยังไม่หมดขวดเลยนะ"
"ไม่ต้องยุ่ง โรสจะไปเผาศพพ่อ"
"แต่ร่างกายโรสอ่อนแอมากนะ โรสต้องให้น้ำเกลือให้หมดก่อน พี่คุยกับแม่แล้วแม่บอกถึงโรสไม่ไปงานก็เสร็จเหมือนเดิม"
"แต่โรสจะไป พ่อโรสทั้งคนนะ ใช่สิไม่ใช่พ่อพี่ภูนิพูดแบบนี้ก็ไม่แปลก"
ปณิตาขยับลุกขึ้น พยายามที่จะก้าวเดินแต่สุดท้ายเหมือนขามันไม่มีแรง
จนภูวินต้องรีบเข้าไปประคองกอดเอาไว้ หญิงสาวปัดป้องพร้อมกับผลักไสให้เขาออกห่างไปไกลจากตัว
"ไม่ต้องมาจับตัวโรส รังเกียจ"
"รังเกียจผัวตัวเองนี่นะ กล้าพูดมาได้ยังไงกัน"
ปณิตายังคงจ้องมองหน้าผู้ชายที่เธอรักมากและเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอเจ็บปวดมากเช่นเดียวกัน ดวงตากลมโตยังคงแดงก่ำมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวให้ได้เห็น
"ทาง
