ดึกดื่นเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว ปณิตายังคงยืนจ้องมองท้องฟ้าที่มืดสลัว มีเพียงแสงจันทร์และดวงดาวที่กำลังส่องสว่างไสว ดวงตาก็ยังคงรื้นไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า มีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิด เรื่องหลักก็คงจะเป็นเรื่องเธอและพ่อของลูกที่ทำให้ต้องเสียใจ หลายวันที่ผ่านมาเพิ่งมีเวลาให้ได้คิดจริงจังกับเรื่องนี้ ความรักของเธอคงถึงทางตันเข้าให้แล้วจริง ๆ
"โรส มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปนอนพักผ่อนล่ะเหนื่อยมาหลายวันแล้วไม่ใช่หรือไง"
เสียงทุ้มที่ทักทายมาจากด้านหลัง ปณิตาได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้ากับชีวิตที่กำลังเกิดขึ้น
"ยังไม่ง่วงค่ะ โรสอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว"
"แต่พี่มีเรื่องจะคุยกับโรส"
"อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ"
"จะไม่หันหน้ามามองพี่หน่อยเหรอ?"
"ไม่มองก็พูดได้มั้งคะ พี่มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ"
"โรสเกลียดพี่จนไม่อยากมองหน้ากันแล้วหรือยังไง?"
"ไม่รู้สิคะ โรสควรจะรู้สึกยังไงเมื่อคนที่โรสไว้ใจที่สุดเขาหมดร
