บทที่6 ทีตัวเองยังทำได้

1626 คำ

“น้ำค้าง!” ยังไร้วี่แววเสียงเข้มจะอ่อนลง มีแต่จะขึ้นเสียงกราดเกรี้ยว ส่วนเจ้าของชื่อที่เรียกกลับเบือนหน้าหันหนีออกไปทางหน้ากระจกรถด้านข้าง ทว่าเส้นทางถนนเริ่มเปลี่ยน เหมือนไม่ใช่ทางที่คุ้นเคยไปกลับบ้านจรูญเพทายเป็นประจำ “คุณจะพาฉันไปไหน ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่” มองเขาด้วยสายตาคู่สวยหวาดหวั่นกลัว เจมส์ยกยิ้มลึกมุมปาก “ทางไปคอนโดฯ ฉันเอง” ตอบเสียงเรียบเรื่อย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คอนโดฯ ของคุณเจมส์? ฉันไม่ไปนะคะ” เธอปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด น้ำค้างพอจะรู้ว่าเพลย์บอยเสือเจ้าชู้อันตราย ใช้คอนโดมิเนียมส่วนตัวเอาไว้เป็น ‘รังรัก’ พวกผู้ชายท่องเที่ยวในยามกลางคืน หิ้วผู้หญิงขึ้นมาหาความสุขร่วมกัน เธอขยะแขยงพวกผู้ชายส่ำสอน! “แต่ตอนนี้เธอปฏิเสธไม่ได้ อย่าลืมสถานะตัวเองว่าเธอเป็นเมียฉัน” “ก็แค่เมียที่ใครบางคนผลักไส ต่อต้านไม่อยากแต่ง” น้ำค้างกลอกตามองบน ประโยคสุดท้ายแอบกระซิบกับตัวเอง แต่ดูเหมือนเจมส์จะหูดีได้ยินหรือพยายามตั้งใจฟัง มองเธออยู่ตลอดเวลา ขณะที่สายตาจดจ่ออยู่กับเส้นทาง ‘อันนี้ไม่เถียง เพราะมันเป็นเรื่องจริง!’ คอนโดฯ ของห้องเจมส์ น้ำค้างหน้ามุ่ยกับการที่ต่อต้านแรงผู้ชายบ้าอำนาจ ตัวโต ตอกย้ำทวงสิทธิ์สถานะสามีที่เธอไม่ได้ขอด้วยซ้ำ เจมส์แตะคีย์การ์ดเข้าห้องส่วนตัว ซึ่งอยู่ชั้นสูงสุดของตึก อีกมือใหญ่จับข้อมือเล็กยึดมั่นคงไว้หนาแน่น ยัดร่างเล็กเข้าไป เธอหันมองเขาด้วยสายตาขวาง “วันนี้ฉันเหนื่อยที่จะต้องคุยกับท่านรองฯ ขอตัว” แอบคิดว่าทำไมตอนเด็กเธอถึงหลงรักส่วนไหนของผู้ชายร้ายกาจอย่างเจมส์ ตอนโตมาแตกต่างกันอย่างลิบลับ ตอนเด็กแสนอบอุ่น แต่ทว่า...ตอนนี้แสนร้ายกาจ ทั้งเอาแต่ใจ อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงวัยทอง เขาเคยบอกว่าเกลียดเธอ แต่เพราะเงื่อนไขพันธะสัญญาของรุ่นลูก ทว่าทำไม...ถึงมาตามตอแยกันไม่เลิก ก็แค่จำใจแต่งเท่านั้นเอง หมับ! แต่เธอยังไม่ทันจะก้าวขาเข้าห้อง แขนเรียวกลมกลึงถูกพันธนาการจากแรงคนตัวโตตกเข้าสู่อ้อมแขนของสามี(ร้าย)ของตัวเอง “เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าเธอจะยอมบอกฉันว่านอกเหนือจากไอ้หมอหน้าขาวตาตี๋นั่น ยังมีพวกผู้ชายคนอื่นอยู่ในสต็อกของเธอด้วยหรือเปล่า” เพียงเท่านั้นสาวแว่นที่เกาะอยู่ขอบตาคลอหน่วยก็สวนโต้กลับอย่างดุเดือด พยายามเข้มแข็งแต่ร่างกายไม่ฟังคำสั่งของเธอ “ก่อนจะว่าน้ำ ลองย้อนหันมาดูตัวเองดีกว่ามั้ยคะ ว่ามีผู้หญิงในสต็อกของคุณกี่คน” “น้ำค้าง!” “ทีตัวเองก็ยังทำได้ ทำไมน้ำจะลองทำบ้างไม่ได้ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะคุณบอกเองว่าน้ำค้างเป็นผู้หญิงหน้าเงิน! แต่งก็เพื่อเงินเท่านั้น” พูดจบคนตัวเล็กก็วิ่งหนีหายเข้าห้องนอนอีกห้องและปิดล็อคกลอนประตูจากทางด้านในสนิท เจมส์หยุดชะงักชั่วขณะ เพียงเห็นหยดน้ำตาคลอหน่วยผ่านแว่นตากรอบใสที่ซุกซ่อนความสวยงามเอาไว้ “น้ำค้าง! ยัยผู้หญิงเฉิ่ม ทำไมกูต้องไปสนใจเธอด้วยวะ ไอ้เจมส์” เขาหงุดหงิดแปลกๆ ทั้งที่ไม่ควรรู้สึกอะไรกับเมียแต่ง ไม่ได้หึงเพียงแค่ขวางหูขวางตา ทำไมไอ้พวกผู้ชายตาถั่วถึงได้ชอบรสนิยมของแปลก...เขาละไม่เข้าใจ! ทางด้านน้ำค้างได้ยินเสียงกระแทกเท้าย่ำปึงปังเดินออกจากห้อง น้ำตาที่เคยกักเก็บไว้ตั้งแต่อยู่ที่ทำงานกลับร่วงหล่นลงมา นัยน์ตาบอบช้ำพร้อมเสียงสะอื้น ร้องไห้ครั้งสุดท้ายที่จะไม่มีน้ำตา แววตาที่เคยชื่นชมเขา ตอนนี้กลับไร้ความรู้สึก พอระบายความทุกข์ใจที่หนักอึ้งสักพักใหญ่ น้ำค้างดีขึ้นมากแล้ว จากห้าโมงก็ขยับเป็นหนึ่งทุ่ม ด้านนอกฝนตกกระหน่ำ ครั้นจะกลับบ้านตอนนี้คงเป็นไปได้ยาก นอกเสียจากจำใจอยู่ที่นี่ชั่วคราว “เฮ้อ!” เมื่อแน่ใจว่าในห้องนี้ไร้คนอยู่ จากเลขาสาวเฉิ่มกลับถอดเสื้อผ้าตัวเองออก เห็นว่ามีผ้าขนหนูที่พับไว้ผืนหนึ่งจึงหยิบเอามาใช้ มือเรียวเล็กถอดแว่นตากรอบออกวางไว้บนหน้าโต๊ะข้างเตียง ความจริงน้ำค้างไม่ได้สายตาสั้น เพียงแต่ต้องใส่ป้องกันสายตา เวลานั่งทำงานหน้าจอคอมนานๆ อีกอย่างก็ปกปิดอำพรางผู้ชายเจ้าชู้อย่างสามีนิตินัยของเธอ พออาบน้ำเสร็จ น้ำค้างรู้สึกสดชื่นไม่น้อย แต่คิดว่าจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยน เพราะที่นี่เป็นคอนโดฯ ของเขาไม่ใช่บ้าน กลับขมวดคิ้วเข้าหากัน เสื้อผ้าลำลองชุดใหม่พับวางไว้ปลายเตียงของใคร? จะเป็นใครได้นอกจากเจ้าของห้องนี้ ปกติคนอย่างเจมส์ไม่เคยจะห่วงหาหรือมีความรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมากเป็นพิเศษ แต่คิดเหรอว่าเขาจะสนใจยัยเด็กป้าแว่นเฉิ่มเบอะจริง ซึ่งนั่นเป็นไปได้ยากมาก! “อุตส่าห์ล็อคกลอนไว้แน่นแล้วเชียว ยังหาวิธีเข้ามาได้ โรคจิต!” คว้าชุดนอนลำลองพร้อมเสื้อชั้นในและกางเกงชั้นในที่ตรงกับไซซ์ของเธอเป๊ะเข้ามาเปลี่ยนในห้องน้ำ ยี่สิบนาทีต่อมา -แกร๊ก- แก้มแดงที่เคยขาวซีดกลับนวลแดงซับระเรื่อกับการเอาใจใส่ของคนเป็นสามี เหมือนเจมส์รู้ว่าเธอใส่เสื้อชั้นในไซซ์อะไร แต่คำพูดต่อมา หลังเดินออกจากห้องทำให้เธอใจเสีย สุดท้ายเขาก็ไม่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นอยู่ดี “ใส่พอดีมั้ย ถ้าไม่พอดี เดี๋ยวฉันโทรไปบอกแม่บ้านให้ซื้อมาเปลี่ยน แต่ต้องบอกว่าไซซ์ไหน” “ขอบคุณค่ะ แต่ทีหลังไม่ต้อง!” นั่งมองเขากำลังเทข้าวต้มสองถุงที่น่าจะลงไปซื้ออยู่หน้าคอนโดฯ “น้ำค้าง อย่าหาเรื่อง” เขาเทข้าวต้มใส่ถ้วยเสร็จก่อนยื่นถ้วยอีกอันวางไว้ตรงหน้าเธอ น้ำค้างก้มมองดูเล็กน้อย “ไม่เคยกินหรือว่าไม่อยากกินข้าวต้ม” เขาถามเสียงห้วนสั้น “กินค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเจมส์” เธอกล่าวขอบคุณ ‘สามี’ ตามมารยาท “ก็เห็นว่านั่งเงียบ นึกว่าไม่กิน” คำตอบของเขา เธอแอบแบะปากใส่ จากนั้นเราสองคนก็เงียบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้น ต่างคนต่างลงมือรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน น้ำค้างอาสาจะเก็บถ้วยเข้าไปล้าง แต่เขาบอกว่าไม่ต้อง “ฉันล้างเอง ส่วนเธอ...” ร่างสูงใหญ่ที่มองตั้งนานจึงบอกก่อนจะยื้อแย่งเอาชามข้าวต้มจากมือเธอเข้าไปข้างในห้องครัวอีก “เข้าไปนอนได้แล้ว” เขาไล่เธอมองเด็กอนุบาลที่ต้องกินหลับนอนแต่หัวค่ำ ซึ่งน้ำค้างขอขัดแย้งว่าตัวเองไม่ใช่เด็ก “เพิ่งจะทุ่มหนึ่งเอง ฉันขอทำงานที่ค้างอยู่นะคะ” “นี่มันเวลาเลิกงาน เธอควรนอนพักผ่อนเอาแรงดีกว่า วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นี่เป็นคำสั่งเจ้านาย(เจ้าของชีวิต)ของเธอนะน้ำค้าง” “แต่ว่า...” เลขาสาวผู้ขยันทำโอทีดึกกำลังเอ่ยขัดแย้ง ทว่าอีกใจกลัวจะถูกเขาลงโทษจึงยอมทำตามคำสั่งเขาว่าง่าย “หรืออยากให้ฉันต้องลงโทษพนักงานตัวเอง” เขาเลิกคิ้วสูงถาม เมื่อเห็นว่าน้ำค้างไม่ยอมตอบแต่เลือกจะเลี่ยงเดินเข้าห้องเดิม สาวแว่นเฉิ่มปิดประตูลงกลอน เพราะรู้ดีว่าคนอย่างเขา ถ้าอยากจะเดินเข้ามาในห้องนี้มันไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่นิดเดียว “คนอะไร เอาใจยากมากที่สุด” ไหนตอนแรกบอกว่าต่างคนต่างอยู่ แต่สิ่งที่เขาทำกับเธออยู่ตอนนี้ เหมือนกับเขาสนใจในตัวเธอ แต่น้ำค้างจะไม่ฝันหวาน คิดเข้าข้างตัวเองอีกต่อไปแล้ว …… ตกกลางดึก เสียงฟ้าร้องคำราม แน่นอนว่าน้ำค้างเกลียดคืนฝนตกมากที่สุด เธอไม่ชอบเสียงฟ้าร้องตั้งแต่เด็ก คืนนี้คงต้องนอนเหงาอย่างหวาดระแวงคนเดียว คิดได้ดังนั้น เธอดึงผ้าห่มมาคลุมโปง ข่มหลับตานอน ทั้งๆ ที่ข้างในหวาดกลัว พยายามจะอยู่คนเดียวให้ชิน... น้ำค้างงีบหลับด้วยความอ่อนเพลีย สาเหตุหลักก็คือทำงานหนักทั้งวัน มืออีกข้างเผลอจับหมอนข้างอยู่ดันข้างหลังเธอ แอบแปลกใจว่าหมอนข้างมาตอนไหน ‘ถ้าเป็นหมอนข้างจริง ทำไมถึงมีอะไรแข็งๆ ดันทางด้านหลังล่ะ’ สุดท้ายความกังวลก็เลือนหายไป น้ำค้างไว้ใจสามีตัวเอง เชื่อว่าเสือผู้หญิงตัวพ่อคงไม่มาอยากเอาตัวเองใกล้ชิดผู้หญิงจืดชืด ไม่มีอะไรสวยสู้เท่าผู้หญิงในสเปค คงเป็นเพราะเธอนอนหลับสนิท หลับลึก ไม่รู้สึกตัวจึงทำให้ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวติดกายสบโอกาสดันตัวเข้ามาแทรกผ้าห่มผืนเดียวกันกับเมียนิตินัยที่บอกว่าเกลียด แต่เขาจะทำอย่างไรได้ ก็ในเมื่อแต่งเป็นผัวเมียกันแล้ว พิจารณาก้มมองดูใบหน้าที่มีแว่นกรอบใสซุกซ่อนปกปิดตาคู่สวยอย่างลืมตัวก่อนจะเอนหลังนอนข้างกายกัน กลิ่นหอมเย้ายวนจากตัวน้ำค้าง แน่นอนว่าคนที่ไม่เคยขาดแคลนเรื่องผู้หญิง ทำอย่างว่าบนเตียงกลับหายใจติดขัด ทำไมน้องชายเขาถึงแข็งตัวขึ้นเมื่อได้ใกล้ชิดเนื้อตัวนุ่มนิ่มของยัยเมียเฉิ่มเชยของตัวเองด้วย โคตรไม่เข้าใจวะ!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more