บทที่5 คนไร้เหตุผล
1635 คำ
ในขณะอีกคนกำลังอธิบาย แต่เขากลับเดินหนีเข้าบริษัท JKL Group ลอยหน้าลอยตาไป
มันจะหยามน้ำค้างมากเกินไปแล้วนะ
ย้อนกลับไปสิบนาทีก่อน
“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ”
“ทำไม?” เขาหันขวับมาถาม
ได้ยินคำถามแบบนั้น น้ำค้างตอบสามีไปส่งๆ
“คุณเจมส์อยากให้ปกปิดเรื่องที่เราแต่งงานกันเป็นความลับตลอดหนึ่งปีไม่ใช่เหรอคะ ถ้าพวกพนักงานรู้ว่ารถลูกชายของท่านประธานมาพร้อมกับเลขาคนหนึ่ง คนที่จะเป็นฝ่ายเสียหายก็คือน้ำค้างนะคะ”
ที่เธอพูดมันก็ถูก อืม...เจมส์คิดอย่างมีเหตุผล
เขาหยุดรถเพื่อให้เธอลง น้ำค้างหันมากล่าวขอบคุณก่อนหอบเอาแฟ้มเอกสาร ก้าวลงจากรถสปอร์ต หญิงสาวก้าวเดินเข้าข้างในบริษัทก่อน
“หึ! อวดดี” แง้มเปิดกระจกลงเล็กน้อย เขาจ้องมองร่างเพรียวบางที่มีชุดฟอร์มเลขาใหญ่เกินตัว
เจมส์ไม่รู้ตัวว่าเผลอยกยิ้มมุมปากออกมาหลายครั้ง ซึ่งมันจะไม่เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหน ทว่าสายตาคมเข้มกลับเปลี่ยนไป เมื่อเห็นน้ำค้างคุยสนิทสนมกับพนักงานชายคนอื่น
“ผมช่วยถือของให้นะครับ” ภรุจยื่นมือเข้ามาช่วย เห็นว่าเลขาท่านประธานเจต์อยู่คนเดียว
“เอ่อค่ะ”
“ปกติคุณน้ำค้างจะมาพร้อมกับท่านประธานทุกวัน แต่ทำไมวันนี้ถึงมาคนเดียวล่ะครับ”
หรือว่าการที่น้ำค้างหยุดจากงานสามวันก็เป็นเพราะสาเหตุนี้ ภรุจสงสัย แต่เธอก็ตอบคำถามพนักงานการตลาดฝ่ายชายอย่างดี
“ท่านประธานติดประชุมด่วนค่ะ ท่านก็เลยให้น้ำค้างเอาเอกสารมาให้ทีหลัง ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนครับ”
น้ำค้างเริ่มจะไม่พอใจกับการแตะเนื้อต้องตัวของอีกฝ่าย มิหนำซ้ำมือใหญ่กอบกุมข้อมือเธอเอาไว้แน่น พยายามจะชักมือกลับ แต่ดูท่าว่าภรุจยิ่งออกแรงดึง ไม่คิดจะปล่อยด้วยซ้ำ
สายตานับสิบของเหล่าพวกพนักงานต่างมองมาหาน้ำค้างกับภรุจอย่างอยากรู้อยากเห็น เธอไม่ต้องการเป็นจุดเด่น แค่ให้ถูกแต่งงานกับลูกชายท่านประธาน เธอก็อับอายมากพอ
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!”
“คุณเจมส์!”
ภรุจอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าลูกชายเจ้าของบริษัท เร่งฝีเท้าก้าวเข้ามาสะบัดมือเขาออก ดึงตัวน้ำค้างออกมาเซถลาซบแผงอกกว้างแสนอบอุ่น
น้อยคนนักจะรู้ว่าลูกชายท่านไม่ชอบเอางานเอาการทางด้านนี้ เพราะเขาชอบทำธุรกิจไนต์คลับส่วนตัวเสียซะส่วนใหญ่
“นึกว่าจะไม่มีใครรู้จักฉันอีกนะ นายเป็นคนแรก” เจมส์เลิกคิ้วยียวน
เขาเป็นคนหวงของ ยิ่งโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าขึ้นชื่อว่าเป็น ‘ภรรยา’ ที่ถูกต้องตามกฎหมาย ตราบใดที่น้ำค้างยังเป็นผู้หญิงของเขาอยู่ พวกผู้ชายเศษสวะหน้าไหนก็ห้ามแตะต้อง
“พี่เจมส์” เธอลืมนึกขึ้นได้ว่าเรื่องของเราต้องปิดเป็นความลับ แต่คนที่เดินมากลับเอ่ยขึ้นซะก่อน
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ลืมไปแล้วหรือยังไง!” เขาหันมาเบ็งตะคอกใส่ด้วยท่าทีวางมาดอำนาจ
“....” เธอหลุบตาก้มต่ำลง
“คุณก็เหมือนกันคุณภรุจ อย่าคิดจะแตะต้องตัวผู้หญิงคนอื่นที่เธอไม่เต็มใจ รู้เอาไว้ เธอมีเจ้าของแล้ว”
ไม่เพียงแค่ภรุจเท่านั้นที่ได้ยินคำพูดแบบนั้นจากปากลูกชายท่านประธาน เหล่าพนักงานสิบคนเมียงมองอย่างไม่เชื่อหูด้วยเช่นเดียวกัน เลขาสาวติ๋มๆ แต่งตัวจืดชืดเหมือนคุณป้าเฉิ่มน่ะหรือจะมีแฟน
ภรุจอยากเห็นหน้าผู้ชายคนที่ครอบครองหัวใจของน้ำค้างเสียจริงว่าจะเป็นคนแบบไหน...
“คุณเจมส์” เธอแทบอยากจะหยิกหลังหูเจมส์ แต่เพิ่งสังเกตว่าหูเขาแดงตั้งแต่เมื่อไหร่
“ผมขอโทษครับคุณเจมส์”
“ฉันไม่รับคำขอโทษ” คนวางมาดอำนาจเอ่ยเสียงห้วนสั้นๆ เหมือนกับสีหน้าอารมณ์ตอนนี้
“คุณเจมส์จะให้ผมทำยังไงครับ” ภรุจก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าถูกลูกชายท่านประธานไล่ออกเสียตอนนี้
“คุณต้องมาขอโทษเธอด้วยใจจริง ผมจึงจะไม่เอาเรื่องคุณ”
ภรุจกลัวความผิดจึงหันมาเอ่ยขอโทษน้ำค้างด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง ไม่ยอมหันมามองสีหน้าชายหนุ่ม
“ผมขอโทษครับคุณน้ำค้างที่เผลอล่วงเกิน”
ในขณะที่คนตัวเล็กยิ้มรับ ไม่ถือสาอะไรกับเรื่องเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เคยโกรธคุณภรุจเลยค่ะ”
อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี อีกอย่างน้ำค้างไม่เคยนึกโกรธ มีก็แต่ผู้ชายไร้เหตุผลคนที่เดินนำหน้าออกไป
“คุณเจมส์ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เมื่อพ้นจากเรื่องเล็กน้อยของภรุจ น้ำค้างกำลังก้าวเดินตามเขา ดูเหมือนเขาจะเมินเฉย
ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้มี ‘สามี’ และไม่เคยรู้เลยว่าคนมีสามีแล้วจะต้องทำตัวอย่างไร
“ภาพเต็มตา สองหูฉันไม่ได้ฝาดขนาดนี้ เธอคิดจะโกหกไปถึงไหน มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วกลับหน้าด้านยืนอ่อยผู้ชายคนอื่น ไม่เกรงใจฉัน ก็ควรไว้หน้าป๊าฉันด้วย”
“อ่อย? เนี่ยคุณคงไม่คิดว่าฉันกับเขาจะ...ทำเรื่องอย่างว่าที่คุณคิดหรอกนะ”
“ฉันไม่อยากฟัง!”
น้ำค้างแทบอยากจะกรี๊ดร้องใส่คนที่ขึ้นชื่อว่าสามีทางกฎหมาย จากนั้นเจมส์เดินหน้าบูดบึ้งเดินเข้าลิฟต์ผู้บริหาร อยากรู้ว่าเมียเขาจะเก่งดีแต่ปากหรือเปล่า
“อดทนไว้แค่หนึ่งปี” พลางนับหนึ่งถึงสิบไว้ในใจ เลขาสาวสุดเฉิ่มเชยที่ซุกซ่อนสัดส่วนความสวยงามภายข้างในอำพรางสายตาเสือผู้หญิงก้าวเดินตามหลัง
เพราะน้ำค้างรู้ดีว่าผู้ชายอันตรายอย่างเจมส์ไว้ใจไม่ได้ เธอพยายามหลีกเลี่ยงการอยู่สองต่อสองกับเขาให้มากที่สุด
แต่เธอจะทำได้ดีแค่ไหนกันกับการรักษาหัวใจตัวเอง!
……
ท่ามกลางสายตานับสิบของเหล่ากรรมการที่เรียกประชุมโดยด่วนตามคำสั่งท่านประธานเจต์ ด้วยเรื่องการยกตำแหน่งรองประธานบริษัทคนใหม่เข้ามาแทนที่ท่านรองคนก่อน
เจมส์ จีรกิตต์ จรูญเพทาย ซึ่งเป็นทายาทสายตรงของเจ้าของบริษัทJKL Group คนปัจจุบัน แต่ทว่า...เขาต้องพิสูจน์ตัวเองในการขึ้นเป็นผู้บริหารสูงสุดของตึกยักษ์ใหญ่แห่งนี้ ระยะเวลาสามเดือนในฐานะท่านรองประธานปัจจุบัน
ถ้าหากเจมส์ไม่ทำยอดขายภายในสามเดือนนี้ตามเกินเป้าหมาย ก็หมายความว่าเขาไร้ความสามารถในการจะขึ้นมาควบคุมชีวิตพนักงานนับพันคนได้จริงๆ
ตลอดเวลาของการทำงานเป็นเลขาของท่านรองฯ แสนเอาแต่ใจคนนี้ น้ำค้างเจอฤทธิ์โมโห กราดเกรี้ยว พาลอาละวาดใส่ มิหนำซ้ำเธอยังท้าทายเขาด้วยการเดินหนีกลับบ้านก่อนโดยไม่บอกสามี
เอี๊ยด!
รถสปอร์ตของท่านรองฯ จอดหยุดตรงที่เธอเดินผ่าน ก่อนเจ้าของรถจะลดกระจกลง หันมาหาเลขาส่วนตัวแสนดื้อด้าน พ่วงตำแหน่ง ‘เมียลับ’ ก็เพราะเขาไม่ต้องการให้ใครรู้น่ะสิว่าเขาแต่งงานกับเลขาส่วนตัวเพียงเหตุผลบ้าบอนั่น!
“ขึ้นรถกลับบ้านพร้อมกับฉัน”
แต่ทว่า...น้ำค้างไม่ตอบคำถาม ก่อนจะก้าวขายาวที่สวมใส่รองเท้าส้นสูง เดินทั่วบริษัททั้งวันตามคำสั่งท่านรองฯ แทบไม่ได้หยุดพักนั่งสักวินาทีเดียว แต่เขาเห็นว่าเย็นนี้พายุฝนจะเข้า
ไม่ได้กลัวว่าเธอจะเป็นไข้ แค่ไม่อยากถูกป๊าตำหนิว่าดูแลลูกสะใภ้คนโปรดไม่ดี!
เจมส์ตวัดขายาวก้าวลงจากรถเดินตรงไปหาเธอทันที เรียวแขนกลมกลึงถูกดึงกระชากเข้าสู่อ้อมแขน น้ำค้างพยายามดิ้นรนขัดขืน ทว่ากำปั้นน้อยๆ ทุบตีบ่าไหล่กว้าง เขาไม่ระแคะระคายเจ็บสักนิด
“คุณเจมส์ น้ำค้างเดินเองได้ค่ะ”
“แต่ฉันไม่ไว้ใจเธอ”
ก็ในเมื่อพ่อเขาส่งน้ำค้าง ยัยเด็กป้าเฉิ่มที่ห่างไกลกับพวกผู้หญิงขาวสวยๆ มาให้เขาบีบขย้ำเล่นกับที่ เจมส์จะย่ำยีกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งแหลกสลายคามือตอนไหนก็ได้
“คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม” น้ำค้างชักมือกลับ แล้ววินาทีต่อมาก็ถลึงตาโกรธขุ่นเคืองใส่คนตีหน้ามึน
ได้ยินคำถามเจมส์จำเป็นต้องตอบสั้นๆ กระชับได้ใจความสำคัญ ดูเหมือนฝนกำลังจะตก
“เข้าไปคุยกันในรถ ฝนจะตกแล้ว”
“คุณมีอะไรจะพูดกับน้ำค้างเหรอคะ” หลังจากที่เธอยอมก้าวเข้ามานั่งในรถ หันหน้ามาเอ่ยถาม
แต่จะมาพูดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน เธอว่าตนเองเคลียร์ชัดเจนและจบเรื่องนั้นมันไปด้วยดี เขาจะมารื้อฟื้นหาฝอยตะเข็บทำไม
“เธอกับมันไปถึงไหนกันแล้วล่ะ ถึงได้จับมือถือแขนสนิทสนมแบบนั้น” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบเรื่อย ในขณะที่เธอยังคงนิ่งเงียบ
ประมวลผลสมองชั่วขณะก่อนจะตอบ “มัน? คุณเจมส์หมายถึงคุณภรุจเหรอคะ”
จะมีใครได้อีกนอกจากไอ้หมอนั่น...
“หรือว่าเธอยังมีผู้ชายคนไหนอีก” ถามในขณะที่สายตาโฟกัสเส้นทางอยู่
“คนไร้เหตุผลอย่างคุณคงคิดแต่เรื่องต่ำๆ แบบนี้สินะ พวกผู้หญิงถึงได้เสียน้ำตาเพราะสันดานไม่รู้จักพอ ทั้งที่คุณน่ะเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัณฉาน หลอกฟันผู้หญิงแล้วทิ้ง!”
“น้ำค้าง! ท้าทายฉันเหรอ อยากเจอดีหรือไง”
“คนเลวอย่างคุณ ฉันไม่กลัวหรอก คนอะไรงี่เง่าไร้เหตุผล...ว่าแต่คนอื่น แต่ตัวเองกลับเป็นซะเปล่า!”
....
เรื่องนี้นางเอกสู้กลับนะ พี่เจมส์จะทำยังไงดีน่า รอลุ้นกัน
- ผู้เขียน
