บทที่9 ไม่ชอบคนขัดคำสั่ง
1602 คำ
ยอมรับว่าน้ำค้างใจเต้นหวาดกลัว ตาคมหันมองมาทางเธอราวกับจ้องจับผิด ระหว่างขึ้นมาข้างบนสองคนตามลำพัง คนที่พ่วงสถานะตำแหน่งสามี หยิบงานจากบนโต๊ะทำงานโยนใส่ใบหน้าเธอ
“ฉันอนุญาตแล้วเหรอว่าให้ลงไปกินข้าวเที่ยงได้ ทั้งที่งานยังเต็มโต๊ะ”
ความจริงเจมส์เอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง สาเหตุที่เขาหงุดหงิดง่ายก็เพราะเธอลงไปกินข้าวไม่รอสามีตัวเองต่างหาก
“น้ำค้างขอโทษค่ะท่านรอง” เลขาสาวแว่นหลุบตาต่ำลง
“ขอโทษ? พูดเป็นแต่คำเดียวเหรอ” แต่ก่อนที่น้ำค้างจะเข้าไปทำงาน ก็ถูกเรียกด้วยน้ำเสียงเข้มดุ “หรือว่าคิดถึงชายชู้ภรุจของเธอมาก ก็เลยลงไปหากันสิท่า”
“คุณเจมส์! มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด น้ำแค่พักเที่ยง คุณภรุจเขาอยากมาขอโทษเรื่องเมื่อวาน น้ำพยายามเลี่ยงแล้ว แต่คุณภรุจไม่ยอม”
“อ้อ นี่เธอกำลังจะบอกว่าตัวเองเสน่ห์แรงมาก จนมีพวกผู้ชายเข้ามาจีบไม่เว้นแต่ละวันน่ะเหรอ หน้าแว่นอย่างเธอเนี่ยนะ” เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ตาคมเข้มสำรวจร่างกายแม่ชีหลงวัด ซึ่งนั่นห่างไกลจากสเปคเสือร้ายมาก
สายตาของพวกพนักงานฝ่ายชายทั่วทั้งบริษัทเอาส่วนไหนมามองว่ายัยน้ำค้าง อดีตเลขาของพ่อ สวย น่ารัก คงต้องขุดกันให้ลึกสักหน่อย แต่ยากสักนิดกว่าจะมีวันนั้น
“คุณคงมองแต่พวกผู้หญิงสวยๆ จากรูปลักษณ์ภายนอกสินะถึงได้ดูถูกคนอื่น” พูดแล้วก็มีน้ำเสียงโมโห เธอกลายเป็นสาวแว่นเฉิ่มเบอะอย่างไรก็แล้วแต่ มันไม่ได้ไปหนักหัวใครเลยแล้วกัน
“น้ำค้าง!”
“ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวจะถูกท่านรองว่ากล่าวตักเตือนอีก” ทว่าข้อมือเล็กถูกอีกฝ่ายยึดจับเอาไว้แน่น สายตาคู่หวานหลังแว่นกรอบใสเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันหิว”
“หิว? ก็ลงไปกินข้าวสิค่ะ”
อะไรของผู้ชายคนนี้ ทั้งๆ ที่แต่ก่อนโมโหร้าย อาละวาดพาลลงใส่เธอต่อหน้าพวกพนักงานด้านล่าง พอมาตอนนี้กลับน้ำเสียงอ่อนลง เธอรับมือตั้งรับอารมณ์ของเขาไม่ทันแล้ว
“อยากกินข้าวพร้อมกับเธอ”
เป็นคำพูดที่น้ำค้างไม่ค่อยอยากจะเชื่อหูเสียเท่าไหร่ ส่วนมากเพลย์บอยเสือตัวพ่ออย่างเขาน่ะเหรอจะหันมาสนใจสาวแว่นจืดชืด ไม่แต่งหน้าแต่งตัวจัดเหมือนนางแบบคนอื่น แต่งตัวก็บ้านนอก หรือว่าที่เขาทำก็เพื่อประชดพ่อตัวเองโดยคิดล้อเล่นความรู้สึกของเธอ
“ท่านรองไม่กลัวคนอื่นนินทา จับจ้องวิจารณ์ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงบริษัทเหรอคะ ว่าลงไปทานข้าวกับเลขาหน้าห้องของตัวเอง”
“กินข้าวกับเมียตัวเองผิดตรงไหน ป๊าควรจะดีใจที่ฉันไม่เสเพลออกไปกินข้าวกับพวกผู้หญิงคนไหน”
“ทีแต่ก่อนยังออกไปกินข้าวกับคู่ควงของคุณเจมส์ไม่ซ้ำหน้าทุกทียังไงกันล่ะ” ครั้นจะเอ่ยปากบอกต่อก็กลัวว่ามีเสียงเข้มขึ้นพูดตอกกลับมาอีก
“ก็ตอนนั้นฉันยังไม่มีเมียนี่น่า”
เมียลับที่ถูกเขาซุกซ่อน เก็บเป็นความลับเอาไว้สิท่า ไม่เว้นกระทั่งเพื่อนสนิทของเจมส์ยังหาทางปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ หัวใจเคยพองโตกลับห่อเหี่ยว เธออยากผลักไสผู้ชายคนนี้ออกไปแต่กลับทำไม่ได้
“อ้อ จะบอกว่าน้ำค้างเป็นเมียคุณน่ะเหรอคะ”
เมียหรือไม้กันหมาพวกสาวๆ ของท่านรองประธานกัน เท่าที่สังเกต ตั้งแต่แต่งงานกันมา เจมส์สลัดคราบหนุ่มเพลย์บอย ไม่ค่อยเข้าไนต์คลับ ติดหญิงเหมือนแต่ก่อน ทั้งๆ ที่เข้าออกว่าเล่นเสมือนเป็นบ้านหลังที่สอง
“แต่งงานแล้ว จดทะเบียนสมรสกันแล้ว ถ้ายังไม่ใช่เมียแล้วจะให้เป็นอะไร นางบำเรอเหรอ คนอย่างเธอห่างไกลจากคำว่านางบำเรอมาก อย่างมากก็แค่ไม้กันหมากันท่าพวกผู้หญิงให้ฉันนี่แหละ”
พยายามอย่างมากที่จะไม่ตวัดฝ่ามือเรียวเล็กเข้าใส่ใบหน้าคมคาย เลขาสาวแว่นมีความอดทนสูงที่จะไม่โต้เขากลับ สามีเธอช่างปากคอเราะร้าย เคยบอกกับตัวเองว่าใช้สายตาแบบไหนมองว่าเขาเป็นพี่ชายแสนดีของเด็กหญิงน้ำค้าง
“....”
“หรือว่าเธอจะขัดแย้งว่าไม่ใช่เรื่องจริง....ยังเหลือแต่เข้าหอเท่านั้นแหละที่จะทำให้เธอเชื่อว่าฉันเป็นสามี”
“แค่สามีนิตินัยเท่านั้นแหละค่ะ”
ยัยผู้หญิงหน้าเงินของท่านรองประธานหนุ่มหล่อ แต่นิสัยเลว หลอกฟันเอาผู้หญิงไปทั่วตอบโต้กลับ พูดแล้วก็มีน้ำโมโห
“รู้มั้ยว่าฉันไม่ชอบคนขัดคำสั่ง ห้ามพูดยาวยืด สุดท้ายเธอก็ต้องลงไปพร้อมกับฉันอยู่ดี”
น้ำค้างหรี่ตามองสามีนิตินัยที่ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม เธอเถียงผู้ชายคนตัวโตยืนอยู่ตรงหน้าไม่ชนะสักครั้ง ขอพูดใหม่ ไม่มีทางชนะ เธอเกิดมาเพื่ออยู่ใต้โอวาทของสามีคนเดียว!
“ค่ะ”
ห้องอาหาร
ยังดีที่เจมส์จองห้องอาหารโซนVIP คงจะกลัวบรรดากิ๊กเก่าของเขาและกลัวความลับจะรั่วไหล ตลอดเวลาที่ลงมา น้ำค้างสร้างระยะห่างเดินตามหลังท่านรองประธาน เหล่าพนักงานต่างรู้ว่าเธอทำหน้าที่เลขา ครั้นจะติดตามไปทุกที่ก็ไม่แปลกอะไร
“เรเปล คนสนิทของฉันเอง เรื่องของเราไม่มีทางรั่วไหลออกมา ไว้ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์”
“สวัสดีครับนายหญิง ผม เรเปลครับ”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ เรียกฉันว่าน้ำค้างเฉยๆ ดีกว่าค่ะ อย่าเรียกนายหญิงแบบนั้นเลย น้ำไม่ค่อยชิน”
“เรียกแบบนั้นถูกต้องดีแล้ว”
ฝ่ามือคู่ใหญ่สอดประสานนิ้วของเธอเข้าไว้ด้วยกัน จับจูงมือภรรยาตัวเองเข้ามานั่งภายในห้องอาหารโซนส่วนตัว แน่นอนว่าคนมีเงินเท่านั้นที่จะจองล่วงหน้าได้
“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวเข้ามาบริการท่านรองประธานด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
“เอาเหมือนเดิมครับ” เผอิญว่าเจมส์ชอบทานอาหารร้านนี้อยู่เป็นประจำ ก่อนหันมาถามเลขาตัวเอง “เธอล่ะ?”
“ฉันกินอิ่มแล้วค่ะ” เลือกตอบทั้งๆ ที่ก้มหน้าอยู่ จะไม่ให้พูดโกหกคงเป็นไปยาก เธอกินข้าวอิ่มก็ถูกเขาลากมาอ้างว่าอยากมีเพื่อนกินข้าว
ต่อจากนั้นเจมส์ไม่ต่อว่าอะไรกับเลขาดื้อดึงของตัวเอง สั่งเมนูอาหารง่ายๆ ที่คิดว่าน้ำค้างกินได้ ไม่แพ้สารอาหารตัวไหน ทว่าเธอไม่ยอมแตะต้อง ปล่อยให้สามีตักข้าวใส่ปากคนเดียว
“เมื่อไหร่คุณจะกินข้าวเสร็จค่ะ ฉันต้องกลับเข้าไปทำงานแล้ว” พูดแล้วก็ยกมือดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเอง ความจริงเธอไม่ใช่คนติดเวลา เพียงแค่อึดอัดกับสายตาคมเข้มแอบหรี่ตามองเป็นระยะ
หน้าเธอมีอะไรติด เขาถึงได้มองอะไรหนักหนา...
“ทำไม? กลัวงานไม่เสร็จหรือว่าคิดถึงชายชู้ภรุจของเธอนั่นไม่ไหว ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงมันตายหรอกน่า”
เสียงไลน์แจ้งเตือนข้อความใหม่ในกลุ่มเพื่อนสนิทเข้ามาแทรกขึ้นซะก่อน น้ำค้างแอบชะเง้อคออยากมองดูหน้าจอโทรศัพท์ของเขาวางไว้บนโต๊ะให้หายสงสัย
กิ๊กหรือผู้หญิงทักมาแน่เลย คิดแล้วก็น่าหมั่นไส้!
“ไอ้พวกเวรเนี่ย shit!”
น้ำเสียงเข้มขึ้นของเจมส์เหมือนจะอารมณ์ไม่ดี น้ำค้างแอบคิดว่าไม่น่าจะใช่พวกผู้หญิงทักมา แล้วใครกัน ถึงทำให้เขามีสีหน้าเปลี่ยนจากเดิม
“มีอะไรเหรอคะ” อยากตบปากในเรื่องความเสือกของตัวเอง อุตส่าห์เก็บเงียบไว้
“บ่ายนี้ฉันไม่เข้าบริษัท มีธุระด่วน”
ร่างสูงมาดลุคท่านรองประธานสุดหล่อที่พ่วงตำแหน่งเสือเจ้าชู้ ลุกจากเก้าอี้ หน้าที่เก็บจานเป็นของพนักงานร้านอาหาร
“แต่ตอนบ่ายคุณต้องไปคุยกับลูกค้านะคะ ตอนบ่ายสาม” หน้าที่เลขาสาวแว่นรีบเตือน แต่อีกคนไม่สนใจงานอยู่ดีเพราะมีเรื่องสำคัญกว่า
“เลื่อนนัดออกไปก่อน” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจ
“คุณเจมส์!”
น้ำค้างว่าจะลุกตามหลังแผ่นหลังตึงเรียบของท่านรองประธานออกไป กลับถูกเรเปลยกมือขวางเอาไว้ตามคำสั่งที่ได้รับมา
“ผมว่านายหญิงควรทำตามที่คุณเจมส์บอกดีกว่านะครับ”
“แล้วเขาไปไหนกัน?” หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
คนที่รับใช้เจ้านายมานานหลายปีอย่างเรเปลรู้ดีแต่เลือกจะไม่พูดมันออกมา
“คุณเจมส์ติดธุระด่วนครับ แต่นายหญิงไม่ต้องเป็นห่วง ตอนเย็นคุณเจมส์ก็กลับมาแล้วครับ”
น้ำค้างมองบั้นท้ายรถออดี้ป้ายแดงคันใหม่ที่ชายหนุ่มขึ้นรถออกไปจนสุดสายตา ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่วนกลับเข้ามาเอากระเป๋า
“ฉันจะขึ้นรถแท็กซี่เข้าบริษัทเอง”
“คุณเจมส์สั่งให้ผมส่งนายหญิงไปเองครับ”
พอได้ยินคำตอบจากเรเปล น้ำค้างย่นจมูกทันทีด้วยความหมั่นไส้ท่านรองผู้บ้าอำนาจชอบสั่งเอาๆ ตัวไม่อยู่ก็เอาลูกน้องคนสนิทมารับหน้าที่แทน
คอยดูเถอะ! ถ้าจับได้ว่าหนีงานไปหากิ๊กเมื่อไหร่
เธอจะเชือดสามีตัวเองเป็นคนแรก!
อย่าคิดว่าสาวแว่นยัยป้าเฉิ่มคนนี้จะไม่กล้า...
- ผู้เขียน
