อยู่ออฟฟิศแล้วรู้สึกอารมณ์ยิ่งขุ่นมัวมากกว่าเดิม นริศตาเลยว่าจะไปเดินเล่นชอปปิงแก้เซ็ง แต่พอเพื่อนสนิทที่เคยอยู่บ้านเด็กกำพร้าเหมือนกันโทร. มานัดไปทานข้าวเย็น นริศตาจึงรีบตอบรับเพราะคิดถึงมนพัทธ์เหมือนกัน ปกติถึงเราจะแยกย้ายไปตามเส้นทางของแต่ละคน แต่ก็ยังโทร. ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอยู่ตลอด แต่ช่วงนี้เธอมีเรื่องให้ขบคิดหลายเรื่องจนลืมเพื่อนสาวไปเลย
หญิงสาวขับรถมายังร้านอาหารกึ่งบาร์ที่มนพัทธ์ลงทุนเปิดร่วมกับแฟนหนุ่ม ยังไม่ทันจะหย่อนตูดนั่งเสียงทักทายกึ่งประชดก็ลอยเข้าหูทันที
“หลงผัวจนลืมเพื่อนเลยเหรอ”
เธอค้อนควัก
“รู้แล้วยังจะมาถามอีก”
“จะไปรู้เหรอ ก็ช่วงนี้แกเล่นหายหัวไปเลย ฉันก็คิดว่าแกคงจะจับผัวแกได้อยู่หมัด แอบถีบนังน้องนอกไส้นั่นกระเด็นออกไปจากชีวิตผัวแกแล้วซะอีก”
“ลีลาฉันดีสู้แกไม่ได้หรอกนังมน ขนาดยัยอุ้มจอมแอ๊บบีบน้ำตาแค่หยดเดียว ฉันยังสู้ไม่ได้เลย นี่ก็คิดๆ อยู่ว่าอาจจะหย่า”
