“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณนาวเป็นอะไรมากมั้ย รู้สึกไม่สบายหรือหน้ามืดรึเปล่าคะ” แม่บ้านที่ได้ยินเสียงดังโครมครามรีบเข้ามาดูและถามไถ่ด้วยความเป็นกังวล
นริศตาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ระงับความงุ่นง่านในใจ ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร รู้สึกเหนื่อยๆ และปวดใจพิกล รู้ดีว่าตอนนี้อารมณ์ไม่คงที่ เดี๋ยวจะพาลเหวี่ยงคนไปทั่ว เธอจึงอยากพักสักหน่อย ไม่อยากเจอหน้าหรือพูดคุยตอบคำถามของใครทั้งนั้น
เดินผ่านห้องโถงรับแขกก็ต้องชะงักกับภาพที่อลิสาอยู่ในอ้อมกอดของสามี คนหนึ่งแนบหน้าซบอกกว้าง อีกคนแม้จะดึงตัวหล่อนออกห่าง แต่ก็ยังยิ้มให้พลางลูบหัวปลอบโยน เป็นภาพที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยนมาก ดูกลมกลืนเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
ดวงตาของนริศตาสั่นไหวรุนแรง หัวใจที่อยู่ห่างไกลตรงนี้ค่อยๆ ปริร้าวลามลึกเป็นวงกว้าง ความโกรธเกลียดล้นทะลักไหลออกมาตามรอยแยก ล้นออกมาถึงดวงตาวาวโรจน์ที่แทบจะแผดเผาอลิสาให้เป็นจุณ ถ้าอลิส
