นริศตาขมวดคิ้วมองอลิสาที่วิ่งปรี่เข้าไปกอดแขนอธิปกอย่างสนิทสนม ใช่ว่าไม่พอใจเพราะหึง แต่โมโหที่หล่อนไม่มีมารยาทต่างหาก ชนเธอแทบกระเด็นแต่ไม่ยอมขอโทษสักคำ เธอวางจานขนมใส่ถาดบริกรที่เดินผ่าน หมดอารมณ์จะละเลียดของหวาน ใจอยากเดินเข้าไปด่าหรือไม่ก็กระแทกคืนให้อลิสาล้มหน้าคว่ำ แต่ต้องข่มใจไว้เพราะเห็นแก่หน้าเจ้าภาพ
“พี่พาเขามาด้วยทำไมคะ?” เห็นหน้าเธอปุ๊บ อลิสาก็ทำหน้างอเป็นตะหลิว เหยียดปากเอ่ยกับอธิปกว่า “ไม่เคยออกงานสักหน่อย เดี๋ยวก็ทำตัวเป็นบ้านนอกให้พี่ขายหน้าซะเปล่าๆ พี่น่าจะบอกอุ้ม ให้อุ้มมาเป็นเพื่อนเหมือนเคยๆ”
“แปลกใจทำไมคะ ฉันยังไม่เห็นแปลกใจเลยที่เจอคุณที่นี่” นริศตาปรายตามองวิศรุตที่เดินตามหล่อนเข้ามาสมทบอย่างยิ้มเยาะ ช่วงที่ผ่านมาอลิสาทั้งกระหน่ำโทร. และส่งข้อความหาสามีเธอ พยายามติดต่อเขาทุกวิถีทางที่ทำได้ แต่เขาไม่ตอบกลับเอาแต่นิ่งเฉย หล่อนก็ต้องใจร้อนขอให้วิศรุตช่วยพามาหาเขาเป็นธร
