นริศตาพยักหน้ายิ้มรับในความหวังดีของเขา อธิปกคงกลัวว่าเดินไปเดินมาเธออาจจะถูกใครชนเข้าอีกจนเกิดเหตุร้ายไม่คาดคิดเอาไว้ เธอยืนมองตามหลังอธิปกที่เดินหายเข้าไปในฝูงชน ไม่นานก็รู้สึกเมื่อยอยากพักขา จึงเดินไปรอบๆ มองหาเก้าอี้ว่างๆ กะว่าพอนั่งเรียบร้อยแล้วค่อยโทร. บอกเขา ไม่คิดว่าจะเห็นแผ่นหลังที่เจนตายืนหลบมุมอยู่ นริศตาจึงแอบย่องเข้าไปข้างหลังเขาเงียบเชียบ
“เธอเป็นยังไงบ้าง?”
นริศตาชะงักเท้า เมื่อได้ยินอธิปกคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบางคน น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงแกมกังวล
“อืม...ช่วยปลอบใจเธอหน่อย กล่อมให้ยอมไปโรงพยาบาลซะ ฝากกำชับกับหมอด้วยว่าอย่าให้แผลติดเชื้อหรือเป็นรอยแผลเป็นทีหลัง อุ้มเป็นคนรักสวยรักงามและใส่ใจตัวเองมาก คงเสียใจแย่ พอทำแผลเสร็จแล้วก็ตรวจร่างกายให้ละเอียดไปด้วยเลย”
อลิสานั่นเอง
หัวใจของนริศตาถูกบีบรัดจนอึดอัดรวดร้าวไปหมด อยากจะขำแต่ก็ยังยิ้มไม่ออก เป็นอย่างที่วิศรุต
