บทที่ 11
“กรี๊ด!! ฮือ~” TT TT
พรึบ! ตุบ! แบล็กปล่อยตัวมิรันทันทีที่เธอกรี๊ดออกมาเสียงดังจนแสบแก้วหูพร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญอย่างคนเสียสติหลังจากที่เดเนียลเดินออกไป...
“ฮือ~”
“เธอจะกรี๊ดร้องไห้ออกมาทำไมวะมิรันในเมื่อเธอเริ่มก่อนและเธอก็เล่นแรงมากด้วย เธอก็รู้ว่าไอ้เดมันรักลูกสาวมันขนาดไหน” ดั๊กเชนที่เห็นเพื่อนสาวร้องไห้คร่ำครวญเหมือนจะขาดใจตายให้ได้รู้สึกรำคาญจึงเอ่ยออกไปอย่างนึกรำคาญพร้อมกับดุเพื่อนที่ทำแบบนั้น
“ฮรื่อออ~ แล้วฉันล่ะ ฮึก...ทำไมนายถึงไม่คิดถึงใจฉันบ้างดั๊กเชน ฉันรักและเฝ้ารอเดเนียลตลอดสิบกว่าปีที่รู้จักกัน รอว่าเขาจะหันมาสนใจฉันบ้าง แต่ไม่เลย เขาเอาแต่เมินฉันและผลักไสฉันตลอด แต่พอมีอีมิล่าเข้ามา ฮึก! เขาก็ดูจะสนใจยัยนั้นมากว่าคนอื่นและรวมถึงฉันด้วย! แล้วนายจะให้ฉันรู้สึกยังไง!” มิรันคร่ำครวญออกไปอย่างสะอึกสะอื้นด้วยใจที่แลกสลาย เมื่อนึกถึงความรักที่มอบให้เดเนียลตลอดสิบกว่
