บทที่ 10
Rrrr
ครืด ครืด~
ติ๊ด.
“อืม” ทันทีที่โทรศัพท์บนโต๊ะตรงหน้าสั่น เดเนียลก็เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูทันที พร้อมกับกรอกเสียงต่ำในลำคอลงไป...
...แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้หรือพูดคุยกับปลายสายแต่อย่างใด เขาทำเพียงแค่นั่งฟังที่ปลายสายกำลังพูดอย่างเดียว โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องไปที่มิล่าอย่างไม่วางตา จนกระทั่งที่มิล่าเก็บของเสร็จแล้วหันไปสบตากับเขาพอดี เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้องแทน...
ส่วนมิล่าเมื่อเห็นว่าเดเนียลเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของเดเนียลเพื่อกลับห้องของตัวเอง
“เดี๋ยวกูจัดการเอง” เสียงเดเนียลตอบกลับปลายสาย
“อืม”
ติ๊ด.
หลังจากที่เดเนียลคุยโทรศัพท์เสร็จเขาก็ยืนนิ่งแล้วมองออกไปสุดสายตาอย่างใช้ความคิดกับสิ่งที่ลูกน้องคนสนิทโทรมารายงาน ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง แต่พอเดินมาที่โซฟาตัวเดิมที่มิล่านั่ง
