“เราโอเคจ้ะขวัญ”
“ไม่โอเคก็บอกว่าไม่โอเค เราเข้าใจรินนะอย่าฝืน”
“จริงๆ เรา ฮือ ๆ ๆ” นดารินโผเข้ากอดปองขวัญแล้วร้องไห้ออกมา ใช่แล้วเธอไม่โอเคจริงๆ แต่ก็ทำเป็นเข้มแข็งไปแบบนั้นเอง
“รัณนี่ยังไง ทำไมต้องทำตัวน่าเกลียดเย็นชาขนาดนั้นด้วย ข้าวหอมก็แต่งงานไปแล้วยังจะไปอาลัยอาวรณ์เมียชาวบ้านอยู่อีกเหรอ”
“เขารักของเขามานาน”
“รักมานานแต่ข้าวหอมเขาไม่ได้รักรัณแล้ว อีกอย่างคุณพายัพก็เป็นพวกมีอิทธิพล มาเฟียเชียวนะ ถ้ารัณยังขืนตัดใจไม่ได้ อยากจะไปยุ่งกับเมียชาวบ้านอยู่แบบนี้ มีหวังได้โดนยิงตายแน่ ๆ”
“รัณคงไม่กลัวตายหรอก เขารักของเขานี่นา” แม้จะรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้น แต่ถึงเธอไปห้าม ดรัณก็คงไม่ฟัง ดีไม่ดีไล่ส่งเธออีกด้วย
“ดื้ออะไรแบบนี้” ปองขวัญตักข้าวรับประทาน แต่พอเห็นเพื่อนกินไม่ลงก็แทบกินไม่ลงตามไปด้วย
“น้ำแตงโมปั่นเย็น ๆ กินเสียหน่อยสิ ฉันซื้อขนมกับผลไม้มาด้วย ไม่อยากกินข้าวก
