"ทำไมป่านนี้แล้วเมฆยังไม่ตื่นอีกละคะ นี่ก็เช้าแล้วนะคะ" แพรวาถามเสียงสั่นเมื่อมนัสวินไม่ยอมฟื้นสักที ทั้งที่หมอบอกว่าตอนเช้าก็น่าจะฟื้นแล้ว
"ใจเย็นก่อนนะ รออีกสักหน่อยถ้ายังไม่ฟื้นค่อยไปถามพยาบาลกัน" มินธิราตอบเสียงสั่นไม่แพ้คนถาม
"โธ่! รีบตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมาฟังว่าฉันขอโทษ ตื่นขึ้นมาฟังว่าฉันรักคุณแค่ไหน คุณจะนอนนิ่งแบบนี้ไม่ได้นะ" แพรวายื่นมือไปกุมมือมนัสวินไว้ ปากก็พร่ำเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นชายหนุ่มยังนอนนิ่ง ไม่มีวี่แววว่าจะรู้สึกตัว
"ให้เวลานายเมฆอีกหน่อยแล้วกัน บางทีถ้าร่างกายอ่อนแอเกินไปก็จะหลับนานกว่าปกติ ร่างกายนายเมฆเองก็บอบช้ำไม่น้อย เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งกังวลไปเลยนะ"
"จริงเหรอคะ เมฆเขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ" แพรวารีบถามอย่างมีความหวัง
"ค่ะ เขาไม่เป็นอะไรหรอก" มินธิราตอบเสียงหนักแน่น แม้ในใจจะหวั่นๆ อยู่ก็ตาม เธอยิ้มให้แพรวาแล้วเลื่อนสายตาไปมองใบหน้าซีดเซียวของน้องชายที่น
